Η κατασκευάστρια εταιρεία των αρμάτων μάχης Leopard 2 Krauss Maffei Wegmann Gmbh (KMW) γνώριζε ενάμιση χρόνο πριν από την υπογραφή της σύμβασης ότι η Ελληνική Δημοκρατία δεν ήταν σε θέση να ανταποκριθεί στην πληρωμή του προγράμματος των γερμανικών αρμάτων μάχης, παρ’ όλα αυτά πίεζε να γίνει η προμήθεια, υπολογίζοντας ότι αυτή μπορούσε να γίνει με δανεισμό του ελληνικού Δημοσίου.
Αυτό προκύπτει από έγγραφο, με ημερομηνία 24.7.2001, που έχουν στη διάθεσή τους η «Κ» και η Sueddeutsche Zeitung, και αφορά σχέδιο «Μνημονίου για την αίτηση κάλυψης εξαγωγής» της KMW προς την υπηρεσία των ασφαλίσεων εξαγωγών «Ερμής» του γερμανικού υπουργείου Οικονομίας για την πώληση των αρμάτων. Το «μνημόνιο» συνιστούσε επικαιροποιημένη εκδοχή προηγούμενου αιτήματος που είχε υποβληθεί στο γερμανικό υπουργείο Οικονομίας στις 17 Νοεμβρίου 1999. Η επικαιροποίηση κρίθηκε απαραίτητη διότι «λόγω της ένταξης της Ελλάδας στη Νομισματική Ενωση (Ευρωζώνη) οι συνθήκες υλοποίησης των εξοπλιστικών προγραμμάτων έχουν καταστεί για τις ένοπλες δυνάμεις πιο δύσκολες…».
Σημαντικό στοιχείο έναντι των ανταγωνιστών είναι να διασφαλιστεί μια ευνοϊκή χρηματοδότηση που να βοηθάει στην υπερπήδηση αυτού του εμποδίου. Η παραγγελία κρίνεται εξαιρετικά σημαντική ώστε να αναπληρώσει την έλλειψη ζήτησης από τις γερμανικές ένοπλες δυνάμεις. «…Εάν δεν υπάρξει γερμανική χρηματοδότηση και επιλεγεί η ελληνική χρηματοδότηση, είναι δυνατόν να μην είναι εξασφαλισμένη η ροή ρευστού για ολόκληρη τη διάρκεια του προγράμματος…» (2003-2007), αναφέρουν οι συντάκτες του «μνημονίου». Η επιλογή του άρματος αποτελεί κατά τους συντάκτες προϋπόθεση για την επιλογή του και από άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Η γερμανική πλευρά θεωρεί ότι με την ανάληψη της υποχρέωσης των Ολυμπιακών Αγώνων και τη διακήρυξη για εκσυγχρονισμό του συστήματος των συντάξεων και της υγείας, η υλοποίηση του προγράμματος είναι ιδιαίτερα δύσκολη, καθώς η Ελλάδα καλείται να τηρήσει «τα ιδιαίτερα αυστηρά κριτήρια νομισματικής σταθερότητας του ευρώ». Ο αγοραστής, αναφέρει ο συντάκτης για λογαριασμό της KMW, έχει ζητήσει δάνειο από τον κατασκευαστή, το οποίο θα προσφερθεί με εγγύηση του ελληνικού υπουργείου Οικονομικών από 7 γερμανικές τράπεζες, μεταξύ των οποίων 3 κρατικές (Bayerische Landesbank, Landesbank Hessen Thueringen, Kreditanstalt fuer Wiederaufbau).
Το ακριβότερο
Τα δεδομένα που έχει δώσει ο πελάτης, δηλαδή η Ελληνική Δημοκρατία, στην εταιρεία, μιλούν για έναν προϋπολογισμό 500 δισ. δραχμών που «μπορεί να αυξηθεί κατά 50%» και να φθάσει κατ’ ανώτατο τα 2,9 δισ. ευρώ. Οι Γερμανοί παραδέχονται ότι αν και το άρμα τους είναι το τεχνικά καλύτερο ήταν αρχικά το ακριβότερο, ενώ θα έπρεπε να αντιμετωπίσουν την προσπάθεια των Βρετανών να επιβάλουν με «πολιτικά μέσα» το «Τσάλεντζερ» της «Βίκερς» για το οποίο, σύμφωνα με πληροφορίες τους, επιστρατεύθηκε ακόμα και «ο πρίγκιπας Κάρολος».
Με τη βελτίωση των αντισταθμιστικών και του εγχώριου (ελληνικού) ποσοστού συμπαραγωγής, που προσέγγισε το μεγαλύτερο ποσοστό παραγωγής στο κρατίδιο της Εσσης και ξεπέρασε εκείνο της Βαυαρίας, οι Γερμανοί κατάφεραν στη διαδικασία της τελικής προσφοράς να ξεπεράσουν τους ανταγωνιστές τους. Σύμφωνα με πληροφορίες της Sueddeutsche Zeitung και της «Κ», ένα 5% του προγράμματος είχε υπολογισθεί στο ύψος της κύριας σύμβασης για τα «αντισταθμιστικά οφέλη», που είχαν έναν αποφασιστικό ρόλο στο να κριθεί η προσφορά της KMW ως η καλύτερη. Στη λήξη των συμβάσεων Α/Ω, το 2009 από τις συνολικά 30 συμβάσεις Α/Ω, σύμφωνα με στοιχεία του υπουργείου Εθνικής Αμυνας, 6 είχαν υλοποιηθεί κατά 100%, μία κατά 95% και μία σε ποσοστό 71% ενώ οι άλλες από 0 έως 30%.
Το ελληνικό Δημόσιο είχε καθυστερήσει τις παραλαβές επειδή, όπως σωστά είχαν προβλέψει οι Γερμανοί της KMW, δυσκολευόταν να πληρώσει τα προγράμματα, ενώ η KMW, που δεν εξασφάλισε τελικά την εξαγωγική ασφάλιση τύπου «Ερμής», βρέθηκε μπροστά σε τεράστια οικονομικά προβλήματα καθώς δεν είχε άλλη μεγάλη παραγγελία που να εξασφαλίζει την επιβίωσή της. Διότι παρά την προσπάθεια να δοθεί η εντύπωση ότι ένα μεγάλο μέρος της προστιθέμενης αξίας δημιουργούνταν στην Ελλάδα, η ίδια η KMW παραδέχεται ότι το 80-85% του τζίρου «μένει στη Γερμανία. Μόνο έτσι είναι δυνατόν να διασφαλισθούν θέσεις εργασίας μακροπρόθεσμα».