Οι τοίχοι της ψυχιατρικής πτέρυγας του Νοσοκομείου «Σωτηρία» είναι βαμμένοι σε πράσινο και λευκό, που χωρίζονται στο ύψος της καρδιάς. Στην είσοδο υπάρχει ένα σαλονάκι, που παρά τις προσπάθειες να γίνει πιο οικείο, μοιάζει ακριβώς αυτό που είναι, ένας νοσοκομειακός χώρος. Πιο μέσα εκτείνεται ένας διάδρομος με γραφεία και άλλους βοηθητικούς χώρους. Πόρτες οδηγούν προς τα επάνω. Λίγοι είναι εκείνοι που μπορούν ή θα ήθελαν να μάθουν τι κρύβεται πίσω τους.
Η κ. Τιμοθέα Πατζίκα δείχνει πολύ εξοικειωμένη περπατώντας μέσα στους προσβάσιμους χώρους της ψυχιατρικής πτέρυγας. Γύρω στα 60, μικρού αναστήματος και με καθαρό, σχεδόν σκληρό, βλέμμα. Δεν είναι ούτε ιατρός ούτε τρόφιμος, αλλά αισθητικός. Για περισσότερα από 30 χρόνια έχει αναπτύξει με δική της πρωτοβουλία μια ιδιαίτερη φιλανθρωπική δράση. Μαζί με ομάδα εθελοντών, που αποκαλείται «Κοινωνική Αισθητική» παρέχει δωρεάν υπηρεσίες αισθητικής σε ευπαθείς ομάδες. «Κάποιοι προσφέρουν μερίδες φαγητού, εμείς προσφέρουμε ομορφιά», μας λέει την ώρα που μπαίνουμε στο νοσοκομείο όπου ήδη περιμένουν οι συνεργάτες της. Οι «πελάτες» έχουν επίσης καθήσει στις θέσεις τους.
Κόμμωση και μανικιούρ
Ο κ. Ναπολέων, παλαίμαχος κομμωτής, έχει βγάλει τα ψαλίδια και έχει πιάσει δουλειά. Είναι ευγενής, συζητάει με τον «πελάτη» για το κούρεμα, μας λέει ιστορίες για διάσημους πελάτες που είχε στο παρελθόν. Αλλα μέλη της «Κοινωνικής Αισθητικής» έχουν πιάσει βερνίκι και περιποιούνται νύχια, δουλεύουν με βούρτσες, κάνουν μασάζ, ενώ στη γωνία έχει καθήσει η Λούσι, που παίζει κιθάρα. Η παρουσία της σημαντική, καθώς όσο περνάει η ώρα οι ψυχικά ασθενείς χαλαρώνουν στα χέρια των αισθητικών και αρχίζουν ένας ένας να τραγουδούν τους σκοπούς της.
Το συγκεκριμένο στούντιο αισθητικής δεν μοιάζει με κανένα άλλο στον κόσμο. Τα μέσα που διαθέτει είναι πενιχρά, οι «υπάλληλοι» αφοσιωμένοι, περαστικοί μπαινοβγαίνουν για να πάρουν νερό από τον ψύκτη, καθώς ο χώρος έχει άλλη χρήση και μετατρέπεται σε «σαλόνι ομορφιάς» μόνο λίγες φορές τον μήνα. Η βασική διαφορά του από τα υπόλοιπα σαλόνια ομορφιάς, το ότι απαγορεύονται αυστηρά οι καθρέπτες. Εντολές ιατρών. Διαψεύδοντας τις ανησυχίες, οι τρόφιμοι δεν δίνουν καμία σημασία στην παρουσία μας. Μια νεαρή κοπέλα αρχίζει να μιλάει μόνη της λέγοντας «κλείστε μου τα μάτια να μη βλέπω». Οι αισθητικοί τής κάνουν μασάζ, της μιλάνε. Η κοπέλα επανέρχεται και αρχίζει να συνοδεύει τραγουδώντας την κιθάρα της Λούσι. Φεύγει και έρχεται ξανά με τα δικά της καλλυντικά. Η συζήτηση μαζί της στρέφεται πλέον αποκλειστικά γύρω από την ομορφιά. Απομονώνοντας τα πρόσωπα των γυναικών που είναι στα χέρια των εθελοντών της «Κοινωνικής Αισθητικής» από τον χώρο, κάποιος βλέπει την έκφραση οποιασδήποτε γυναίκας στα χέρια ενός αισθητικού σε οποιαδήποτε γωνιά του πλανήτη. Πλούσιας ή φτωχής, υγιούς ή ασθενούς. Οι έννοιες της ψυχικής υγείας και της γυναικείας ομορφιάς μπερδεύονται γλυκά, δύο έννοιες ούτως ή άλλως αόριστες στην αντίληψη των αμύητων.
Η διαδικασία, σύμφωνα με όσα μας είπαν εργαζόμενοι και ιατροί του νοσοκομείου, είναι ιδιαίτερα ευεργετική για τους ασθενείς. Στο επόμενο διάστημα η δουλειά της οργάνωσης θα συστηματοποιηθεί, θα μελετηθεί και θα εξαχθούν επιστημονικά συμπεράσματα. Η κ. Πατζίκα και οι συνεργάτες της πασχίζουν για το καλύτερο δίνοντας μάχες για να βρουν κρέμες και άλλα αναλώσιμα, τα οποία κοστίζουν. Οταν έχουν έλλειψη δεν πτοούνται, γιατί «μεγαλύτερη σημασία έχει το άγγιγμα και όχι οι κρέμες», λένε. Σημασία έχει να πιστέψεις στην ομορφιά και να τη διακρίνεις, ακόμα και μέσα σε ένα μέρος ζοφερό που δεν θυμίζει σε τίποτα στούντιο αισθητικής, χωρίς περιοδικά και καθρέπτες, βαμμένο σε πράσινο και λευκό.