Περίπου οι μισοί Έλληνες -αν πιστέψουμε τις δημοσκοπήσεις- προέκριναν αυτό το καλοκαίρι τη «στρατιωτική λύση» με την Τουρκία.
Στα αυγουστιάτικα σουαρέ μεγαλόσχημοι πολιτικοί στοιχημάτιζαν, ότι αν η Τουρκία δεν μαζέψει τον στόλο της, ο πέλεκυς θα είναι βαρύς στο Έκτακτο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο στις 24-25 Σεπτεμβρίου.
Και εθνικοί αναλυτές έσπευδαν να μας βεβαιώσουν ότι, έτσι, η ένταση στις ελληνοτουρκικές σχέσεις θα γκρεμίσει την χειμαζόμενη τουρκική οικονομία.
Ενώ η δικιά μας, η δικιά μας οικονομία, ανθηρή και αναπτυσσόμενη, μπορεί να μοιράζει επιταγές δισεκατομμυρίων για αεροπλάνα και φρεγάτες.
Μάλιστα δεν έλειψαν και εκείνοι που δεν ήταν αρνητικοί σε ένα θερμό επεισόδιο.
Είτε γιατί πιστεύουν ότι θα βγούμε νικητές από ένα πόλεμο λίγων ημερών,
είτε γιατί θεωρούν ότι θα είναι τόσο μεγάλη η κατακραυγή της Ευρώπης απέναντι στην άξεστη Τουρκία, που μετά θα μας τα δώσουν όλα!
Μπούρδες θα έλεγα σε απλά ελληνικά.
Η αποχώρηση των πολεμικών πλοίων της Τουρκίας από την Ανατολική Μεσόγειο, είναι η αφορμή για να παραμερίσουμε τις αστείες πολεμικές ιαχές, βγαλμένες άλλωστε από ανθρώπους που, κατά κανόνα, έχουν υπηρετήσει την στρατιωτική τους θητεία στο τρίγωνο Κολωνάκι – Μεσογείων – Σύνταγμα.
Οι τελευταίες πληροφορίες αναφέρουν ότι με την πίεση της Γερμανίας αλλά και την σύμφωνη γνώμη των Βρυξελλών και της Ουάσιγκτον οι διερευνητικές επαφές Ελλάδας Τουρκίας θα ξεκινήσουν πριν τελειώσει ο Σεπτέμβριος.
Η ελληνική κυβέρνηση πρέπει να μπει με όρεξη σε αυτές τις επαφές.
Και δημοσιογράφοι, βετεράνοι της διπλωματίας, διανοούμενοι πρέπει και αυτοί να πάρουν θέση.
Να βρούμε επιτέλους την δύναμη να αντιδράσουμε εναντίον του εαυτού μας – που θα έλεγε και ο Γιώργος Θεοτοκάς.
Η ώρα είναι κατάλληλη για τολμηρούς σκαπανείς!
Σκαπανείς που θα γκρεμίσουν το τοίχος της εθνικιστικής ρητορείας.
Να μάθουν οι πολίτες ότι τα πράγματα δεν είναι ακριβώς αυτά που οι καλοκαιρινοί τίτλοι περιέγραφαν.
Η Ελλάδα δεν πρέπει – και δεν μπορεί – να αποκλείσει την Τουρκία από το Αιγαίο πόσο μάλλον από την Μεσόγειο.
Η μαξιμαλιστική μας θέση ότι η Ανατολική Μεσόγειος ανήκει μόνο στους Έλληνες, τους Ελληνοκύπριους και σε όσους συμμάχους επιλέξουν -και καθόλου στην Τουρκία -πρέπει να εγκαταλειφθεί.
Το Δίκαιο της Θάλασσας που συνεχώς επικαλούμαστε έχει ως βασική αρχή ότι όταν οι αποστάσεις είναι μικρότερες των 400 ναυτικών μιλίων απαιτείται συμφωνία για υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ.
Το Καστελόριζο είναι και θα είναι ελληνικό νησί και κανείς δεν το απειλεί –ακόμη και οι πιο έξαλλοι τούρκοι αξιωματούχοι δεν αμφισβητούν την ελληνικότητα του.
Και θα πρέπει να αποκτήσει χωρικά ύδατα 12 μιλίων και όχι 6 – όπως 12 μίλια έχει ορίσει και η Τουρκία την αιγιαλίτιδα ζώνη της στην Ανατολική Μεσόγειο (και τον Εύξεινο Πόντο).
Αλλά η επήρειά του Καστελόριζου στην ελληνική υφαλοκρηπίδα και η ΑΟΖ του, θα ορισθεί από διεθνή δικαστική διαδικασία, αφού είναι δεδομένο ότι Έλληνες και Τούρκοι πολιτικοί δεν θα δεχθούν ποτέ το δίκιο του «απέναντι».
Το κυριότερο, που πρέπει επιτέλους να πούμε δυνατά, είναι ότι η συνεχής ένταση στο Αιγαίο κοστίζει πολλά στους Έλληνες.
Η υπεράσπιση ενός πρόσθετου εναέριου χώρου 4 μιλίων πέρα από τα χωρικά ύδατα κάθε νησιού μας στο Αιγαίο –πράξη που κανείς στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ δεν συμμερίζεται – μας κοστίζει, κάθε μέρα, εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ.
Επενδύσεις στα μεγάλα νησιά χάνονται ενώ χρόνο με το χρόνο τα μικρά νησιά μας ερημώνουν.
Η αστάθεια και η πολεμική ατμόσφαιρα θα μας κρατάει πάντα πίσω όταν μάλιστα περιμένουμε να θραφούμε από το τουριστικό προϊόν.
Εκτός, εκτός αν πείσουμε τον κόσμο όλο, ότι ελληνικό καλοκαίρι σημαίνει πλέον διακοπές από την Κέρκυρα μέχρι τον Πύργο και από την Θάσο μέχρι την Εύβοια.
Είναι πολλοί αυτές τις ώρες που ψιθυρίζουν στον Μητσοτάκη «δεν είναι η ώρα να λύσουμε τις διαφορές μας με τους Τούρκους – ας κερδίσουμε τις επόμενες εκλογές και βλέπουμε».
Πάντα στην Ελλάδα, οι μεγάλες αποφάσεις είναι πρόωρες πριν τις εκλογές – και είναι άκαιρες μετά τις εκλογές.
Έτσι θεοποιήσαμε την αναβολή και την αδράνεια.
Όμως ας το ομολογήσουμε: Ο χρόνος ΔΕΝ δουλεύει υπέρ μας.
– και το σημερινό status quo ΔΕΝ εγγυάται ειρήνη στα παιδιά μας.
Ή πιστεύουμε ότι κάποιος, κάποτε, θα προσφερθεί να πολεμήσει για μας.
Η ελληνική κοινωνία λοιπόν πρέπει να κάνει το επόμενο βήμα.
Η συνεχής προσπάθεια για την αποτροπή της σύγκρουσης είναι ανεπαρκής τακτικισμός.
Να παραμερίσουμε αυτούς που λένε ότι δεν χρειάζονται πρωτοβουλίες από την ελληνική πλευρά και ο Τούρκος δεν πιάνεται φίλος.
Ο Τούρκος δεν είναι ένας. Στην Κωνσταντινούπολη των 20 εκατομμυρίων μόνο 500 χιλιάδες πανηγύρισαν την μετατροπή της Αγίας Σοφίας σε τζαμί. Μόνο το 2.5% του πληθυσμού της! Γεγονός που επεσήμαναν πολλοί ψύχραιμοι ανεξάρτητοι παρατηρητές αλλά όχι εμείς που απλώς θρηνούσαμε για την απώλεια της μεγάλης εκκλησίας.
Δεν θα πρέπει λοιπόν να καθυστερούμε άλλο.
Πρέπει να συνεννοηθούμε και να σχεδιάσουμε με ρεαλισμό την έξοδο από το σπιράλ της ελληνοτουρκικής έντασης.
Ο Αλέξης Τσίπρας δεν μπορεί να αρνηθεί την συνεννόηση. Θα πάει κόντρα στα 2/3 της παράταξης του που παραδοσιακά ζητάει διάλογο και λύση.
Θέση όμως ξεκάθαρη πρέπει να πάρουν και όλοι οι άλλοι πρώην πρωθυπουργοί.
Ο Σημίτης, ο Καραμανλής – κουμπάρος του Ερντογάν, ο Παπανδρέου και βέβαια ο Σαμαράς.
Όλοι λάτρεις της ιστορίας, και καλοί γνώστες πιστεύω των συμβιβασμών που πήγαν μπροστά το Έθνος.
Έναν θα αναφέρω.
Το Σύμφωνο φιλίας που υπέγραψε στην Άγκυρα ο Ελευθέριος Βενιζέλος παρουσία του Κεμάλ Ατατούρκ.
Ήταν Φθινόπωρο του 1930 – με νωπές τις μνήμες της καταστροφής τηε Σμύρνης.
Ας μπούμε λοιπόν στο μυαλό του Βενιζέλου. Και πρώτα από όλα ο πρωθυπουργός που πρέπει να διακηρύξει έναν νέο πατριωτισμό!
Ακούστε εδώ