Η κατάληψη έχει υπάρξει στο παρελθόν μέσο διαμαρτυρίας της νεολαίας και έχει συνυφανθεί στη συνείδηση πολλών με τη μαχητικότητα της νέας γενιάς. Η μαχητικότητα αυτή σε παλαιότερες εποχές όντως είχε περιορισμένους τρόπους έκφρασης, μιας και ήταν πολύ δυσκολότερο για τους νέους να εισακουστούν από το εκάστοτε κατεστημένο, και ένας (ίσως ο πιο σημαντικός) από αυτούς ήταν και η κατάληψη. Ισως τα παλαιότερα χρόνια οι νέοι ήταν περισσότερο πολιτικοποιημένοι και είχαν μεγαλύτερη συναίσθηση της ευθύνης όχι μόνο του να διακόπτει κάποιος τη λειτουργία ενός δημόσιου κτιρίου παρεμποδίζοντας έτσι την παροχή ενός δημοσίου αγαθού όπως είναι η εκπαίδευση, αλλά και του να έχει την ευθύνη των υλικών αγαθών που βρίσκονται μέσα σε αυτό το κτίριο, όπως επίσης και του να καταφεύγει σε κατάληψη με τη στήριξη της πλειοψηφίας.
Από τα χρόνια που η κατάληψη αποτελούσε ένα ριζοσπαστικό μέσο διαμαρτυρίας έχουν αλλάξει όμως πολλά. Η νεολαία κοινωνικοποιείται διαφορετικά, επικοινωνεί διαφορετικά, συμπεριφέρεται διαφορετικά. Η εμπειρία έχει δείξει παγκοσμίως ότι μια χούφτα πιτσιρικάδες μπορούν να καταφέρουν να εκφράσουν μέσω του Διαδικτύου θέσεις και απόψεις που ξεπερνούν όχι μόνο τα όρια του σχολείου τους, αλλά ακόμα και τα όρια της χώρας τους. Επομένως, είναι άδικο για τη νέα γενιά που έχει αναπτύξει τόσες τεχνολογικές δεξιότητες να μην τις αξιοποιεί για να προβάλλει τις θέσεις της, να αλλάζει τις θέσεις και τη στάση της κοινής γνώμης για τα θέματα που την αφορούν και να διεκδικεί αυτά που της ανήκουν.
Επομένως, σε μια σύγχρονη κοινωνία μπορεί να πει κανείς ότι η κατάληψη προσανατολίζει τα νέα παιδιά σε μορφές διαμαρτυρίας παλαιότερων εποχών, αμφισβητείται πολλές φορές ως προς τον τρόπο που καθοδηγείται και τους στερεί τη δυνατότητα να διεκδικούν μέσα από διαδικασίες που είναι άρρηκτα συνδεδεμένες με την καθημερινή ζωή τους. Εχουμε μια μεγάλη ευκαιρία να διδάξουμε τους νέους ότι τώρα, περισσότερο από ποτέ, έχουν όλα τα εργαλεία να επιλέξουν τον δύσκολο δρόμο της εποικοδομητικής διαμαρτυρίας με έναν αντίκτυπο που όμοιός του δεν έχει υπάρξει ποτέ στο παρελθόν και δεν θα πρέπει να αναλώνονται σε σπασμωδικές και ενίοτε ακραίες αντιδράσεις που κατά κοινή ομολογία τις περισσότερες φορές έχουν φέρει ελάχιστα έως καθόλου αποτελέσματα όσον αφορά τις γενιές από τη μεταπολίτευση μέχρι σήμερα.
* Ο κ. Χρήστος Μπίνιαρης είναι δρ ηλεκτρολόγος μηχανικός και μηχανικός Υπολογιστών ΕΜΠ.