Με το που πρωτοείδα τον νέο φωτισμό της Ακρόπολης στις αρχές Σεπτεμβρίου, μου ήρθε στον νου το όνομα ενός γνωστού καφέ, του Flat White. Εκεί που ο προηγούμενος φωτισμός ήταν θερμός, αναδείκνυε το ανάγλυφο του μνημείου και προσέγγιζε τον βράχο και την Ακρόπολη ισότιμα, ο νέος μου φάνηκε πιο ψυχρός και επίπεδος. Υποβίβαζε, σχεδόν διέγραφε, τον βράχο σε σχέση με την Ακρόπολη – στο όνομα, υποψιάζομαι, μιας αχρείαστης ανάδειξης της δεύτερης σε σχέση με τον πρώτο. Ακούω πως ο νέος φωτισμός είναι πολύ εντυπωσιακός από κοντά. Ομως τη φωτισμένη Ακρόπολη μπορούμε να τη χαιρόμαστε μόνο από μακριά.
Στην εκδοχή των χθεσινών εγκαινίων, έγιναν βελτιώσεις και ο φωτισμός προσέγγισε περισσότερο την παλιά του μορφή. Είναι μια κίνηση προς τη σωστή κατεύθυνση, αλλά θεωρώ πως απέχει ακόμη αρκετά από την ένταση και τη μοναδική γοητεία που είχε. Δεν είχα άλλωστε συναντήσει άνθρωπο που να δυσανασχετεί με τη θερμότητά του και να τον περιγράφει αρνητικά ως «κιτρινίλα».
Αντιλαμβάνομαι πως ο υπάρχων φωτισμός χρειαζόταν συντήρηση και ανανέωση με λαμπτήρες νέας τεχνολογίας. Και το εκτιμώ που οι αναγκαίες αυτές εργασίες έγιναν με ιδιωτική χορηγία. Αλλά γιατί άραγε έπρεπε να αλλάξει και η αισθητική προσέγγιση; ΄Η μήπως η συντήρηση και ανανέωση ήταν πράγματα πεζά και οι χορηγοί αισθάνθηκαν την ανάγκη να αφήσουν το αποτύπωμά τους πάνω στο σημαντικότερο μνημείο μας;
Σύμφωνα με την υπουργό Πολιτισμού, «Η εικόνα της Ακρόπολης, του κορυφαίου μνημείου μας, αντικατοπτρίζει και εκπέμπει την εικόνα της χώρας». Αν ισχύει κάτι τέτοιο και ο φωτισμός δεν βελτιωθεί, φοβάμαι πως η χώρα μας αποκτά μια εικόνα κάπως πιο ψυχρή και πιο λευκή.