Η είδηση, αν θυμάμαι καλά, κυκλοφόρησε το καλοκαίρι και παρουσιάστηκε ως καινοτομία, ως ένας ευφάνταστος τρόπος να απολαύσει κανείς την κουζίνα κάποιου σεφ εν μέσω πανδημίας. Είχα γελάσει πολύ με τη φωτογραφία ενός νεαρού που καθόταν σ’ ένα τραπέζι μόνος του στη μέση ενός αγρού και έτρωγε κάτι μεταξύ πανκέικ και παραψημένης ομελέτας.
Για να μη μακρηγορώ η ιδέα του Σουηδού μάγειρα Ράσμους Πέρσον σε μια κωμόπολη της χώρας του, ήταν να βάλει στο χωράφι μπροστά στο εστιατόριό του ένα τραπέζι με λευκό τραπεζομάντιλο και μια καρέκλα, και να στέλνει στον μοναδικό πελάτη –μπορούσε να γευματίσει ένας κάθε φορά– το φαγητό μέσα σε καλάθι και μέσω ενός συστήματος τροχαλίας, όπως έκαναν παλιά οι μοναχοί των Μετεώρων για να παραλάβουν τις προμήθειες.
Επιχειρηματολόγησε μάλιστα ως προς την ιδέα του, λέγοντας ότι πρόκειται για «ένα εσωτερικό ταξίδι με φαγητό μέσα στη φύση». Αφού δεν μπορούμε να απολαύσουμε την έξοδό μας σε ένα εστιατόριο έτσι όπως το επιθυμούμε ας το κάνουμε με τη δύναμη του μυαλού και της φαντασίας.
Το παράξενο αυτό εστιατόριο τελικά είχε επιτυχία. Είχε κρατήσεις καθημερινά όλο το καλοκαίρι. Εκατοντάδες άνθρωποι κάθισαν εκεί στη μέση του πουθενά, χωρίς παρέα, χωρίς την ελάχιστη κοινωνική επαφή, ούτε καν τη χαρά μιας σύντομης συζήτησης με τον σερβιτόρο, για να φάνε απ’ τα χεράκια του Σουηδού μάγειρα.
Η συνεχιζόμενη πανδημία με τους όρους και τους περιορισμούς που έχει επιβάλει στην καθημερινότητά μας και τις αγαπημένες μας συνήθειες, μας δίνει διαρκώς πολλά μαθήματα. Μέχρι τώρα θεωρούσαμε ότι το φαγητό είναι ένα μέσο κοινωνικής συναναστροφής και μια ευκαιρία να μοιραστούμε σκέψεις και συναισθήματα, να εξομολογηθούμε πάθη, να γελάσουμε ή να κλάψουμε, να παρηγορήσουμε και να παρηγορηθούμε, να γιορτάσουμε ή να μνημονεύσουμε.
Φυσικά και παραμένει κυρίως αυτό, αλλά είναι και πολλά άλλα ακόμη. Είναι το καταφύγιο όσων αναζητούν ένα «χάδι», κάποιον να τους φροντίσει και να τους περιποιηθεί. Ακόμη και τη στιγμή που όλα αλλάζουν και κλονίζονται, η ανάγκη μας να δεχθούμε μια χειρονομία αγάπης είναι τόσο μεγάλη και τόσο αδιαπραγμάτευτη, που μπορεί να μας οδηγήσει μόνους, σε ένα τραπέζι στη μέση ενός αγρού.