Σε «ένα ιδιότυπο καθεστώς ανοχής της ακραίας παραβατικότητας που εκδηλώνεται στα πανεπιστήμια, από την πλευρά της πολιτείας, που διαρκεί δεκαετίες στη χώρα μας», όπως λέει ο ίδιος στην «Κ», αποδίδει ο πρύτανης του ΕΜΠ Ανδρέας Μπουντουβής τη συνεχιζόμενη βία και τις επιθέσεις εξωπανεπιστημιακών στα ΑΕΙ. Το μήνυμά του είναι σαφές προς την ηγεσία του υπουργείου Προστασίας του Πολίτη και τη Δικαιοσύνη που είναι αρμόδιες για την επιβολή της τάξης. Την Παρασκευή άγνωστοι επιτέθηκαν σε χώρους της πρυτανείας με σφυριά, και σπρέι προκαλώντας εκτεταμένες ζημιές.
– Τι σας άφησε η επίθεση στο γραφείο σας και στην αίθουσα της Συγκλήτου;
– Νομίζω μια εικόνα αντίστοιχη της ακόρεστης επιθετικότητας και του μένους των κουκουλοφόρων. Εντρομο το προσωπικό του γραφείου μου, χωρίς δυνατότητα αντίδρασης, παρακολουθούσε την καταστροφική μανία νέων ανθρώπων να ξεσπά σε έπιπλα, υπολογιστές, εξοπλισμό γραφείων, προσωπικά είδη, διακόσμηση, με σφυριά, λοστούς, μπογιές. Ζημιές μεγάλου κόστους όχι μόνο οικονομικού αλλά και φθοράς υπηρεσιακού υλικού, ψηφιακού και μη. Κι εγώ βρέθηκα έπειτα από πολύ λίγο μπροστά στα συντρίμμια, μαζί με τους αντιπρυτάνεις, συναδέλφους, συνεργάτες και εργαζόμενους που προσέτρεξαν. Θλίψη και οργή προκύπτουν αναπόφευκτα αλλά η ψυχραιμότερη σκέψη είναι μία και μόνη: η αταλάντευτη προσήλωση στους στόχους, αμεσοπρόθεσμους και μακροπρόθεσμους, που υπηρετούν την πρόοδο του ΕΜΠ. Αυτοί οι στόχοι προσδιορίζονται από τη βούληση της κοινότητας, τα θεσμικά όργανα του Ιδρύματος και τα μηνύματα των καιρών.
– Δεν είναι η πρώτη επίθεση στο γραφείο του πρύτανη όχι μόνο του ΕΜΠ αλλά και σε άλλα ΑΕΙ, ιδίως μεγάλα και κεντρικά. Πού το αποδίδετε;
– Τέτοια περιστατικά συνήθως συνοδεύονται από σχόλια και θεωρίες περί γνωστών-αγνώστων, παρατεταμένης μεταπολίτευσης, ουσίας ακαδημαϊκού ασύλου, εγγύτητας των άκρων, κοινωνικών αδιεξόδων, κρίσης κ.λπ. Αξίζει όμως να σκεφτεί κανείς για το συγκεκριμένο θέμα, όπως και για πολλά άλλα θέματα που αφορούν τα ελληνικά πανεπιστήμια, ότι σε καμιά άλλη χώρα του κόσμου, δεν υποφέρουν τα πανεπιστήμια από παρόμοιες, συχνά επαναλαμβανόμενες καταστάσεις, παρά το ότι κρίση υπάρχει παντού και μάλιστα, σε πολλές περιπτώσεις, με χαρακτηριστικά εντονότερα από τα δικά μας.
– Γιατί λοιπόν συμβαίνουν; Πού έγκειται η διαφορά και στα ελληνικά πανεπιστήμια, σε σχέση με το εξωτερικό, καταγράφονται όλα αυτά τα αποκρουστικά και παρακμιακά επεισόδια και οι επιθέσεις;
– Νομίζω ότι προκύπτει αβίαστα η απάντηση: ένα ιδιότυπο καθεστώς ανοχής της ακραίας παραβατικότητας που εκδηλώνεται στα πανεπιστήμια, από την πλευρά της πολιτείας, που διαρκεί δεκαετίες στη χώρα μας. Και όχι μόνο. Είναι και ο μιθριδατισμός της ακαδημαϊκής κοινότητας που –είναι αλήθεια– δυσκολευόμαστε να χαράξουμε μια σαφή γραμμή μεταξύ ακαδημαϊκής ελευθερίας και προστασίας της από την κατάφωρη παραβίασή της.