Η πολιτεία να εφαρμόσει τους νόμους στο ελληνικό πανεπιστήμιο

Θυμάμαι, σαν σήμερα, την πρώτη διάλεξη που παρακολούθησα ως πρωτοετής φοιτητής το 1987 στην ΑΣΟΕΕ (Τμήμα Στατιστικής και Πληροφορικής). Ο τότε καθηγητής μπήκε στο αμφιθέατρο να διδάξει Μαθηματικό Λογισμό. Μόνο για Μαθηματικά και… Λογισμό δεν ακούσαμε. Το αμφιθέατρο, γεμάτο πράσινες, κόκκινες και γαλάζιες πολιτικές αφίσες, μόλις και άφηνε κάποιο χώρο στον μαυροπίνακα προκειμένου ο διδάσκων να μπορέσει να «στριμώξει» τις όποιες μαθηματικές του εξισώσεις. Βέβαια, το μάθημα διήρκεσε τη μισή ώρα σε σχέση με την προβλεπόμενη. Και τούτο, διότι εκπρόσωποι διαφόρων φοιτητικών παρατάξεων, άλλοι ευγενικά και άλλοι λιγότερο, έκαναν «κατοχή» του μικροφώνου προκειμένου να μας ενημερώσουν για τις δραστηριότητες των πολιτικών νεολαιών και, βέβαια, να καταγγείλουν την «αντεργατική» πολιτική τής τότε (βλέπε εκάστοτε) κυβέρνησης.
 
Από τότε, πάντως, πολλά έχουν αλλάξει, αλλά ακόμα συζητάμε το «πανεπιστημιακό άσυλο» το οποίο (υποτίθεται) η κυβέρνηση Μητσοτάκη έχει βελτιώσει/καταργήσει/αλλάξει, προκειμένου οι επίδοξοι καταληψίες να μην κλείνουν αυθαίρετα τις ελληνικές πανεπιστημιακές σχολές ή να καταστρέφουν ό,τι βρίσκουν μπροστά τους. Ακόμα και σήμερα συζητάμε το εάν η πρόσβαση στους χώρους του πανεπιστημίου θα γίνεται με ηλεκτρονική κάρτα ή εάν η είσοδος στα πανεπιστημιακά κτίρια θα φυλάσσεται επαρκώς από γνωστούς-άγνωστους χούλιγκαν οι οποίοι έχουν στόχο να καταστρέψουν τα πάντα και να «τραμπουκίσουν» ενάντια σε πανεπιστημιακούς και φοιτητές.
 
Αυτά τα θέματα βεβαίως έχουν «λυθεί» στον υπόλοιπο (πλην Ελλάδας) πανεπιστημιακό χώρο εδώ και δεκαετίες. Για παράδειγμα, φοιτητικές νεολαίες, με (τυφλό) πολιτικό πρόσημο, δεν υφίστανται στη Μεγάλη Βρετανία. Ούτε καν εκπρόσωποί τους δικαιούνται ψήφο στην πρόσληψη ή στην εξέλιξη του διδακτικού και ερευνητικού προσωπικού. Λόγος για καταλήψεις μέσω ψήφου διά της περήφανης… ανόρθωσης του αριστερού (ή δεξιού) χεριού δεν γίνεται βέβαια. Ακόμα συζητάμε στην Ελλάδα τη δυνατότητα καταλήψεων μέσω αδιάβλητης ηλεκτρονικής ψηφοφορίας. Στη Μεγάλη Βρετανία, όμως, όπου έχω εργασθεί (και συνεχίζω να εργάζομαι) τα τελευταία 27 έτη (περίπου), δεν θυμάμαι ούτε ένα περιστατικό όπου φοιτητές/φοιτήτριες να έβαλαν «λουκέτο» στο πανεπιστήμιο ή έστω να απείχαν από κάποια πανεπιστημιακή διάλεξη. Για να μη σημειώσω το αυτονόητo: ότι, δηλαδή, φοιτητές και φοιτήτριες κάνουν «απίστευτη φασαρία» εάν, δικαιολογημένα ή μη, κάποια διάλεξη δεν λάβει χώρα!
 
Και καταλήγω με αναφορά στο επίμαχο ζήτημα της φύλαξης του πανεπιστημίου. Στη Μεγάλη Βρετανία, η φύλαξη του χώρου γίνεται από ειδικευμένα άτομα, τα οποία αποτελούν μόνιμο προσωπικό του πανεπιστήμιου. Εργαζομένους, δηλαδή, τους οποίους γνωρίζουμε και με τους οποίους φοιτητές και πανεπιστημιακό προσωπικό αλλάζουμε σε καθημερινή βάση τουλάχιστον ένα «καλημέρα». Με άλλα λόγια, το συγκεκριμένο προσωπικό, το οποίο κινείται με διακριτικό τρόπο μεταξύ της πανεπιστημιακής κοινότητας, δεν θεωρείται «ξένο σώμα» για τη λειτουργία του πανεπιστημίου. Εκεί, κατά τη γνώμη μου, θα πρέπει να δοθεί βάρος τόσο από την ελληνική πολιτεία όσο και από τις πανεπιστημιακές αρχές, προκειμένου το προσωπικό ασφαλείας να επιτελέσει το καθήκον του, χωρίς φοιτητές ή πανεπιστημιακό προσωπικό να θεωρήσουν ότι απειλούνται οι «δημοκρατικές τους ελευθερίες». Και κάτι τελευταίο: διαβάζω το τετριμμένο ότι φοιτητές και καθηγητές θα πρέπει να σηκώσουν το ανάστημά τους προκειμένου να αποτρέψουν την είσοδο βανδάλων με ρόπαλα-λοστούς ή άλλο (αυτοσχέδιο) πολεμικό υλικό στον χώρο του πανεπιστημίου. Δηλαδή, αντί η πολιτεία να εφαρμόσει τους (υπάρχοντες) νόμους και να συλλαμβάνονται όσοι τελούν παράνομες πράξεις, θα πρέπει να «εκπαιδεύσουμε» φοιτητές και καθηγητές στον συγκεκριμένο αποτρεπτικό ρόλο…
 
* Ο κ. Κώστας Μήλας είναι καθηγητής Χρηματοοικονομικών στο Πανεπιστήμιο του Λίβερπουλ.