Η αποτρόπαιη πράξη του προπηλακισμού, υπό καθεστώς ομηρίας, του πρύτανη του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών από συμμορία κακοποιών, απέδειξε ότι ο Γκαίμπελς, ο Χίτλερ αλλά και οι Αμερικανοί βασανιστές του Αμπού Γκράιμπ στον πόλεμο του Ιράκ είχαν άξιους συνεχιστές. Χωρίς όνομα, χωρίς πρόσωπο, χωρίς ιστορία, χωρίς παρελθόν, χωρίς μέλλον. Επειγόμενοι όμως να κλέψουν το μέλλον των νέων της χώρας. Ο προπηλακισμός του πρύτανη δεν προσβάλλει την αξιοπρέπεια ενός μόνον ατόμου. Προσβάλλει βάναυσα την αξιοπρέπεια όλων μας. Προσβάλλει στον πυρήνα της την αξία του ανθρώπου στην πιο αναπαλλοτρίωτη μορφή της.
Πριν από μερικά χρόνια είχα συντάξει ένα μανιφέστο κατά των καταλήψεων (δημοσιεύθηκε στον ημερήσιο Τύπο). Εγραφα εκεί ότι οι καταλήψεις είναι καθαρή μορφή ολοκληρωτισμού. Οτι δεν διαφέρουν σε τίποτε από τους ναζί που έκαιγαν τα βιβλία. Αλλά και ότι κουβαλούν νερό στον μύλο των ιδιωτικών πανεπιστημίων. Οπου βέβαια τέτοια φαινόμενα είναι αδιανόητα. Η συνέχεια απέδειξε ότι ο αποκρουστικός φασισμός εξακολουθεί να έρπει ανάμεσά μας. Οτι οι καλύτεροι ναζί ζουν ανάμεσά μας. Οι μαύρες τρύπες της παιδείας. Οι μαύρες τρύπες της δημοκρατίας.
Πληροφορήθηκα ότι εναντίον τους ασκήθηκαν διώξεις σε βαθμό πλημμελήματος για παράνομη βία κ.λπ. και ότι εξαγγέλθηκε αυστηροποίηση των κυρώσεων για περιπτώσεις σαν κι αυτές. Θυμήθηκα έτσι τον ανεξάντλητο Ροΐδη («χρειαζόμαστε μόνον έναν νόμο που να μας επιβάλλει να εφαρμόζουμε τους νόμους»). Διότι κατά το άρθρο 322 του ποινικού κώδικα («αρπαγή») τιμωρείται όποιος: 1ον «κατακρατεί παράνομα άλλον» (δεν κατακράτησαν τον πρύτανη; Ή μήπως έκαναν επίσκεψη γνωριμίας;), 2ον «με βία» (μήπως δεν άσκησαν βία τα «παιδιά»;) και 3ον «έτσι ώστε τον αποστερεί της προστασίας της πολιτείας» (ή μήπως δεν τον αποστέρησαν;). Αν μάλιστα (λέει ο νόμος) η πράξη έγινε με σκοπό να εξαναγκασθεί ο παθών ή άλλος σε πράξη για την οποία δεν υπάρχει υποχρέωσή του, επιβάλλεται κάθειρξη 5 έως 15 ετών. Και ερωτάται: δεν τελέστηκε η πράξη με σκοπό να εξαναγκασθεί ο πρύτανης να επιδοκιμάσει τις καταλήψεις; Ή μήπως έχουμε και εδώ το περίφημο «φρονηματικό άδικο» του οποίου τόσο καταχρηστικά γίνεται επίκληση στις μέρες μας;
Η υπόθεση μου θυμίζει μια παλαιότερη, εξίσου αποτρόπαιη: Εκείνη του «χτισίματος» του πρύτανη του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης. Τότε οι δράστες περιέργως είχαν αθωωθεί. Η δε έφεση που άσκησε ο εισαγγελέας κατά της απόφασης (έπειτα από παραγγελία του τότε εισαγγελέα του Αρείου Πάγου Ιωάννη Τέντε) απορρίφθηκε ως… αναιτιολόγητη. Ας ευχηθούμε να μην υπάρξει και εδώ ανάλογη κατάληξη.
* Ο κ. Χρίστος Μυλωνόπουλος είναι καθηγητής Ποινικού Δικαίου στη Νομική Σχολή ΕΚΠΑ.