Δυόμισι χρόνια κλείνουν από την ημέρα της τραγωδίας στο Μάτι και τα «παιδιά της φωτιάς», όπως αυτοαποκαλούνται, αποφάσισαν να στείλουν στον πρωθυπουργό μια επιστολή. Πρόκειται για μια ομάδα νέων, 16 έως 25 ετών, που μεγάλωσαν στην περιοχή και εκείνο το μοιραίο απόγευμα ωρίμασαν βίαια μέσα από τον τρόμο, την απώλεια και τις ενοχές. Στην επιστολή τους μιλούν ανοικτά για το βαθύ τραύμα το οποίο καλούνται να διαχειριστούν καθημερινά και ζητούν απόδοση δικαιοσύνης ως ελάχιστο φόρο τιμής στους αδικοχαμένους, αναφέροντας ονομαστικά τα 13 παιδιά –τους φίλους τους– που χάθηκαν.
Οπως εξηγούν στην «Κ», ίσως τώρα είναι η τελευταία ευκαιρία για δικαιοσύνη. Την περασμένη εβδομάδα ο ανακριτής Αθανάσιος Μαρνέρης, που εδώ και δύο χρόνια ασχολείται σχεδόν αποκλειστικά με την υπόθεση, υπέβαλε το τρίτο αίτημα για δίωξη στελεχών της Πυροσβεστικής και της Πολιτικής Προστασίας για κακούργημα. Τα δύο προηγούμενα αιτήματά του είχαν απορριφθεί με το σκεπτικό ότι δεν υπήρχαν νεότερα στοιχεία. Και όμως υπάρχουν, επιμένει η ομάδα των νέων στην επιστολή. Πρόκειται για στοιχεία που τα έζησαν, τα γνώριζαν και τα φώναζαν όλοι από τότε.
Ζητούν επίσης την προστασία και την αποκατάσταση εκείνων που μάχονται για την υπόθεση, δεχόμενοι απειλές ακόμα και για την ίδια τους τη ζωή. Δεν τους κατονομάζουν αλλά, όπως εξηγούν στην «Κ», αναφέρονται στον ανακριτή και κυρίως στον Δημήτρη Λιότσιο. Τον αξιωματικό της Πυροσβεστικής, ο οποίος αγνόησε τις απειλές και τις πιέσεις και ως πραγματογνώμονας έκανε το καθήκον του ερευνώντας σε βάθος τα αίτια της καταστροφής. Συνέταξε δύο πορίσματα, και ακόμη και τώρα συμβάλλει στο έργο του ανακριτή όποτε υπάρχει ανάγκη.
Σήμερα όμως, πέρα από τα δικαστήρια (τουλάχιστον τρία) στα οποία θα κληθεί ως μάρτυρας, έχει να αντιμετωπίσει τουλάχιστον μία μήνυση (από την Ολγα Γεροβασίλη) αλλά και διάφορα εμπόδια στο Πυροσβεστικό Σώμα στο οποίο ακόμα υπηρετεί. Στην επιστολή τους, οι νέοι του Ματιού ζητούν από τον πρωθυπουργό να αναγνωρίσει τη στάση του, να διαφυλάξει την ασφάλειά του αλλά και να διασφαλίσει τη διαδικασία απόδοσης της δικαιοσύνης. «Οποιος νομίζει πως ο χρόνος θα μας κάνει να ξεχάσουμε δεν μας ξέρει», καταλήγουν.
Ολόκληρη η επιστολή:
Αξιότιμε κύριε Πρωθυπουργέ,
Αναγνωρίζουμε πως έχουν περάσει δυόμισι χρόνια και πολλοί μπορεί να μας θεωρούν «παλιά είδηση», μα εμείς είμαστε ακόμα εδώ. Επιτρέψτε μας λοιπόν να σας μιλήσουμε με μια φωνή, ακόμα και αν γνωρίζουμε καλά πως εκφράζουμε χιλιάδες παραπάνω. Επιτρέψτε μου να σας πω «ποιος» είμαι. Είμαι 8, είμαι 13 και 20. Είμαι από τα παιδιά της φωτιάς, που τα ωρίμασε η απώλεια. Εδώ και δυόμισι χρόνια, καλούμαι να προχωρήσω τη «ζωή», που από τύχη δεν έχασα. Ημουν 5, ήμουν 10 και 17. Μεγάλωσα απότομα και βίαια εκείνο το απόγευμα. Ενιωσα το δέρμα μου να λιώνει, περίμενα στη θάλασσα τη σωτηρία που δεν ήρθε ποτέ, είδα τους δικούς μου να λυγίζουν. Μέχρι σήμερα διαχειρίζομαι τις τύψεις που δεν βοήθησα και άλλους. Ισως να χωρούσε άλλος ένας στο αμάξι. Τύψεις που δεν πρόλαβα να πάρω τον φίλο μου, την οικογένειά μου ένα τηλέφωνο ακόμα. Ισως αυτό να άλλαζε κάτι. Τύψεις που εγώ είμαι εδώ και εκείνοι όχι. Δεν θα με καταλάβετε. Μην προσπαθείτε. Γι’ αυτό σας λέω εγώ ποιος είμαι. Είμαι αυτός που δεν θα ξεχάσει, ποτέ, την εκκωφαντική σιωπή εκείνης της μέρας. Την απόλυτη σιωπή μέσα στην οποία κατέρρευσε ό,τι είχα δεδομένο. Δεν ρωτάω γιατί. Εγώ ξέρω. Κανείς δεν με ειδοποίησε. Κανείς δεν με προστάτευσε. Γιατί εκείνη τη μέρα ήμουν εγώ το θύμα αλλά ήμουν εγώ και η αστυνομία και η πυροσβεστική και το λιμενικό και το ασθενοφόρο! Και θα είμαι πάλι αν χρειαστεί. Εκανα ό,τι μπορούσα εκείνη τη μέρα, και τις επόμενες που ακολούθησαν. Προσπάθησα να δώσω ελπίδα στον τόπο μου και ύστερα και σε άλλους. Πήγα στην Εύβοια και στην Καρδίτσα και θα πάω όπου με χρειαστούν, γιατί γνωρίζω πια καλά πώς είναι να είσαι μόνος. Υποσχέθηκα την αποκατάσταση της τιμής του Βίκτωρα, του Πάρη, του Ανδρέα, της Εβίτας, του Δημήτρη, της Σοφίας, της Βασιλικής, του Γιώργου, του Κasper, του Δημήτρη, της Μαρίλιας, της Εβελίνας και του μπέμπη. Είμαι αυτός που έχει υποσχεθεί σε αυτά τα παιδιά δικαίωση. Γιατί εγώ είμαι εδώ και πρέπει να ζήσω 103 ζωές για να διορθώσω εκείνο το λάθος. Η φωτιά για μένα ακόμα «καίει». Δεν ξεχνάω αυτούς που με πρόδωσαν. Δεν ξεχνάω και αυτούς που αγωνίζονται τόσο καιρό για την αλήθεια. Ο ανακριτής επαναδιατυπώνει το αίτημά του για συμπληρωματική δίωξη σε βαθμό κακουργήματος εις βάρος συγκεκριμένων κατηγορουμένων βασιζόμενος σε συγκεκριμένα στοιχεία. Στοιχεία που φωνάζουμε όλοι από τότε. Κομμάτια του παζλ που σιγά σιγά συνθέτουν την εικόνα των πραγματικών γεγονότων. Γνωρίζω πως υπάρχουν άνθρωποι που μάχονται γι’ αυτό, δεχόμενοι απειλές ακόμα και για την ίδια τους τη ζωή. Τέτοιους ανθρώπους τους χρειάζομαι. Γιατί αποκαθιστούν την εμπιστοσύνη μου στο σύστημα θεσμών που τότε με εγκατέλειψε. Για αυτό, το μόνο που ζητώ, είναι η αναγνώριση της στάσης τους, η διαφύλαξη της ασφάλειάς τους και η διασφάλιση της διαδικασίας απόδοσης της δικαιοσύνης. Οποιος νομίζει πως ο χρόνος θα με κάνει να ξεχάσω δεν με ξέρει.
Με εκτίμηση,
ΟΜΑΔΑ ΝΕΩΝ ΠΥΡΟΠΛΗΚΤΩΝ ΠΕΡΙΟΧΩΝ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗΣ ΑΤΤΙΚΗΣ