Αθ. Αναγνωστόπουλος: Η ευταξία στα πανεπιστήμια

Αθ. Αναγνωστόπουλος: Η ευταξία στα πανεπιστήμια

2' 33" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Στην εν γένει κοινωνία παρατηρείται ένα ορισμένο επίπεδο ευταξίας. Στο περιεχόμενο αυτού του είδους ευταξίας ας εντάξουμε ιδίως το είδος εκείνο της εγκληματικότητας που έχουμε συνήθως κατά νουν, όταν αναφερόμαστε στην εγκληματικότητα του «κοινού ποινικού δικαίου»: κυρίως βίαια εγκλήματα, κλοπές και φθορές ξένης ιδιοκτησίας, διακίνηση ναρκωτικών ουσιών, εγκλήματα κατά της ζωής, της σωματικής ακεραιότητας, της γενετήσιας ελευθερίας και της δημόσιας τάξης. Τα εγκλήματα αυτά είναι ορατά, συχνά ενέχουν το στοιχείο της βίας και τραυματίζουν το αίσθημα ασφαλείας των πολιτών πολύ αισθητά, κατά τρόπο που δεν το τραυματίζουν εγκλήματα όπως π.χ. η παραχάραξη νομίσματος ή η απιστία. 

Τίποτε δεν είναι τέλειο βεβαίως, ειδικά στην Ελλάδα, αλλά ομολογουμένως δεν ζούμε και στη ζούγκλα: σε γενικές γραμμές τηρούνται οι νόμοι, σε γενικές γραμμές πατάσσονται οι παραβάτες τους, σε γενικές γραμμές αστυνομεύεται επαρκώς και επιτυχώς η κοινωνική ζωή. Επαναλαμβάνω ότι πολύ απέχουμε από το τέλειο, αλλά είναι σαφές πού βρίσκεται ο κανόνας και πού η εξαίρεση. Η κοινή ευταξία είναι σε καλό επίπεδο, ιδίως αν τη συγκρίνουμε με την πλειονότητα των χωρών της υδρογείου. 

Το γενικό επίπεδο κοινής ευταξίας δεν παρατηρείται, ωστόσο, ομοιόμορφα παντού στην επικράτεια. Υπάρχουν θύλακοι ανομίας, γνωστοί στην αστυνομία, γνωστοί στους πολίτες, γνωστοί στη δημοσιότητα, όπου η πολιτεία έχει ανεχθεί τη δημιουργία φωλεών παραβατικότητας. Στους θυλάκους αυτούς παρατηρείται αισθητά μικρότερη ευταξία, πράγμα οπωσδήποτε προβληματικό. 

Πού εντάσσονται άραγε τα πανεπιστήμιά μας; Σε ποιον κύκλο ευταξίας εντάσσονται οι πανεπιστημιουπόλεις μας, τα κτίρια των ιστορικών πανεπιστημίων, οι φοιτητικές εστίες, τα γραφεία, τα αμφιθέατρα, οι βιβλιοθήκες; Νομίζω ότι δεν σφάλλομαι, εάν υποστηρίξω ότι στους χώρους της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης παρατηρείται μάλλον η ειδική, μικρότερη ευταξία, παρά η κοινή και μεγαλύτερη. 

Η διαπίστωση αυτή είναι τόσο περισσότερο θλιβερή, όσο αναλογίζεται κανείς ότι ο πανεπιστημιακός χώρος διαφέρει ουσιωδώς από άλλους δημόσιους χώρους, όπως είναι π.χ. μια πλατεία, ένας αυτοκινητόδρομος ή μια δημόσια υπηρεσία, ακόμη περισσότερο δε από ιδιωτικούς χώρους προσβάσιμους στον καθένα, όπως ένα εμπορικό κέντρο. Η διαφορά αυτή έγκειται στην πρωτεύουσα σημασία της ακαδημαϊκής ελευθερίας, μιας ελευθερίας κατοχυρωμένης συνταγματικά, την οποία η συντεταγμένη πολιτεία υποχρεούται να διασφαλίζει σε κάθε περίπτωση. Κάθε διδάσκων, κάθε φοιτητής, κάθε διοικητικός υπάλληλος και κάθε επισκέπτης του πανεπιστημιακού χώρου πρέπει να είναι απολύτως βέβαιος ότι εισέρχεται κάπου όπου θα έχει την απόλυτη ελευθερία έκφρασης της γνώμης του. Οτι δεν θα του χτίσουν την πόρτα του γραφείου. Οτι δεν θα τον γιαουρτώσουν. Οτι δεν θα τον εκφοβίσουν. Οτι δεν θα τον καθυβρίσουν. Οτι δεν θα τον απειλήσουν. Οτι δεν θα αυτοφιμωθεί προληπτικά, για να τα έχει καλά με τους θρασύδειλους κάθε είδους. Οτι δεν θα του συμβούν με δυο λόγια όλα όσα χαρίεντα έχουμε δει με τα μάτια μας να συμβαίνουν μέσα στα ελληνικά πανεπιστήμια.

Για τον σκοπό αυτόν η συντεταγμένη πολιτεία υποχρεούται να χρησιμοποιήσει κάθε πρόσφορο, αναγκαίο και ανάλογο μέσο, προκειμένου μάλιστα να διασφαλιστεί όχι ίσο, αλλά ανώτερο επίπεδο ευταξίας εντός των πανεπιστημίων. Αντί για αποπαίδια της αστυνόμευσης, τα πανεπιστήμια πρέπει να γίνουν το δικαιοκρατικό παράδειγμα απόλυτης και πιστής εφαρμογής των νόμων ενώπιον όλης της κοινωνίας. Πράγμα που αποτελεί υποχρέωση της πολιτείας και πρέπει, επιτέλους, να συμβεί, βεβαίως και με τη συνδρομή αστυνομικών υπαλλήλων. 
 
* Ο κ. Αθανάσιος Αναγνωστόπουλος είναι δικηγόρος – δρ Ποινικού Δικαίου.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή