Στη σύγκρουσή του με το κράτος δικαίου, ο Κουφοντίνας έχει ήδη ηττηθεί. Το κράτος δεν υποχώρησε στον εκβιασμό τού κατά συρροήν δολοφόνου και ο ίδιος αυτοεγκλωβίστηκε στον αδιέξοδο μονόδρομό του.
Τώρα η μοίρα του βρίσκεται στα χέρια της έννομης πολιτείας, που τόσο μίσησε και πολέμησε, και εκείνη πρέπει να αποδείξει ότι είναι έννομη ακριβώς επειδή δεν μισεί κανέναν. Τώρα βρισκόμαστε σε μια νέα ημέρα, που πιθανώς να είναι και η τελευταία του δολοφόνου, και πια η πρωτοβουλία είναι στα χέρια της, όχι συνομιλώντας με τον οιονεί αυτόχειρα, με τον οποίον δεν έχει τίποτα να πει, αλλά με την κοινωνία. Και στην κοινωνία πρέπει να δώσει όχι μόνο το υπόδειγμα του αυστηρού θεματοφύλακα του νόμου αλλά και του γενναιόψυχου υπερασπιστή της ανθρώπινης ζωής. Αδιακρίτως κατόχου, ως αιώνιας αυταξίας και πυρήνα των αρχών του ουμανισμού.
Ο Κουφοντίνας δεν πρέπει να πεθάνει. Η αξία της ζωής του ξεφεύγει από τη θλιβερή του ύπαρξη και παραδίδεται στα χέρια του κράτους χωρίς ταυτότητα· είναι μια ανθρώπινη ζωή που ο πολιτισμός και η δημοκρατία μας έχει διανύσει τη διαδρομή ώστε να τη θεωρεί ανεκτίμητη, σε αντίθεση με εκείνον και τους ομοίους του. Η διάσωση του Κουφοντίνα θα είναι ο θρίαμβος της Δημοκρατίας εναντίον του.
Ο Κουφοντίνας δεν πρέπει να πεθάνει για δύο ακόμη λόγους. Η ασφάλεια και η ζωή του, από τη στιγμή που είναι κρατούμενος, είναι ευθύνη του κράτους. Ασχέτως των δικών του προθέσεων και αυτοκαταστροφικών διαβημάτων, το κράτος έχει επιπρόσθετη οφειλή να προστατεύσει τη ζωή του σε σχέση με άλλους απεργούς πείνας που ζουν ελεύθεροι στην κοινωνία. Ο ρόλος του είναι του σωφρονιστή με ασφαλείς όρους και όχι του τυφλού τιμωρού.
Η Δημοκρατία, τέλος, δεν πρέπει να επιτρέψει στον Κουφοντίνα να ολοκληρώσει το σχέδιο της αυτοηρωοποίησής του. Είναι αναμενόμενο η σαλεμένη σκέψη του να θεωρήσει ότι η εγκληματική του ζωή, η άδεια από ηθικές αξίες για εμάς τους υπόλοιπους, θα δικαιωθεί από μία αυτοθυσία στον βωμό του φαντασιακού κόσμου που έχει πλάσει με τους ομοίους του. Αυτό το πλαστό μέλλον που είναι ποτισμένο με αίμα αθώων, δυστυχώς, έχει ακόμη οπαδούς, αφιονισμένους νεαρούς ή ενσυνείδητους τρομοκράτες, και δεν πρέπει να τους δοθεί ένας νέος ήρωας. Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει τι θα πυροδοτήσει στις σκοτεινές ατραπούς των αρνητών της κοινωνίας μας μια τέτοιου είδους ηρωοποίηση, αλλά είναι σίγουρο ότι η ρηχή σκέψη και η αυτοφυής οργή που ενδημεί στις τάξεις τους θα βρουν ένα αιώνιο, εμπρηστικό σύμβολο. Και όταν κατακαθίσει η σκόνη του χρόνου μπορεί να εμφανιστεί αφίσα του Κουφοντίνα σε εφηβικά δωμάτια όπως έχει γίνει και με άλλους δολοφόνους στο παρελθόν.
Η Δημοκρατία μας οφείλει να αυτοπροφυλαχθεί από μελλοντικούς παραχαράκτες της Ιστορίας της.