Η 25χρονη Χριστίνα γέννησε τον Μάιο, την πρώτη ημέρα χαλάρωσης των μέτρων κυκλοφορίας. Ηταν έγκυος κατά τη διάρκεια της πρώτης καραντίνας και στην πολυπόθητη επανεκκίνηση της ζωής εκτός σπιτιού έπειτα από μια πρωτοφανή συνθήκη, εκείνη έπρεπε πάλι να μείνει σπίτι. «Πριν ήμουν σε καραντίνα, μετά έπρεπε να μείνω μέσα επειδή ήμουν λεχώνα», λέει στην «Κ». «Με έριξε, με έριξε πάρα πολύ», αναφέρει, «ήμουν έτοιμη να τρελαθώ».
Ο πρωτόγνωρος εγκλεισμός έχει δημιουργήσει διαφόρων ειδών προκλήσεις, φέρνοντας τον περισσότερο κόσμο αντιμέτωπο με τα όριά του αρκετές φορές. Ενας από τους αθέατους «αφομοιωτές» εντάσεων και ρόλων είναι πολλές φορές οι μητέρες, με τις οποίες θα ασχοληθεί μια σειρά δημοσιευμάτων της «Κ», και στην προκειμένη περίπτωση οι μητέρες που γέννησαν εν μέσω πανδημίας.
Η Χριστίνα και ο σύζυγός της έχασαν το πρώτο τους παιδί. Πριν από τρία χρόνια η Χριστίνα έφερε στον κόσμο την κόρη τους, αλλά η τραυματική πρώτη εμπειρία την ακολουθεί ακόμα. Ανησυχούσε όταν πήγαινε στα ραντεβού της στον γυναικολόγο, ήταν αγχωμένη όταν πήγε στο μαιευτήριο – δεν ήθελε να είναι μόνη της. Λόγω πανδημίας, όμως, ο σύζυγός της δεν μπορούσε να είναι μαζί της ούτε στα ραντεβού ούτε όταν γέννησε. Οσο το μωρό μεγάλωνε, εκείνη ήταν πιεσμένη ψυχολογικά – «το έβλεπα σαν υποχρέωση ότι έπρεπε να είμαι σπίτι, ίσως για αυτό δεν τον θήλασα πολύ», λέει στην «Κ», συμπληρώνοντας πως είναι έτσι κι αλλιώς δύσκολο να έχει κανείς δύο παιδιά, πόσο μάλλον σε περίοδο καραντίνας.
Αν οι συνθήκες ήταν διαφορετικές, θα μπορούσε να πάρει τα παιδιά μαζί της σε έξοδο για καφέ, να έρθει κάποιος φίλος για επίσκεψη στο σπίτι, θα πήγαιναν έστω στην παιδική χαρά. Τώρα δεν μπορεί να κάνει τίποτα από όλα αυτά και έχει και περισσότερο άγχος –«όταν έχεις μωρό, πάντα έχεις τον φόβο μην κολλήσει τίποτα, έναν παραπάνω με τον κορωνοϊό»–, ενώ εκτόνωση δεν υπάρχει πουθενά. «Δεν έχω κάπου να εκτονωθώ, οι καβγάδες με τον σύζυγο έχουν αυξηθεί κατά πολύ, είμαι τόσο ψυχολογικά πιεσμένη, κλεισμένη σε ένα σπίτι», λέει.
Συχνά νιώθει πως φτάνει στα όριά της –«ότι είμαι έτοιμη να σκάσω, δεν αντέχω, τα νεύρα μου»–, αλλά ευελπιστεί πως τον Μάρτιο θα μπορέσει να επιστρέψει στη δουλειά της. Φοβάται όμως πως θα μπει σε αναστολή. Η ιδέα αυτή είναι αποπνικτική – «για εμένα η δουλειά είναι ξεκούραση», λέει η Χριστίνα, «μόλις δουλεύω αναπνέω».
Την ημέρα που ξεκινούσε η καραντίνα του Μαρτίου, η Ιωάννα-Μελένια γέννησε δίδυμα. Δεν ήταν άσχημα να έχει δύο νεογέννητα στην πρώτη καραντίνα – «αποφεύχθηκαν οι πολλές επισκέψεις, που είναι έτσι κι αλλιώς καλό για μια λεχώνα, μου άρεσε που είχα την ησυχία μου», αναφέρει η ίδια στην «Κ». Ομως ο εγκλεισμός έφερε άλλες δυσκολίες. Η μητέρα της, η οποία ανήκει σε ευπαθή ομάδα, τον τελευταίο χρόνο μένει μαζί τους για να τη βοηθάει αποφεύγοντας τις μετακινήσεις. Η μεγάλη κόρη της Ιωάννας-Μελένιας, η οποία είναι τριών ετών, πέραν της αναμενόμενης ζήλιας που βίωσε για τα δύο μωρά τα οποία συγκέντρωναν την προσοχή της μαμάς της, έχασε το σχολείο της, έπεσε η ψυχολογία της και είχε πολλές ερωτήσεις που δύσκολα απαντιούνται.
«Μαμά, γιατί δεν με πας στις κούνιες, δεν είμαι καλό παιδί;» τη ρωτούσε. «Μαμά, γιατί δεν με πας στο σχολείο, δεν έχω πια φίλους; Μαμά, υπάρχουν ακόμα άνθρωποι έξω;».
Οι «κακές» πρακτικές
Για να διαχειριστεί τα τρία παιδιά εν μέσω καραντίνας, η Ιωάννα-Μελένια αύξησε τις «κακές» πρακτικές – πιο πολλή ώρα μπροστά στην οθόνη, π.χ., ή παιχνίδι με τις κουτάλες και τις κατσαρόλες. Θα ήθελε να βγει δύο ώρες για ένα φαγητό, αναφέρει, και τα παιδιά της να μεγάλωναν κοινωνικά – η ίδια λέει πως όταν έρχεται ο γείτονας να πληρώσει τα κοινόχρηστα, τα δίδυμα κλαίνε επειδή φοβούνται. «Τα παιδιά μου δεν έχουν κάνει κούνια, δεν έχουν δει άλλα παιδιά, δεν έχω κάπου να τα πάω, κι αν έχει κόσμο φοβάμαι ότι θα τρομάξουν», συμπληρώνει. Λόγω της πίεσης του εγκλεισμού, ξαναπήρε όλα τα κιλά της εγκυμοσύνης που μετά τη γέννα είχε χάσει. Τη βοήθησε όμως πως, χάρη στην τηλεκπαίδευση, συνέχισε τις σπουδές της από τη στιγμή που γέννησε, κάτι που διαφορετικά δεν θα είχε τη δυνατότητα να κάνει.
«Υπάρχει αγάπη, αυτό είναι το βασικό στοιχείο, αλλά τα νεύρα είναι περισσότερα, και τα δικά μου και των παιδιών, κλεισμένοι μέσα σε ένα σπίτι τόσες ώρες», λέει. Σχεδόν καθημερινά νιώθει πως δεν αντέχει, αλλά το μότο της είναι «survive the day» – «έφυγε κι αυτή η μέρα», λέει στον εαυτό της πολλές φορές, «και είμαστε καλά, είμαστε υγιείς».
«Είναι φανταστικό να είσαι με το παιδί σου όταν μεγαλώνει»
Για την Εβίτα Κατσιάνη και τη Μελίνα Δερμεντζοπούλου, το ότι έγιναν μητέρες για πρώτη φορά σε περίοδο καραντίνας είχε, πέρα από το βάρος του παραπάνω άγχους που φέρνει η πιθανότητα μετάδοσης του ιού, και κάποια θετικά – δεν ένιωσαν πως έχαναν κάτι τον καιρό που θα ήταν έτσι κι αλλιώς στο σπίτι.
«Με βόλεψε η αναστολή κάποιων δραστηριοτήτων γιατί δεν ένιωθα ότι μόνο εγώ απέχω», λέει η κ. Δερμεντζοπούλου, το μωρό της οποίας είναι τώρα 5,5 μηνών, σημειώνοντας όμως ότι λόγω πανδημίας έχει περισσότερο άγχος. Η ίδια και ο σύζυγός της κάνουν συχνά τεστ, αποφεύγουν τις βόλτες, μέχρι πρότινος ήταν και οι δύο μέσα στο σπίτι με μάσκες – προσπαθούσαν να είναι πάντα χρωματιστές. «Τώρα που έφτασε στους 5 μήνες, άρχισα να χαλαρώνω λίγο», αναφέρει.
Η ίδια εκτονώνει το άγχος της μέσω του ύπνου και της δουλειάς, ενώ πιστεύει πως, για το ίδιο το μωρό, το ότι δεν βγαίνει τόσο, ίσως δεν έχει κάνει μεγάλη διαφορά – «από τη γέννηση μέχρι το έτος λένε ότι είναι ούτως ή άλλως πολύ περιορισμένα τα πράγματα», λέει στην «Κ».
Η κ. Κατσιάνη γέννησε αρχές Αυγούστου. Τα μέτρα είχαν χαλαρώσει, οπότε η ίδια πρόλαβε να κάνει ένα διάλειμμα μεταξύ της πρώτης καραντίνας και μέχρι να γεννήσει, ενώ είχε την τύχη να επιτρέπεται να είναι ο σύζυγός της μαζί της στο μαιευτήριο. Η καραντίνα τη βοήθησε γιατί δεν ένιωσε αποκομμένη, ενώ το ότι έχει δει λίγες φίλες είναι επίσης σημαντικό – «είναι λίγο πιο δύσκολο να είμαι όλη μέρα μόνη μου», λέει η ίδια στην «Κ». Τον τελευταίο καιρό, όμως, ο εγκλεισμός έχει αρχίσει να τη ζορίζει – «έπειτα από ένα σημείο είναι τρέλα, είναι 24/7 δουλειά το μωρό, δεν έχω καθόλου ελεύθερο χρόνο», τονίζει η κ. Κατσιάνη. Εκτονώνεται με το να παίζει τένις δύο ώρες την εβδομάδα – «πιο πολύ με έχει επηρεάσει το lockdown παρά το μωρό», συμπληρώνει.
Η Χριστίνα Καραβαρσάμη γέννησε τον Ιούνιο φορώντας μάσκα – «ήταν αγχωτικό, ήταν περίεργο», λέει στην «Κ». Η πανδημία όμως δεν δυσκόλεψε μόνο τη γέννα, αλλά και τον πρώτο καιρό με το μωρό, καθώς, λόγω φόβου μετάδοσης του κορωνοϊού, ήταν και εκείνη και ο σύζυγός της πολύ προσεκτικοί τόσο με τους συγγενείς όσο και με φίλους που υπό άλλες συνθήκες θα έρχονταν στο σπίτι. «Ξέρεις ότι δεν είσαι ελεύθερος, δεν μπορείς να έχεις βοήθεια, δεν μπορείς να ξελαμπικάρεις, όχι, μην την ακουμπήσουν, φοβάσαι μην κολλήσεις εσύ και το μεταφέρεις στο παιδί σου», αναφέρει η ίδια.
Τις περισσότερες ώρες ήταν μόνη στο σπίτι με τη μικρή, καθώς ο σύζυγός της έπρεπε να δουλεύει – «στην αρχή μπορεί και μέρα παρά μέρα να έκλαιγα με τον θηλασμό», συμπληρώνει. Πήρε την κατάσταση στα χέρια της – έκανε συνεδρίες με ψυχολόγο, online γυμναστική, μαθήματα γερμανικών, άκουγε μουσική. Τώρα είναι καλύτερα και ο χρόνος που πέρασε με τη μικρή είναι ανεκτίμητος. «Οκτώ μήνες συνεχώς δίπλα της, δεν υπάρχει μεγαλύτερο προνόμιο», λέει η κ. Καραβαρσάμη – «είναι φανταστικό να είσαι με το παιδί σου όταν μεγαλώνει».