Εδωσαν ραντεβού στο ποτάμι, στην αποβάθρα 3, μπροστά από το Καλλιμάρμαρο. Είχαν περάσει χρόνια από τότε που, παιδάκι ακόμα, με τη μαμά και τον μπαμπά της, αντίκρισε για πρώτη φορά αυτόν τον παράξενο ποταμό στο κέντρο της Αθήνας. Η ορμητική του δύναμη την είχε σαγηνεύσει. Τώρα στα 60 της, σπανίως κατέβαινε πια στην πόλη. Ηταν ελάχιστοι, άλλωστε, αυτοί που κατοικούσαν πια εκεί.
Κανένας λόγος δεν υπήρχε να στριμωχτούν οι άνθρωποι, όπως παλιά, σε λίγα τετραγωνικά τσιμέντου και, στοιβαγμένοι απάνθρωπα, να ψάχνουν ένα σκισμένο κομματάκι ουρανού. Η εργασία από το σπίτι, σε τομείς όπως ο δικός της, ήταν αυτονόητη εδώ και εκατό χρόνια. Ετσι, ζούσε ευτυχισμένη στο πέτρινο σπίτι με κήπο, στα βόρεια προάστια της Αθήνας, απομονωμένη σε ένα μικρό δασάκι με όλα τα καλά.
Ηταν ένας από τους δεκάδες πρότυπους οικισμούς που, με αυτονομία σε φρέσκα φρούτα, ζαρζαβατικά και κάθε είδους καρπούς, είχαν ανθήσει, ξεφυτρώνοντας σαν μανιτάρια σε όλη τη χώρα. Πρότυπα σχολεία, ανοικτά και κλειστά θέατρα σε κάθε γειτονιά, διαδρομές πεζοπορίας σε ειδικές, προστατευόμενες ζώνες. Είχε επιλέξει αυτόν τον οικισμό με βάση τα προσωπικά κριτήρια, τα οποία είχε συμπληρώσει στη φόρμα αναζήτησης βέλτιστης κατοικίας.
Την είχε βοηθήσει ο δωδεκάχρονος εγγονός της, που είχε έφεση σε τέτοια πράγματα. Η φόρμα ήταν ιδιαιτέρως εκτενής και φοβερά περίπλοκη. Αν δεν ήσουν σχολαστικός κατά την υποβολή των στοιχείων που σου ζητούσαν, προκειμένου να καταλήξουν στην ιδανική για σένα περιοχή, κινδύνευες να βρεθείς σε κάποιον οικισμό εντελώς έξω από τα νερά σου.
Η φίλη της η Βέρα συμπλήρωσε βιαστικά, από αντίδραση, τις «εξαιρετικά αδιάκριτες», όπως είπε, ερωτήσεις και βρέθηκε σε έναν υποβρύχιο οικισμό στον Ειρηνικό, παρέα με καρχαρίες και άλλα συμπαθή ψάρια… Ποια, αυτή, που υπέφερε από κλειστοφοβία και είχε να δει θάλασσα από το 2077!
Εκείνη, όμως, με τη βοήθεια του μικρού, είχε καταγράψει με κάθε λεπτομέρεια τις προτιμήσεις της και έτσι, από την πρώτη κιόλας περίοδο δοκιμής, βρέθηκε στο σωστό μέρος. Η Κ. αγαπούσε πολύ τη φύση και τις τέχνες, παρόλο που δεν ήταν καλλιτέχνις. Ελεγαν πως το είχε πάρει από τη γιαγιά της, που ήταν σκηνοθέτις. Στον οικισμό όπου ζούσε, εκτάσεις πρασίνου εναλλάσσονταν με δέσμες οικολογικών κατοικιών, καθώς οι υπόγειοι συρμοί περνούσαν αθόρυβα και αθέατα κάτω από τα πόδια σου.
Σήμερα, είχε προτιμήσει να κάνει λίγα λεπτά παραπάνω, για να ευχαριστηθεί τη διαδρομή από ψηλά. Το εναέριο λεωφορείο Τεχνών, που συνδύαζε πάντοτε τη μισάωρη διαδρομή με τη ζωντανή παράσταση ενός έργου τέχνης, ήταν αγαπημένη της συνήθεια, όποτε κατέβαινε στο κέντρο. Οι σημαντικότεροι καλλιτέχνες, από κάθε γωνιά της γης, εμφανίζονταν ζωντανά στους ταξιδιώτες.
Μία σταθερή επένδυση των τελευταίων πενήντα χρόνων, που απέδιδε καρπούς. Αλλες φορές ένα κουαρτέτο εγχόρδων συνόδευε απαλά τους στοχασμούς των ταξιδιωτών, άλλες φορές εμφανιζόταν ένας θίασος, παρουσιάζοντας κάποιο μονόπρακτο ή μια περφόρμανς. Τα βράδια, στην επιστροφή, διάλεγε πάντα να πάρει τον συρμό που είχε ταινίες μικρού μήκους ή διαλέξεις για τις τελευταίες ανακαλύψεις της αρχαιολογίας.
Σήμερα, όμως, στην πρωινή της πτήση για το κέντρο, ήταν σκεπτική. Η συνάντηση που είχε την άγχωνε. Με τα δάχτυλα του δεξιού χεριού γύριζε νευρικά στον αριστερό καρπό της τον προσωπικό της δακτύλιο αναγνώρισης. Αν τον έχανε; Θα ήταν η τρίτη φορά τον τελευταίο μήνα.
Ο Ιάπωνας δεξιοτέχνης του παράξενου πνευστού, που έπαιζε μόνο για εκείνους, άλλη μία από τις πανάκριβες μετακλήσεις της εταιρείας μεταφορών, ήταν όντως ένα παιδί-θαύμα. Ομως ο ήχος του, αντί να την ηρεμήσει, χτυπούσε κατευθείαν στο νευρικό της σύστημα.
Γιατί της ζήτησε ο R. να συναντηθούν στην αποβάθρα; Γιατί θέλει να πάρουν το ταχύπλοο και να διασχίσουν μαζί τη διαδρομή από το Καλλιμάρμαρο μέχρι τη θάλασσα;
* Η κ. Κατερίνα Ευαγγελάτου είναι σκηνοθέτις, καλλιτεχνική διευθύντρια του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου.
Περισσότερα άρθρα του αφιερώματος της «Κ» με τίτλο: «Ελλάδα του ’21, του σήμερα και του αύριο»