Ο κύριος Δημήτρης είναι μάγειρας παλαιάς κοπής. Αν του μιλήσεις για το γιούζου (εσπεριδοειδές από την Ιαπωνία), μάλλον θα νομίζει ότι του είπες κάτι για ούζο το οποίο δεν το άκουσε καλά. Δεν γνωρίζει τις νέες, ξενόφερτες πρώτες ύλες, αυτές που μαγειρεύουν στις τηλεοπτικές εκπομπές, ούτε τις τεχνικές της μοριακής γαστρονομίας. Και δεν νομίζω ότι έχει καμία επιθυμία να τα μάθει όλα αυτά. Πέρασε τρία – τέσσερα χρόνια στα καράβια μαγειρεύοντας –ήταν πολύ καλά τα λεφτά–, και μετά συνέχισε την πορεία του σε ξενοδοχεία ανά την Ελλάδα, μικρά και μεγάλα, β΄ μάγειρας, α΄ μάγειρας, λίγο – πολύ σε όλα τα πόστα, και στο πρωινό και στον μπουφέ και στο α λα καρτ. «Κατσαρολά» τον φωνάζουν γιατί κατά γενική ομολογία στα φαγητά κατσαρόλας είναι αξεπέραστος.
Σήμερα είναι 57 ετών και όπως όλοι οι μάγειρες έχει υποστεί τις συνέπειες της πανδημίας. Περιμένει πώς και πώς το πράσινο φως των λοιμωξιολόγων για να ανοίξει η εστίαση και να ξαναμπεί στην κουζίνα. Με την προϋπόθεση βέβαια ότι θα καταφέρει να βρει δουλειά. Και αυτή είναι η μεγάλη του αγωνία. Συχνά γίνεται λόγος για την ανεργία των νέων, των ανθρώπων που τελείωσαν τις σπουδές τους και αναζητούν ένα αξιοπρεπές ξεκίνημα. Και η αλήθεια είναι ότι τα τελευταία χρόνια, ειδικά την περίοδο της μεγάλης οικονομικής κρίσης, οι νέοι επλήγησαν σε μεγάλο βαθμό. Είτε εγκλωβίστηκαν επί μακρόν εκτός εργασίας είτε παγιδεύθηκαν σε δουλειές κακοπληρωμένες και με τα εργασιακά τους δικαιώματα να καταπατούνται συστηματικά, χωρίς συγκεκριμένο ωράριο, χωρίς ασφάλιση, χωρίς να τους αποδίδονται υπερωρίες.
Αυτή είναι η μία κατηγορία. Υπάρχει και η άλλη και είναι εξίσου δυσάρεστη γιατί αφορά μια ηλικιακή γκάμα ανθρώπων που η απώλεια της θέσης τους μπορεί να σημαίνει οριστικό εξοβελισμό από την αγορά εργασίας. Η γενιά του κυρίου Δημήτρη, οι άνω των 50 και ακόμη χειρότερα όσοι απέχουν λίγα ένσημα από τη σύνταξη, άνθρωποι πολύτιμοι, με μεγάλη πείρα, με πολλά χιλιόμετρα στις κουζίνες.
Οχι μόνο δυσκολεύονται πολύ να βρουν δουλειά, αλλά πολλές φορές έρχονται αντιμέτωποι με επιφυλακτικούς εργοδότες που τους βλέπουν περισσότερο σαν «βάρος» παρά σαν «κεφάλαιο». Το επόμενο διάστημα, όταν βήμα βήμα ξεκινήσει η επανεκκίνηση, θα φανεί αν η πανδημία τους έχει φέρει σε ακόμη δυσκολότερη θέση.