Σήμερα θα σας μιλήσω για την Αναλένα. Είναι, νομίζω, η κατάλληλη στιγμή για νέες γνωριμίες. Γιατί τα ερωτήματα για τα εμβόλια, τις Εντατικές, τις μεταλλάξεις, κάποια στιγμή θα τελειώσουν και θα πρέπει να πάμε στην επόμενη πίστα. Σε ποιον κόσμο θέλουμε να ζούμε; Στην Ευρώπη της Αναλένα ή του Λάσετ; Στην Ευρώπη του Μακρόν ή της Λεπέν;
Και μην ακούσω «εγώ θέλω να πάω στο χωριό μου το Πάσχα», γιατί θα σας καταγγείλω για σαμποτάζ. Προσπαθώ να κάνω μια σοβαρή κουβέντα για το μέλλον της Ευρώπης και εσείς θρηνείτε για τη σούβλα που θα στήνατε κάτω από τις ελιές. Ας το ξεπεράσουμε.
Ξαναρωτώ λοιπόν: Είμαστε έτοιμοι για ένα σταθερό βήμα στον νέο κόσμο που θα γεννηθεί μετά την πανδημία; Είναι έτοιμη η χώρα; Ποιος θα θέσει τις νέες προτεραιότητες; Και μην μου πείτε «εμείς», γιατί δεν είναι αυτή η σειρά. Εμείς έχουμε ανάγκη την Ευρώπη –η Ευρώπη έχει ανάγκη τη Γερμανία–, η Γερμανία έχει ανάγκη την Ευρώπη, δηλαδή εμάς. Εμείς είμαστε η κατάληξη και όχι η έναρξη.
Ποια είναι λοιπόν η Αναλένα;
Γεννήθηκε στο Αννόβερο το 1980. Υπήρξε πρωταθλήτρια τραμπολίνο και ως πιτσιρίκα αθλήτρια ταξίδεψε σε όλο τον κόσμο. Πήρε τα πτυχία της και στα 25 της δούλεψε στο πλευρό μιας Πράσινης ευρωβουλευτίνας. Και το 2018 έγινε συμπρόεδρος των Πρασίνων μαζί με τον Χάμπεκ. Την έχουν αυτή τη συνήθεια οι Γερμανοί Πράσινοι, έχουν συμπροέδρους, κανείς μόνος του στην κορυφή.
Και τώρα η Αναλένα θέλει να γίνει Μέρκελ.
Κάποιοι πικρόχολοι γράφουν ότι αν η Αναλένα δεν ήταν γυναίκα, οι Πράσινοι δεν θα την πρότειναν ποτέ για καγκελάριο. Ακόμη κι αν ο λόγος είναι το φεμινιστικό DNA των Πρασίνων, η Αναλένα γίνεται ο πρώτος άνθρωπος στην ιστορία των Πρασίνων που προτείνεται για καγκελάριος.
Και οι Πράσινοι είναι στην καλύτερη στιγμή τους. Στις ευρωεκλογές του 2019 σάρωσαν. Κέρδισαν το 20,5% των Γερμανών, διπλασιάζοντας το ποσοστό τους.
Ναι, δεν είναι μυστικό ότι οι Πράσινοι ήταν κάποτε οι χίπις της Γερμανίας. Καταριόντουσαν τον καπιταλισμό και φλέρταραν είτε με τον Μαρξ είτε με τον Γκάντι. «Υγεία και ειρήνη σε όλο τον κόσμο», που λέμε και στις γιορτές. Αυτοί το έλεγαν σοβαρά και πίστευαν ότι θα γέμιζαν τις πλατείες μιλώντας μόνο για πρόσφυγες, ομοφυλόφιλους, χασίς και αρκούδες.
Η Γερμανία όμως είναι μια παράξενη χώρα και εξελίσσει το δυναμικό της. Μην ξεχνάμε ότι και η Μέρκελ ήταν στην «Ελεύθερη» (κομμουνιστική δηλαδή) νεολαία της Ανατολικής Γερμανίας. Θεέ και κύριε!
Και οι Πράσινοι κατέληξαν σήμερα και ευρωπαϊστές και νατοϊκοί! Δέχτηκαν δηλαδή ότι το ΝΑΤΟ είναι απαραίτητο για την ευρωπαϊκή ασφάλεια.
Στο βιβλίο του «Γη της Επαγγελίας», ο Ομπάμα μονολογεί για τους λόγους που αποφάσισε να διεκδικήσει την προεδρία: «Δεν ήθελα να είμαι ούτε ικέτης, πάντα στην περιφέρεια της εξουσίας, ζητώντας χάρες από τους προοδευτικούς ευεργέτες, ούτε αιώνιος διαμαρτυρόμενος, γεμάτος από δίκαιη οργή…» Κάπως έτσι θέλω να πιστεύω ότι σκέφτηκαν οι ηγέτες των Πρασίνων όταν, από κόμμα διαμαρτυρίας, έγιναν το ’98 –18 χρόνια από την ίδρυσή τους– κόμμα εξουσίας. Κυβερνητικοί εταίροι δηλαδή του Σρέντερ. Του ανθρώπου που μου έχει δώσει τον καλύτερο ορισμό για την ελευθερία. «Ελευθερία είναι να προσφέρεις ευκαιρίες σε αυτούς που δεν έτρωγαν με χρυσά κουτάλια στην κούνια τους», μου είχε πει σε μια κουβέντα μας εδώ στην Αθήνα, αλλά το θέμα μας δεν είναι ο Σρέντερ, είναι η Αναλένα.
«Στο γήπεδο ποδοσφαίρου, δεν έχει σημασία η γλώσσα που μιλάς αλλά η γωνία που κλωτσάς την μπάλα», έχει πει η Αναλένα. Φράση που μπορεί να είναι και πολύ σημαντική αν την εννοεί και για την Ευρώπη. Σημασία δηλαδή έχει το αποτέλεσμα, η συνεισφορά, και όχι από πού έρχεσαι ή άλλα στερεότυπα.
Οι Πράσινοι σήμερα είναι πολύ επικριτικοί στον Πούτιν και άλλους ηγέτες που ποδοπατούν τους αντιπάλους τους. Συνεχίζουν δηλαδή να έχουν ως προτεραιότητα τα δικαιώματα, και πλέον και την προστασία των προσωπικών δεδομένων. Και λένε συγκεκριμένα πράγματα για τη διατροφή, τις καλλιέργειες, το περιβάλλον, εκεί δηλαδή που τα μπλοκ των δεξιών, αριστερών και κεντρώων διαβάζουν επιλεκτικά και συλλαβιστά τις ανακοινώσεις περιβαλλοντικών οργανώσεων. Συμφωνούν με τον Μπάιντεν που θέλει να μειώσει στο μισό τις εκπομπές ρύπων έως το 2030 και αγωνίζονται για τη χρηματοδότηση έργων ενεργειακής μετάβασης σε όλο τον πλανήτη. Γιατί τι αξία έχουν τα αιολικά πάρκα στο Αιγαίο αν η Αφρική ζει στον ενεργειακό μεσαίωνα. Και θα είναι στην επόμενη κυβέρνηση της Γερμανίας. Οι Χριστιανοδημοκράτες δεν νομίζω ότι θα έχουν άλλη επιλογή τον Σεπτέμβριο. Και εγώ θα πανηγυρίσω την υπουργοποίηση του φίλου μου –τρεις φορές έχουμε συναντηθεί, αλλά αφήστε με να τον λέω φίλο– Τζεμ Εζντεμίρ, ο οποίος υπήρξε και αυτός συμπρόεδρος των Πρασίνων. Ναι, είναι τουρκικής καταγωγής, αλλά είναι και Ελληνας κατά το 1/8, όπως μου έχει πει, καθότι η γιαγιά της μητέρας του ήταν Ελληνίδα που ερωτεύτηκε παράφορα έναν Τούρκο αξιωματικό του Ατατούρκ!
Η πανδημία λοιπόν, που αρκετοί υποστηρίζουν ότι θα αλλάξει τον κόσμο περισσότερο και από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, θα αλλάξει και την πολιτική τράπουλα. Βέβαια δεν θα πρέπει να ξεχνάμε αυτό που έχει πει στον Ομπάμα ο Αξ – ένας έξυπνος και σκληροτράχηλος διαφημιστής: «Ο ιδεαλισμός σου είναι εμψυχωτικός, Μπαράκ, αλλά αν δεν εξασφαλίσεις πέντε μύρια για να τον βγάλεις στην τηλεόραση, ώστε να τον διαπιστώσει ο κόσμος με τα ίδια του τ’ αυτιά, δεν έχεις καμία πιθανότητα».
Θα με εκπλήξει αν μου πει κάποιος ότι αυτά ισχύουν στην Αμερική αλλά δεν ισχύουν στη Γερμανία. Μέχρι να έχουμε πάντως οριστική απάντηση, αντικαταστήστε την καλτ αφίσα της Αναμπελ με την Αναλένα. Ο ήλιος που καίει παράλογα στη Γερμανία οδηγεί κορίτσια και αγόρια στην αγκαλιά της… Οικολογίας.
Ακούστε εδώ το podcast του Σταύρου Θεοδωράκη: