Στις 4 Νοεμβρίου του 2020, η «Κ» δημοσίευσε ρεπορτάζ που αφορούσε έναν «εμφύλιο» στους κόλπους της μειονότητας στη Θράκη με αφορμή την αγωγή του γιου του πρώην βουλευτή Αχμέτ Σαδίκ, Λεβέντ, εναντίον του μειονοτικού δημοσιογράφου Αμπντουλχαλίμ Ντεντέ.
Ο Ντεντέ είχε κατηγορήσει με δημοσίευμά του τον Λεβέντ Σαδίκ ότι εκμεταλλευόταν την πρόσβασή του σε κέντρα εξουσίας στην Τουρκία, για να πετυχαίνει επωφελείς για τον ίδιο επιχειρηματικές συμφωνίες που δεν ήταν πάντα επωφελείς για τους ανθρώπους που ζουν στη Δυτική Θράκη. Ο θάνατος, το περασμένο Σαββατοκύριακο, του ψυχιάτρου Ιμπράμ Ονσούνογλου συνεπεία των επιπλοκών μιας εγχείρησης στην Κομοτηνή έφερε και πάλι στη δημοσιότητα βαθύτερες αντιθέσεις στους κόλπους της μειονότητας σχετικές με την παρουσία του κ. Σαδίκ, αντιθέσεις που στο πρόσωπο του αποβιώσαντος χρονολογούνται από τη δεκαετία του ’90.
Ο Ιμπράμ Ονσούνογλου ήταν ένας από τους πρώτους μειονοτικούς που σπούδασαν σε ελληνικό πανεπιστήμιο (πέρασε στο ΑΠΘ τρεις δεκαετίες πριν καθιερωθεί η ποσόστωση για τα παιδιά των μειονοτικών). Με την επιστροφή του στην Κομοτηνή, ήταν από τους πρώτους μειονοτικούς που εντάχθηκαν στο νεοϊδρυθέν τότε ΠΑΣΟΚ, όμως αργότερα ήρθε σε αντίθεση με την πολιτική της ηγεσίας του στην περιοχή και αποχώρησε. Το 1989 κατέβηκε υποψήφιος βουλευτής Ροδόπης με το ψηφοδέλτιο της Ν.Δ.
Ο Ονσούνογλου είχε έρθει σε αντιπαράθεση με τον πατέρα του Λεβέντ Σαδίκ, Αχμέτ. Ο τελευταίος, επικεφαλής ενός ανεξάρτητου συνδυασμού, υποστηρίχθηκε ανοιχτά από την επίσημη Τουρκία και διαδραμάτισε ρόλο στις ταραχές που οδήγησαν στη συνέχεια στα μέτρα ισοπολιτείας και κατάργησης των διακρίσεων από τις κυβερνήσεις Ξ. Ζολώτα (Οικουμενική) και Κ. Μητσοτάκη. Ο Ονσούνογλου και πολλοί μειονοτικοί, που ήταν αντίθετοι στην πολιτική των διακρίσεων που εφάρμοζαν οι παλιότερες ελληνικές κυβερνήσεις, κατηγόρησαν τότε τις τουρκικές αρχές (προξενείο) και τον Σαδίκ ότι επιχειρούσαν να θέσουν σε ομηρία τη μειονότητα.
Εγραφε ο Ονσούνογλου: «Στο πλαίσιο της σωφρονιστικής-τιμωρητικής πολιτικής που ασκούσε το τουρκικό βαθύ κράτος εδώ στη Μειονότητα, η κατεξοχήν τιμωρία ενός στοχοποιημένου μειονοτικού ήταν η υπαγωγή του στη Μαύρη Λίστα της Τουρκίας. Η υπαγωγή στη λίστα αυτή συνεπαγόταν μια σειρά από επιμέρους κυρώσεις και συνέπειες, συνέπειες κοινωνικές, οικονομικές και “εθνοτικο-μειονοτικές”. Η απαγόρευση εισόδου στην Τουρκία αποτελούσε την πιο βαριά και ισοπεδωτική τιμωρία της Μαύρης Λίστας, που εξέπεμπε προς τη μειονοτική κοινότητα το μήνυμα πως “το εθνικό κέντρο και η Μητέρα Πατρίδα” το άτομο αυτό έκριναν “μίασμα” και “προδότη” και γι’ αυτό το τιμωρούν. Και το μέτρο αυτό οδηγούσε, όπως επιδιωκόταν εξάλλου, σε “εθνοτική-μειονοτική” απαξίωση, κοινωνική απομόνωση, οικονομική συρρίκνωση έως κατάρρευση και περιθωριοποίηση του ατόμου μέσα στη Μειονότητα.
Και ποιος ήταν ο στόχος της πολιτικής αυτής των απειλών, της κατατρομοκράτησης και των τιμωριών των διαφωνούντων και της επιβράβευσης των υποτακτικών; Ηταν να πετύχει την “εθνική συσπείρωση” της Μειονότητας και την τυφλή υπαγωγή της στις εντολές της “Μητέρας Πατρίδας” για να είναι έτοιμη η Μειονότητα για χρήση όταν θα αποφάσιζε και θα διέταζε αυτή.
Το βαθύ κράτος προετοίμαζε τη Μειονότητα για να τη χρησιμοποιήσει ως πέμπτη φάλαγγα στο πλέγμα των ελληνοτουρκικών διαφορών, που ολοένα πολυπληθέστερες και πιο δυσεπίλυτες γινόντουσαν. Διέθετε αυτό το ατού και ήθελε να το χρησιμοποιήσει.
Και η πρώτη χρήση της έγινε με μεγάλη επιτυχία στις εκλογές στις 18/6/1989, όπου οι λεγόμενοι ανεξάρτητοι συνδυασμοί και οι υποψήφιοι αυτών που είχαν ορισθεί από το τουρκικό βαθύ κράτος σάρωσαν τις μειονοτικές ψήφους σε Ροδόπη και Ξάνθη, καθώς και σ’ όλες τις επόμενες τρεις εκλογικές αναμετρήσεις. Η εκλογή “ανεξάρτητων” βαθυκρατικών βουλευτών διακόπηκε με το ανάχωμα του πλαφόν 3%. Αλλά το μήνυμα στην Ελλάδα είχε δοθεί μέσα σε κλειστό φάκελο: “Αν εσύ ξύνεις τους δικούς μου Κούρδους, θα ξύνω κι εγώ τους δικούς σου Τούρκους. Αν δεν πάψεις να υποστηρίζεις το PKK θα σου δημιουργήσω μεγάλο πονοκέφαλο με τη Μειονότητα”».
Η δικαστική διαμάχη
Μετά τη συνταξιοδότησή του, το 2013, ο Ονσούνογλου μοίραζε τη ζωή του μεταξύ ενός χωριού της Ξάνθης, όπου φρόντιζε τα δένδρα του, και της Κομοτηνής, όπου ήταν το πατρικό του και δραστηριοποιούνταν πολιτικά και κοινωνικά, όντας υπεύθυνος για την ιστοσελίδα Tiken. Ηταν αντίθετος με την κατάργηση της σαρίας χωρίς τη σύμφωνη γνώμη της μειονότητας, αλλά και με αποφάσεις του ελληνικού κράτους για τη μειονοτική εκπαίδευση. Ηρθε όμως ξανά σε αντιπαράθεση, αυτή τη φορά με τον γιο του Σαδίκ, Λεβέντ, για τον ρόλο του πατέρα του τη δεκαετία του ’90. Η υπόθεση κατέληξε στα δικαστήρια ύστερα από αγωγές του Λεβέντ Σαδίκ. Η απόφαση εκκρεμούσε ακόμη σε δικαστήριο της Κομορηνής όταν ανακοινώθηκε ο θάνατος του Ονσούνογλου τις ημέρες του Πάσχα.