Η γνωριμία με την Αθήνα γίνεται πλήρης όταν νιώσει κανείς τους ιστορικούς λόφους της. Αν τους περπατήσει και αν σταθεί να χαϊδέψει το χώμα, τον ασβεστόλιθο και τα άγρια χορταράκια στα ριζά των βράχων. Τότε, ίσως, αντιληφθεί πως η Αθήνα δεν είναι το άθροισμα των κτιρίων της στεφανωμένων από την Ακρόπολη και τον Λυκαβηττό ούτε καν το συμπίλημα των ασήμαντων διαδρομών μας, αλλά κάτι ευρύτερο και σαφώς υψηλότερο σε νόημα και αξία.
Ο Πικιώνης ήταν προσκυνητής και αν σήμερα στεκόμαστε στο ηλικίας άνω των 60 χρόνων έργο του στου Φιλοπάππου είναι γιατί ο ίδιος κινήθηκε από το πνεύμα και αυτή η χάρις τον εφοδίασε με δύναμη να μαστορέψει την ύλη. Στα χέρια του, το μάρμαρο, η πέτρα, ο πηλός, το τσιμέντο, αποκτούν ιερότητα. Είχε μιλήσει για τη συναισθηματική τοπογραφία και τη σεμνότητα απέναντι στα άχρονα υλικά της γης. Και σήμερα, αναμένουμε αυτή η αθηναϊκή, φυσική και ψυχική, ενδοχώρα που είναι οι τρεις σε συνέχεια λόφοι της, Μουσών, Πνύκα και Νυμφών, από του Φιλοπάππου δηλαδή ώς το Αστεροσκοπείο και την Αγία Μαρίνα στη Θησείο, να δώσουν την απαιτούμενη διάσταση στο σύγχρονο βίωμα της Αθήνας.
Παράλληλα, είναι και μια σημαντική εξέλιξη μείζονος συμβολισμού, πέραν δηλαδή από τα αυτονόητα, που οφείλουμε ως πολιτεία και κοινωνία να πράξουμε για ίδιον, δημόσιο, εθνικό συμφέρον. Είναι μία αποδοχή του τοπίου ως ισότιμου σκέλους της αστικής εμπειρίας και ταυτόχρονα μια πρόσκληση εισόδου της τοπιογραφίας, της μελέτης και της συγκίνησης γύρω από τοπίο στην ευρεία αθηναϊκή παρακαταθήκη. Οι ιστορικοί λόφοι της Αθήνας διασώζουν την αίγλη του άχρονου άστεως καθώς ο πρωτογενής ασβεστόλιθος μας υπενθυμίζει τους αέναους κύκλους ζωής. Η ιδέα της Αθήνας ως κοιτίδας πολιτισμού επισφραγίζεται από το ανάγλυφο των τριών λόφων που προσφέρουν μοναδική θέα στον Ιερό Βράχο αλλά και προς τη θάλασσα και προς την ίδια την πόλη που απλώνεται αχανής και συναρπαστική. Η σωστική αυτή πρωτοβουλία του υπουργείου Πολιτισμού και του Δήμου Αθηναίων μας υπενθυμίζει επίσης την ευεργετική επίδραση της ανθρώπινης παρέμβασης στην ανάπτυξη της χλωρίδας. Η αναζωογόνηση των λόφων της Αθήνας από τα τέλη του 19ου αιώνα ώς τα μέσα του 20ού ήταν αποτέλεσμα σειράς πρωτοβουλιών, που πρέπει να μνημονευτούν και να ενταχθούν στη συλλογική μνήμη. Κάθε θάμνος και κάθε δέντρο που φυτεύτηκε έχει τη σημασία του και πρέπει κάποτε, η αστική και περιαστική χλωρίδα να γίνεται κατανοητή ως βασικό, μείζον και απαρέγκλιτο συστατικό της πόλης και όχι μόνον ως αισθητική, συμπληρωματική και αποσπασματική προέκταση.
Οι τρεις ιστορικοί λόφοι της Αθήνας, ο λόφος των Μουσών, η Πνύκα και ο λόφος των Νυμφών συνταιριάζουν μοναδικά το υβριδικό παλίμψηστο της πόλης από την αρχαιότητα ώς τη νεοκλασική και μοντέρνα Αθήνα. Και επιπλέον εντάσσουν αβίαστα το αιώνιο μυστήριο, τις αρχαίες δοξασίες, το διάχυτο υπερρεαλιστικό στοιχείο και την παγανιστική μαγεία σε μια συνθήκη ρέουσα, αντιφατική, πολύσημη και απρόβλεπτη όπως είναι η σημερινή. Η Αθήνα προεκτείνεται και διευρύνεται, βαθαίνει και πλαταίνει.