Δημήτρης Παξινός: Αναζητώντας τη Δικαιοσύνη

Δημήτρης Παξινός: Αναζητώντας τη Δικαιοσύνη

2' 28" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Από την εποχή του Ησιόδου, όταν ο αδελφός του υφάρπαξε την κληρονομική περιουσία και στη συνέχεια δωροδόκησε τον δικαστή, αναζητείται η Δικαιοσύνη. Ας αφήσουμε την Παλαιά Διαθήκη και τις απλοϊκές ιστορίες της για τη θεία δικαιοσύνη που ήταν σφαγές και μόνο για εκδίκηση υπέρ και κατά του εκλεκτού λαού του Θεού. Ή ακόμη τις σφαγές και λεηλασίες χωρίς έλεος και τον εξανδραποδισμό λαών στο όνομα της όποιας θρησκείας, όπως τη δημιούργησαν και την εκμεταλλεύθηκαν θυσιάζοντας εκατομμύρια ψυχές. Με αντάλλαγμα τη μετά θάνατον ζωή.

Χρόνια τώρα, χιλιάδες και ο κόσμος, που ξεχνάει γρήγορα, επανέρχεται δριμύτερος και αναζητεί τη Δικαιοσύνη, θεία ή ανθρώπινη, η οποία λειτουργεί με τους δικούς της όρους. Χωρίς ανθρώπινους κανόνες που μάταια αναζητούμε αλλά μάταια. Γιατί είναι κανόνας της φύσης, ο ισχυρότερος να επικρατεί και έτσι διαμορφώνεται το παγκόσμιο σύστημα, με παραλλαγές, ανάλογες της εξέλιξης των λαών, της εξέλιξης των ειδών δηλαδή.

Αυτή λοιπόν η έννοια της Δικαιοσύνης, βαθιά ριζωμένη στον άνθρωπο, είναι πάντα μια ουτοπία συνυφασμένη με το ανθρώπινο είδος. Χάριν αυτής, λοιπόν, την οποία επικαλούμαστε, και μαζί της τα αναπόσπαστα συνδεδεμένα ανθρώπινα και άλλα δικαιώματα προχωράμε, υποτίθεται, ενώ στην ουσία όλα παραμένουν ίδια. Απλώς χάριν αυτών συντελούνται ακόμη μεγαλύτερα εγκλήματα, συνειδητά, και ο κόσμος συμβιβάζεται μην έχοντας άλλη λύση. Είναι ο αδύναμος κρίκος σε αυτήν την αλυσίδα της ζωής και υποτάσσεται όπως ο κάθε λιγότερο ισχυρός οργανισμός.

Ομως εξακολουθεί να θεωρεί εαυτόν κυρίαρχο και ισχυρό έναντι των ασθενέστερων φύσεων. Κανόνας και αυτός των αναλλοίωτων νόμων που επικρατούν στη φύση. Και όλα αυτά τα χρόνια, ο αέναος κύκλος της ζωής συνεχίζεται διεπόμενος από τους νόμους. Και εκεί που νομίζουμε ότι φθάσαμε σε ένα σημείο υπαρκτής Δικαιοσύνης, έρχεται κάτι που τα ανατρέπει ως ένδειξη υποταγής στους ισχυρούς, που όταν θίγονται τα συμφέροντά τους τα ταυτίζουν με αυτήν και επιβάλλουν τη δική τους Δικαιοσύνη, όπως αυτοί τη γνωρίζουν καλά.

Δεν έχουμε συνειδητοποιήσει ότι είμαστε όντα της φύσης, πεπερασμένα απ’ τον χρόνο και τον χώρο, με προορισμό τη συνύπαρξή μας με τα άλλα όντα της φύσης. Αλληλένδετοι και με εξαρτήσεις συνδεδεμένοι. Τα τεράστια τεχνολογικά επιτεύγματα, όταν δεν συνδέονται με το πνεύμα το ανθρώπινο, με τη φιλοσοφική ενατένιση των πραγμάτων, με το μέτρο ως οδηγό των κινήσεών μας, μας καθιστά εξαρτήματα μιας μηχανής που υπερβαίνει τα όρια και κινδυνεύει να εκτροχιασθεί. Να χαθεί στο άπειρο. Τι κι αν πάμε στο φεγγάρι, αν έχουμε καταστρέψει το δικό μας σπίτι από μια αλόγιστη σπατάλη των ανθρωπίνων πόρων μας.

Και αυτό αποτελεί την πεμπτουσία της Δικαιοσύνης. Να μπορούμε να κατανείμουμε τους πόρους λιγότερο άδικα και να καταστήσουμε σαφές ότι η Δικαιοσύνη δεν είναι τόσο ουτοπία, όσο μια διεργασία πνευματική που ωφελεί το σύνολο των φυσικών όντων. Γιατί στη Δικαιοσύνη υπάρχει η αρετή που είναι το ζητούμενο για την ευνομία και ισορροπία της φύσης και ημών των ενοίκων, με βεβαρημένο φορτίο και παρελθόν. Αλλως επικρατεί η ανισορροπία που μετατρέπει το φως σε σκοτάδι, που όμως τυφλοί από τα ανθρώπινα πάθη και την κυρίαρχη αλαζονεία οδεύουμε στο πνευματικό χάος.
 
* Ο κ. Δημήτρης Παξινός είναι πρώην πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή