«Η γη της Σαντορίνης είναι πολύ ενδιαφέρουσα. Ο καυτός ήλιος και το ηφαίστειο την έχουν κάνει ξερή και άνυδρη. Πρέπει να δουλέψεις πολύ και να την ποτίσεις με τον ιδρώτα σου. Αλλά τότε σε ανταμείβει. Οπως συμβαίνει με τη ζωή». Οταν μίλησε για τη Σαντορίνη, όταν περιέγραψε τη γη του νησιού του, ήταν σαφές πως αυτή η φιλοσοφία χαρακτηρίζει τον κ. Κώστα Συρίγο, καθηγητή Παθολογίας-Ογκολογίας και διευθυντή της Γ΄ Πανεπιστημιακής Παθολογικής Κλινικής του Πανεπιστημίου Αθηνών στο νοσοκομείο «Σωτηρία».
Ενιωσα κάτι ανάλογο όταν αναφέρθηκε για τις πρώτες ημέρες της πανδημίας. «Η κλινική μου ήταν από τις πρώτες που μπήκαν στη μάχη ως κλινική αναφοράς. Από τότε έως σήμερα δεν κλείσαμε ούτε μία ημέρα. Ηταν μοναδική εμπειρία. Οταν ανοίξαμε την κλινική, όταν ήλθε ο πρώτος ασθενής στην Αθήνα σε εμάς, το μόνο που γνωρίζαμε ήταν οι εικόνες με φορτηγά και φέρετρα από τη Λομβαρδία. Ημαστε πεπεισμένοι ότι πάμε να πολεμήσουμε έναν ανίκητο εχθρό με μεγάλο κίνδυνο για την υγεία μας».
Προέρχεται από μια οικογένεια στην οποία δεν υπήρχε κάποιος στενός συγγενής γιατρός. «Μεγάλωσα παίζοντας και διαβάζοντας. Οι γονείς μου ήταν εκπαιδευτικοί – μαθηματικός ο μπαμπάς και φιλόλογος η μητέρα. Είχα εξιδανικεύσει την εικόνα της ιατρικής. Θα έδινα χαρά, ζωή, θα έπαιρνα κοινωνική αναγνώριση, σεβασμό. Υπάρχει μεγαλύτερο μυστήριο από αυτό της ζωής; Ολοι μας έχουμε μέσα μας έναν αλχημιστή που ψάχνει τη λυδία λίθο ή το ελιξίριο της ζωής, τον πόνο της γέννας. Από αυτά μερικά στη διαδρομή μου διαψεύσθηκαν, άλλα όχι. Οι χαρές που δίνει το ιατρικό λειτούργημα εξισορροπούνται από τις πίκρες της αποτυχίας. Μετά την Ιατρική Σχολή Αθηνών υπήρξα πολύ τυχερός γιατί σπούδασα σε μεγάλα πανεπιστήμια, στη Βρετανία και στις ΗΠΑ, και έζησα από μέσα την τεράστια ανάπτυξη της ειδικότητας της ογκολογίας. Ηταν μια ειδικότητα καταραμένη και τώρα είναι μια ειδικότητα που δίνει ζωή», διηγείται.
«Η σημαντικότερη αξία είναι να είσαι χρήσιμος στην κοινωνία. Η ζωή μου είναι γεμάτη. Εχω τη σχολή, τους ασθενείς, την οικογένειά μου. Γι’ αυτό θέλω να αναλαμβάνω θέσεις από τις οποίες να ξέρω ότι θα μπορώ να αφήσω έργο, κάτι ωφέλιμο για το σύνολο. Τώρα, αυτή τη χρονική περίοδο της διαδρομής μου, με εμπειρία ζωής και ωριμότητα, νιώθω ότι μπορώ να προσφέρω στην Ιατρική Σχολή. Γι’ αυτό δεν ήθελα να γίνω πρόεδρος ούτε πριν από λίγα χρόνια ούτε αργότερα», δηλώνει, μιλώντας για την υποψηφιότητά του στις προσεχείς εκλογές, στα τέλη Ιουνίου, για τη θέση του προέδρου της Ιατρικής Αθηνών.
Τα προβλήματα
«Η σχολή μας είναι η πλέον περιζήτητη της χώρας, με σημαντική θέση στο διεθνές επιστημονικό και ερευνητικό στερέωμα. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως δεν υπάρχουν προβλήματα. Η Ιατρική Σχολή χρειάζεται ενίσχυση με επιπλέον προσωπικό. Παράλληλα, είναι ορθό τώρα να ανοίξει το θέμα των συνεργειών του δημόσιου με τον ιδιωτικό τομέα στον χώρο της υγείας. Είναι σημαντικό οι γιατροί του ΕΣΥ να μπορούν να εργαστούν και ως ιδιώτες ή σε κάποιο νοσοκομείο. Γιατί κάποιοι συμπολίτες μας που επιλέγουν ένα γιατρό του Δημοσίου να μην μπορούν να ωφεληθούν από τις καλές υποδομές φιλοξενίας ενός ιδιωτικού νοσοκομείου», λέει στην «Κ». Στην ερώτηση για το όραμά του για την Ιατρική Σχολή Αθηνών, αναφέρει πως «επικροτούμε τις χρηματοδοτήσεις από το πανεπιστήμιο, τα συναρμόδια υπουργεία και μπορούμε να βρούμε και από ιδιωτικούς φορείς για τη δημιουργία τεχνολογικών hubs, για παράδειγμα, για τη διερεύνηση των γονιδιωμάτων στην έρευνα, όπως έγινε με τη χρηματοδότηση από το πανεπιστήμιο των μηχανημάτων του κτιρίου στο Αττικό Νοσοκομείο που τα περιμένουμε, του pMEDgr που επίσης έχουν χρηματοδοτηθεί από το πανεπιστήμιο. Χρειάζονται ουσιαστικές βελτιώσεις, όχι επιφανειακά πράγματα και δήθεν φωτογραφίες ότι κάναμε κάτι.
Η Ιατρική πρέπει να κινηθεί και με νέα μοντέλα μάθησης, με τις συνεργασίες με άλλα πανεπιστήμια του εξωτερικού. Ακράδαντα πιστεύω ότι το αγγλόφωνο πρόγραμμα σπουδών, στο οποίο συμμετέχω ενεργά με όλες μου τις δυνάμεις, θα μας βοηθήσει να αποκτήσουμε εκτός από οικονομική αυτοτέλεια στις κλινικές και στα εργαστήριά μας, και μια αναβαθμισμένη εικόνα με την οποία θα μας βλέπουν και θα μας υπολογίζουν πλέον στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Το αγγλόφωνο πρόγραμμα είναι σοβαρή ευκαιρία ανάπτυξης, αλλά πρέπει να υπάρξει ισορροπία ώστε το αγγλόφωνο να μην αναπτυχθεί εις βάρος του ελληνικού. Εχω πολλές φιλοδοξίες για το αγγλόφωνο, όπως και το πρόγραμμα Civis που αφορά τη συνεργασία της Ιατρικής με ΑΕΙ της Ευρώπης: συνεργασία με άλλα ΑΕΙ, κοινά μαθήματα, ανοιχτές διαλέξεις καθηγητών που θα μπορούν να τις παρακολουθήσουν και φοιτητές του ελληνικού προγράμματος». Ο κ. Συρίγος δεν παραλείπει να παρουσιάσει μία άλλη πλευρά. «Με ενοχλεί να βλέπω, με τόσο καλά βιογραφικά που έχουμε, κάποιοι να είναι με την προσδοκία –ή σε αντίστροφη περίπτωση, τον φόβο– ότι κάποιος θα τους “πουλήσει” εξυπηρέτηση ότι θα τους βοηθήσει στην εξέλιξή τους ή σε ένα εκλεκτορικό, ενώ τελικά όλοι με την αξία μας τα καταφέρνουμε, με τη δουλειά μας, με τη συνεργασία μας. Αυτά είναι οι στέρεες βάσεις προόδου, όχι οι συνδικαλιστικές “πλάτες”».
Ο ίδιος δηλώνει την πρόθεσή του να δημιουργηθούν νέες εγκαταστάσεις της Ιατρικής, οι οποίες θα αποφορτίσουν τις υπάρχουσες στο Γουδί. «Η δομική και λειτουργική αναβάθμιση θα επιτευχθεί και με τα νέα κτίρια που θα έχουμε και με ιδιωτικούς φορείς και αναπτυξιακά προγράμματα που έχω την εμπειρία και τη δυνατότητα τόσα χρόνια να προσελκύω, και μέσω κονδυλίων του Ταμείου Ανάκαμψης. Θα ήθελα να δημιουργηθεί ένα ιατρικό πάρκο – κάμπους, όπως σε όλα τα πανεπιστήμια του εξωτερικού και ειδικά των ΗΠΑ, ενώ παράλληλα να διατηρηθεί και να αναβαθμιστεί η λειτουργία των πανεπιστημιακών κλινικών στα νοσοκομεία του ΕΣΥ και στα πανεπιστημιακά νοσοκομεία. Για παράδειγμα, αυτό θα μπορούσε να γίνει σε χώρο κοντά στο “Σωτηρία”. Θα δημιουργηθεί ένα συγκρότημα που θα βρίσκεται στην ίδια περιοχή μαζί με το Ιδρυμα Ιατροβιολογικών Ερευνών της Ακαδημίας Αθηνών, τα δύο στρατιωτικά νοσοκομεία, το ΕΠΙΨΥ, το νοσοκομείο “Γεννηματά”, το ΚΑΤ. Ως πρόεδρος του διοικητικού συμβουλίου της ΜΚΟ “Παιδικά χωριά SOS” την τελευταία τριετία, διαθέτω την απαραίτητη εμπειρία για συνέργειες με υπουργεία και άλλες ΜΚΟ. Είναι εμβληματικό έργο που θα αλλάξει τελείως το αστικό τοπίο, αλλά και την περίθαλψη στην Ελλάδα. Είναι όραμα δεκαετίας».