Η εφήμερη πόλη, αυτή που γεννιέται από ανάγκη και απουσία, εκπλήσσει συχνά με τις εικόνες που γεννάει. Στις γειτονιές της Αθήνας (αλλά και άλλων πόλεων σε όλη την Ελλάδα), ο περιπατητής, ο αμέριμνος διαβάτης, ο συνειδητά περιπλανώμενος μέσα στις κοιλότητες του άστεως, θα συναντήσει όσα γεννάει η ένταση της εγκατάλειψης και της πλήρωσης. Μια από τις γοητευτικές παραμέτρους του σύνθετου φαινομένου των εγκαταλελειμμένων οικιών, άλλοτε κραταιών και συμπαγών πυρήνων αστικής ζωής, είναι η επέκταση της φύσης, συχνά παρασιτικής, ενίοτε επεκτατικής, αλλά σχεδόν πάντα ποιητικής, καθώς η συνύπαρξή της με τα ίχνη παρελθούσας ζωής προκαλεί εικόνες αστικού ρομαντισμού.
Αυτό το φαινόμενο παραπέμπει στην επαφή με μια πόλη στο μεταίχμιο ρεαλισμού και ψευδαίσθησης. Μία από τις εικόνες που με είχαν κάνει να σταθώ πάνω σε αυτό το θέμα ήταν η θέα ενός δέντρου που ξεπηδούσε μέσα από την πεσμένη στέγη ενός παρατημένου ισόγειου σπιτιού στη συνοικία του Αγίου Παύλου. Ηταν στην οδό Ηλίου, εκεί που άλλοτε υπήρχαν πολλά μονώροφα και διώροφα σπίτια μιας ορισμένης αστικής στάθμης και που σταδιακά, μετά το 1965, άρχισε να παρακμάζει. Αλλά τα ίχνη του χθες, που λίγοι επιθυμούν, τουλάχιστον ως υλικό αποτύπωμα, διασώζονται σκόρπια και γεννούν ψευδαισθητικές εικόνες, όπως αυτή μιας θεόρατης βρωμοκαρυδιάς που είχε απλώσει ρίζες εκεί όπου άλλοτε ήταν το μικρό σαλόνι και η κρεβατοκάμαρα του σπιτιού.
Ολόγυρα στις συνοικίες, στην Αχαρνών, στα Σεπόλια, στον Κολωνό, στην Κυψέλη, αλλά και σε πιο κεντρικά σημεία, εκεί όπου έχει γεννηθεί χάσμα και αστικό κενό, θα δει κανείς μια παράλληλη αφήγηση της πόλης. Αγριόχορτα και ζιζάνια, αγριολούλουδα ή θάμνοι από διπλανά οικόπεδα και αυλές απλώνονται μόλις βρουν ζωτικό χώρο. Τις προάλλες, μια άλλη εικόνα με είχε κάνει να σταθώ. Ημουν στην οδό Δροσοπούλου, στο ύψος της Κολιάτσου, όταν πέρασα έξω από ένα στενό αλλά βαθύ οικόπεδο από πρόσφατη κατεδάφιση. Ηταν στον αριθμό 140 και ο χώρος ήταν άδειος, πλην μιας μικρής αλλά θαλερής συκιάς, που συνέχιζε αμέριμνη τη ζωή της στο βάθος του οικοπέδου. Θα την έβλεπαν από τις κρεβατοκάμαρες των πίσω όψεων στις γειτονικές πολυκατοικίες και θα είχε γίνει και αυτή κομμάτι μιας εφήμερης καθημερινότητας.
Σε μια άλλη περίπτωση, στη μικρή οδό Αμφιλοχίας, πάροδο Αχαρνών, το μεγάλο, αυτή τη φορά, οικόπεδο που είχε προκύψει από κατεδάφιση συνόρευε με μια παλιά αυλή. Θέριευε μια μπουκαμβίλια στον μαντρότοιχο και έραινε με μοβ ανθάκια το χώμα της κατεδάφισης. Εκεί όπου θα ήταν μια πολυθρόνα, γιατί στον τοίχο είχε επιζήσει μια στρογγυλή πρίζα μιας άλλης εποχής, η γη ήταν πλέον στρωμένη από τα άνθη που ράντιζε η μπουκαμβίλια. Σε άλλες περιπτώσεις, στου Γκύζη, στην οδό Κάλβου, κοντά στο Α΄ Νεκροταφείο, ή ακόμη και μέσα στην Πλάκα, στην οδό Θουκυδίδου, μπορεί να πετύχει κανείς όψεις σε οικόπεδα που θυμίζουν αγρούς με άγρια βλάστηση, συχνά με κάποιο παρατημένο αυτοκίνητο ή πεταμένο πλυντήριο ρούχων, μια καρέκλα με τρία από τα τέσσερα πόδια της ή ένα παπούτσι, πατημένο, κομμάτι και αυτό της αρχαιολογίας τού αύριο. Αλλά εκεί, σε αυτές τις εικόνες, που υποδηλώνουν παρακμή, βλέπει κανείς τη δυνατότητα μιας άλλης πόλης, αβίαστης, πηγαίας, αγοραίας και επίμονης.