Στο Μικρό Μοναστήρι του Δήμου Χαλκηδόνας ο 17χρονος Γιώργος Μετλάρης μετράει τις ώρες μέχρι να ανοίξει η πλατφόρμα για τον εμβολιασμό των ηλικιών 15 έως 17 ετών. «Μπορεί να είμαι και ο πρώτος που θα κλείσω ραντεβού», λέει γελώντας ο Γιώργος, που είναι μαθητής στο λύκειο της Αμερικανικής Γεωργικής Σχολής Θεσσαλονίκης. «Η επόμενη χρονιά είναι ιδιαίτερα κρίσιμη για εμένα, γιατί θα δώσω Πανελλήνιες και δεν θα ήθελα να την περάσω όπως οι μεγαλύτεροι φίλοι, που αποφοίτησαν φέτος», τονίζει. Ο χειμώνας που πέρασε ήταν εξαιρετικά δύσκολος και για εκείνον. «Η αδελφή μου, που σπουδάζει στη Θεσσαλονίκη, ήταν κατ’ ουσίαν καραντίνα και δεν μπορούσαμε να τη συναντήσουμε», θυμάται, «αντίστοιχα κάναμε μήνες να δούμε και τους παππούδες μου, που ζουν σε άλλο χωριό».
Ο ίδιος διαπιστώνει ότι πολλοί αρνητές είναι «αμετακίνητοι» στις απόψεις τους, ωστόσο θεωρεί ότι οι συνομήλικοί του είναι πιο ανοικτοί στη συζήτηση. «Η γενιά μας θα ανατρέψει τον ρυθμό εμβολιασμών, κάθε μέρα πείθονται και άλλοι», ισχυρίζεται με πεποίθηση. Για τον ίδιο η καλύτερη καμπάνια είναι η εικόνα της γιαγιάς του Παγώνας την ημέρα που πήγαινε να εμβολιαστεί: Φόρεσε το καλύτερό της φουστάνι και βγήκε με το πιο λαμπερό της χαμόγελο· λίγες εβδομάδες αργότερα αγκάλιασε πάλι τα εγγόνια της.
Την αισιοδοξία του Γιώργου δεν συμμερίζεται η Μ.Τ., μητέρα 17χρονης μαθήτριας στην Αθήνα. «Θα αδημονούσαν οι έφηβοι να εμβολιαστούν μαζικά, μόνο αν στο σύνολό τους είχαν στερηθεί την επαφή με τους άλλους», απαντά στο εύλογο ερώτημα, «όμως αυτό δεν συνέβη στην πλειονότητα των μαθητών». Οπως περιγράφει, «ήδη από την πρώτη μέρα της πρώτης καραντίνας διοργανώνονταν στα σπίτια πάρτι και συγκεντρώσεις, που τα παιδιά “ανέβαζαν” χωρίς δεύτερη σκέψη στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης». Αυτή η πραγματικότητα δημιουργεί δύο παράλληλα σύμπαντα: τους εφήβους που υπήρξαν προσεκτικοί και νομοταγείς έναντι εκείνων που πέρασαν ανέμελα στην καραντίνα. «Η κόρη μου εμφορείται συχνά από θυμό, αίσθημα αδικίας και απογοήτευση», παρατηρεί η μητέρα της.
«Τα παιδιά που δεν τήρησαν κανόνες, σχεδόν όλα κόλλησαν», υπογραμμίζει, «ωστόσο, αμφιβάλλω αν έχουν συναίσθηση της κατάστασης και αν θα πάνε να εμβολιαστούν». Η ιδιάζουσα συνθήκη της πανδημίας θα μπορούσε να γίνει ευκαιρία «για να διδαχθούν οι νεότερες γενιές αλληλεγγύη και να διαπαιδαγωγηθούν πολιτικά, γιατί ο εμβολιασμός είναι επί της ουσίας μια πράξη κοινωνικής ευθύνης». Η ευκαιρία αυτή, σύμφωνα με την 55χρονη μητέρα, δεν αξιοποιήθηκε ούτε από την κοινωνία ούτε από την πολιτεία.
Η κόρη της, που κλείνει τον Δεκέμβριο τα δεκαεπτά, «τσεκάρει» συνεχώς την πλατφόρμα, μήπως και έχει ενεργοποιηθεί. «Είναι σαν τον φυλακισμένο που αδημονεί για την αποφυλάκισή του», λέει η μητέρα της. «Από την αρχή της πανδημίας παρακολουθεί με έντονο ενδιαφέρον όλες τις εξελίξεις, αν και δεν εμπίπτουν στο πεδίο των ενδιαφερόντων της», περιγράφει η ίδια, «είναι πεπεισμένη ότι η επιστήμη μάς έχει σώσει χάρη στη δημιουργία των εμβολίων».