Ο ιδιοκτήτης της ταβέρνας «Αρης» στη Βαρυμπόμπη, στην οποία πολλοί Αθηναίοι κατέφευγαν για λίγη δροσιά –εκτός των εδεσμάτων βεβαίως– τα βράδια του καλοκαιριού, βρίσκεται μπροστά στο οίκημα που έχει καταστραφεί ολοσχερώς, αλλά καπνίζει ακόμα. Διώροφο πάνω το σπίτι, από κάτω η ταβέρνα, όλα στάχτη… Οι λιγοστοί περίοικοι προσπαθούν να τον στηρίξουν, αλλά εκείνος είναι και δεν είναι εκεί και απαντά σαν υπνωτισμένος «εγώ θα μείνω εδώ. Για πάντα».
«Οταν επιτραπεί στους κατοίκους να επιστρέψουν στα σπίτια τους θα χρειαστεί να βρίσκεται εδώ κλιμάκιο ψυχολόγων. Γιατί έχουν γίνει πολλές καταστροφές», λέει ο Χρήστος Χαριτόπουλος που πέρασε όλη τη νύχτα υπερασπιζόμενος το δικό του «σπίτι», την κατασκήνωση «Χαρούμενο Χωριό», η οποία λειτουργεί από το 1950 στο ίδιο σημείο, μόλις 200 μέτρα από την πλατεία της Βαρυμπόμπης. Ο πατέρας του εργαζόταν ως φύλακας στην κατασκήνωση, όπως και ο ίδιος για μερικά χρόνια πριν ανοίξει τη δική του επιχείρηση. Τώρα κάθε καλοκαίρι τα παιδιά του, όπως και πολλά παιδιά παλαιών κατασκηνωτών περνούν τα καλοκαίρια τους εκεί.
Οταν ξέσπασε η φωτιά, στην κατασκήνωση βρίσκονταν 80 παιδιά. Από την πρώτη στιγμή βρισκόμασταν σε επικοινωνία με τον 6ο σταθμό Πυροσβεστικής του Ολυμπιακού Χωριού, λέει ο διευθυντής της κατασκήνωσης κ. Ηλίας Πίτσικας. Στις 2.30 μ.μ. φάνηκε ότι η φωτιά κατευθυνόταν προς το σημείο, οπότε «μας τηλεφώνησαν από την Πολιτική Προστασία ότι έπρεπε να εκκενώσουμε την κατασκήνωση». Παιδιά και στελέχη έριξαν βιαστικά στα σακίδιά τους ό,τι πρόλαβαν, τα περισσότερα πράγματά τους έμειναν μέσα στα μισάνοιχτα ντουλάπια, και επιβιβάστηκαν στα πούλμαν που είχαν ήδη φτάσει.
Ετσι όταν ο κ. Χαριτόπουλος βρέθηκε στο σημείο συνάντησε μόνο πυροσβεστικά οχήματα και πυροσβέστες και μια ομάδα εθελοντών που προσπαθούσε να βοηθήσει όπως μπορούσε. Το μεγάλο πλεονέκτημα των εθελοντών που προέρχονται από μια συγκεκριμένη περιοχή είναι στην πραγματικότητα ότι γνωρίζουν τον χώρο κυριολεκτικά σαν την παλάμη του χεριού τους, ειδικά τους οικισμούς που βρίσκονται στις παρυφές ή εντός του δάσους.
«Ηξερα το δίκτυο, πού ήταν οι φωλιές, πώς να βάλουμε τις μάνικες», λέει ο κ. Χαριτόπουλος. Οι φλόγες κυριολεκτικά έγλειψαν την περίμετρο του κατασκηνωτικού χώρου, αλλά κατάφεραν μόνο να καψαλίσουν κάποια δέντρα. «Λες να είναι που τόσα χρόνια κάθε βράδυ ως παιδιά έχουμε τραγουδήσει τόσες φορές προσευχές;», αναρωτιέται μια παλαιά κατασκηνώτρια με ανάρτησή της στα κοινωνικά δίκτυα. Τύχη; Οι στάβλοι στον Ιππικό Ομιλο, που βρισκόταν ακριβώς δίπλα από την κατασκήνωση, κάηκαν. Ολα τα δέντρα ανάμεσα στις δύο εγκαταστάσεις έχουν επίσης καεί, αφήνοντας το μάτι να βλέπει ξεκάθαρα την καταστροφή.
Με τη φωτιά ποτέ δεν ξέρεις… Η κ. Μαίρη Κορωναίου κατάφερε να προσεγγίσει το σπίτι της λίγο πιο πάνω. «Η μητέρα μου ήταν εδώ με τα παιδιά, αλλά από νωρίς τα μάζεψαν και έφυγαν χωρίς να πάρουν τίποτα μαζί τους. Ούτε ρούχα δεν πήραν», λέει. Βαθιά ανάσα. «Είναι άθικτο, σχεδόν». Ομως λίγο πιο πέρα πολλά σπίτια έχουν καταστραφεί εντελώς. «Πολλοί κάτοικοι μπορεί να μην το γνωρίζουν ακόμα ότι τα σπίτια τους έχουν καταστραφεί πλήρως. Και δεν είναι κάτι που μπορείς να το πεις με ένα μήνυμα», λέει εθελοντής που έχει πάρει άδεια να εισέλθει στην περιοχή. Πολλοί έχουν έρθει για να συλλέξουν ζώα που χρειάζονται βοήθεια ή μεταφορά. Αν και οι εστίες φωτιάς έχουν πλέον περιοριστεί, με αυτές τις θερμοκρασίες υπάρχει πάντα κίνδυνος αναζωπύρωσης.