Ο Γιώργος Αρώνης ήταν ένας ξεχωριστός άνθρωπος. Απλός, σεμνός, ζεστός, ξεχώριζε στον τραπεζικό τομέα για το ήθος και την σεμνότητα του.Ήταν ένας άνθρωπος που δεν σε άφηνε αδιάφορο.
Είχε άποψη, καταλάβαινε απολύτως τι συνέβαινε στην «πιάτσα» και ήταν πάρα πολύ αγαπητός στους ανθρώπους με τους οποίους δούλευε μαζί.
Ο Αρώνης είχε όμως και πολλά, διαφορετικά ενδιαφέροντα. Αγαπούσε όσο τίποτα άλλο την μουσική. Ήξερε όσο λίγοι την ιστορία του λαϊκού τραγουδιού, λάτρευε τα τζουκ μποξ, ήταν συλλέκτης δίσκων. Κάθε Πέμπτη μαζί με μία σταθερή παρέα, η οποία διευρυνόταν ενίοτε, ο Γιώργος έπαιζε μουσική και τραγουδούσε στην ταβέρνα του Πεζούλα στις Τζιτζιφιές.
Χωρίς αμφιβολία ήταν ο «αρχηγός» μιας παρέας που ξεπερνούσε ιδεολογικές, επαγγελματικές ή άλλες διαφορές. Αυτή ήταν και η δύναμή του, το πώς τον αγαπούσαν άνθρωποι από απίστευτα διαφορετικά μετερίζια. Έρχονταν όλοι κοντά γιατί ήταν «φίλοι του Γιώργου».
Άνθρωπος αυτοδημιούργητος δεν εντυπωσιάστηκε ποτέ από την χλιδή ή το ύφος γύρω του. Κάθε άλλο. Ήταν ακόμη μαχητής. Οι φίλοι του νιώθουμε ότι η ζωή ήταν άδικη μαζί του γιατί πάλεψε πολύ και κέρδισε την πρώτη μάχη με την λευχαιμία, με πολύ κόπο και πόνο. Το κατάφερε όμως.
Οταν αναγκάστηκε να δώσει μια δεύτερη μάχη, αυτή την φορά με τον καρκίνο, το πάλεψε όσο μπορούσε, αλλά η μάχη ήταν άνιση.
Θα λείψει στους φίλους του, θα λείψει σε όσους «άγγιξε» με τον ξεχωριστό του τρόπο, θα λείψει πολύ γιατί είναι λίγοι οι αυθεντικοί άνθρωποι σε θέσεις ευθύνης σε αυτόν τον τόπο.
Τον αποχαιρετάμε με δυσκολία και πολλή συγκίνηση, με ένα στίχο από το τραγούδι που τραγουδούσε και αφιέρωνε συχνά στην παρέα: «Να κάτσουμε σε μια γωνιά και να τα πούμε οι δυο μας».
Έφυγες νωρίς Γιώργο, καλό σου ταξίδι.
Αλέξης Παπαχελάς