«Είναι πολύ μεγάλα ποσοστά. Είμαστε σίγουροι; Μπορούμε να υπολογίσουμε ξανά τα αποτελέσματα;» Αυτή ήταν η πρώτη αυθόρμητη αντίδραση όταν είδαμε τους αριθμούς των εμβολιασμένων μεταξύ των Eλλήνων φοιτητών. Eως εκείνη τη στιγμή γνωρίζαμε μόνον τα στοιχεία εμβολιασμού για την ηλικιακή ομάδα από 17-24 ετών. Στις 13 Σεπτεμβρίου 2021 είχε εμβολιασθεί περίπου το 48%. Την ίδια ημερομηνία είχε εμβολιασθεί περίπου το 60% του γενικού πληθυσμού έστω με μία δόση. Αυτό σήμαινε ότι η ηλικιακή ομάδα μεταξύ 17-24 ετών υστερούσε κατά πολύ του μέσου όρου.
Τα στοιχεία για να χαρτογραφηθεί η κατάσταση από πλευράς κορωνοϊού μεταξύ των φοιτητών χειρίσθηκε το Εθνικό Δίκτυο Υποδομών Τεχνολογίας και Eρευνας (ΕΔΥΤΕ) που διαθέτει τους ΑΜΚΑ όλων των φοιτητών της χώρας για την έκδοση των φοιτητικών ταυτοτήτων. Οι ανώνυμοι αυτοί ΑΜΚΑ ανά πανεπιστήμιο συνδυάσθηκαν με τους ΑΜΚΑ που βρίσκονται στις ηλεκτρονικές βάσεις της ΗΔΙΚΑ για όσους έχουν εμβολιασθεί ή έχουν νοσήσει.
Η επαλήθευση επιβεβαίωσε την ευχάριστη έκπληξη. Το ποσοστό των φοιτητριών και φοιτητών που έχουν εμβολιασθεί είναι πολύ μεγαλύτερο από το αντίστοιχο της υπόλοιπης ελληνικής κοινωνίας. Ο μέσος όρος σε όλα τα ελληνικά ΑΕΙ ανέρχεται στο 68%. Εάν συνδυασθεί με αυτούς που έχουν νοσήσει, το ποσοστό στις 13 Σεπτεμβρίου έφτανε στο 73,5%. Τα αντίστοιχα στοιχεία για το ακαδημαϊκό προσωπικό των ΑΕΙ είναι ακόμη πιο ενδιαφέροντα. Ξεπερνούν το 90%. Αυτό σημαίνει ότι οι πανεπιστημιακοί δάσκαλοι είναι η υψηλότερη σε εμβολιασμό κοινωνική ομάδα αμέσως μετά τους ιατρούς, με τη διαφορά ότι στους τελευταίους ο εμβολιασμός ήταν υποχρεωτικός. Ακολουθούν με λίγο χαμηλότερο ποσοστό (87%) οι διοικητικοί υπάλληλοι των ΑΕΙ. Τα στοιχεία δείχνουν ότι ο κόσμος των πανεπιστημίων οδηγεί την ελληνική κοινωνία στη μάχη κατά του κορωνοϊού.
Στην ιστορία του νέου ελληνικού κράτους οι φοιτητές των πανεπιστημίων αποτελούν ένα διακριτό κεφάλαιο. Στο πρώτο σκίρτημα ελευθερίας το 1821 είχαν συμπήξει τον Ιερό Λόχο. Τους ξαναβρίσκουμε στα Σκιαδικά του 1859, στα Ευαγγελικά του 1901, στην αντίσταση κατά των κατακτητών στη διάρκεια της Κατοχής, μέχρι και στο Πολυτεχνείο το 1973. Παραδοσιακά οι φοιτητές λειτουργούσαν ως οι ευαίσθητοι δείκτες της ελληνικής κοινωνίας. Αποτελούν σίγουρα το πιο δυναμικό της κομμάτι. Η στάση τους απαντά και σε όλα αυτά που απασχολούν την ελληνική κοινωνία. Τους τελευταίους μήνες έχουμε αναλωθεί σε συζητήσεις για την υποχρεωτικότητα ή μη των εμβολιασμών, για το ποιος θα πληρώσει τα αυτοδιαγνωστικά τεστ όσων αρνούνται να εμβολιασθούν, για τα δικαιώματα των εμβολιασμένων και ανεμβολίαστων κ.ο.κ. Δίπλα σε αυτά έχουμε να ακούμε και τα διάφορα ψεκασμένα περί Μπιλ Γκέιτς ή αλλαγής του DNA όσων εμβολιάζονται. Η φοιτητιώσα νεολαία έδωσε την απάντησή της. Δεν φώναξε, δεν διαδήλωσε. Χωρίς φανφάρες, χωρίς τυμπανοκρουσίες, οι φοιτητές έσπευσαν μαζικά να εμβολιασθούν. Ετσι απλά!
«Πιστεύετε ότι το έκαναν για να παρακολουθήσουν τα μαθήματα στο πανεπιστήμιο;» ακούγεται η πονηρή ερώτηση. Οχι βέβαια! Το έκαναν για να βγουν από το σπίτι χωρίς να τους λυγίζει η αγωνία εάν θα κολλήσουν· για να πάνε διακοπές το καλοκαίρι χωρίς πρόβλημα· για να προστατεύσουν τους ηλικιωμένους δικούς τους ανθρώπους· για να μην ξαναγυρίσουμε πίσω στην καραντίνα· για να μην τρέχουν δύο φορές την εβδομάδα με τα εργαστηριακά τεστ· για να παρακολουθήσουν μαθήματα στο πανεπιστήμιο, από το οποίο είναι μακριά εδώ και 18 μήνες. Πρωτίστως εμβολιάστηκαν για να ξαναπάρουν τη ζωή τους στα χέρια τους! Σε όλη αυτή την περίοδο της πανδημίας, ο μαζικός εμβολιασμός των φοιτητών αποτελεί το πιο ισχυρό και αισιόδοξο πολιτικό μήνυμα προς όλη την ελληνική κοινωνία.
* Ο κ. Αγγελος Συρίγος είναι αν. καθηγητής Διεθνούς Δικαίου και Εξωτερικής Πολιτικής, Πάντειο Πανεπιστήμιο, βουλευτής στην Α΄ Αθηνών, υφυπουργός Παιδείας.