Το χέρι του πέτρωσε στο γκάζι. Η εναλλαγή του τοπίου, από πράσινο δάσος σε πυρωμένη γη, ήταν τόσο απότομη, που το θέαμα προς στιγμήν τον αδρανοποίησε. Τα κλαδιά των δέντρων μπροστά του σχημάτιζαν ένα τούνελ φωτιάς. Μόλις αντιλήφθηκε τον κίνδυνο, δεν είχε άλλη επιλογή από την οπισθοχώρηση. Πάτησε φρένο, η μηχανή έσβησε από την έλλειψη οξυγόνου. Προσπάθησε να φύγει με τα πόδια, χωρίς ανάσες. «Πήγα να εγκαταλείψω από το κάψιμο που ένιωθα από το θερμικό φορτίο», λέει ο Θανάσης Μανιάς. «Αλλά την επόμενη στιγμή φώναζα στον εαυτό μου “τρέχα”».
Ο κ. Μανιάς πέρασε περίπου ένα μήνα νοσηλείας στο ΚΑΤ, με εγκαύματα στα δύο χέρια. Ηταν ένας από τους εθελοντές που είχαν σπεύσει στις 5 Αυγούστου να βοηθήσουν στην κατάσβεση της φωτιάς στη Βαρυμπόμπη, στη Δροσοπηγή και στις Αφίδνες. Εκείνη την ημέρα ακολουθούσε με τη μηχανή του ένα αγροτικό 4×4 με προσαρμοσμένο βυτίο και πυροσβεστική αντλία. Στο προπορευόμενο όχημα, που εγκλωβίστηκε στις φλόγες, επέβαιναν άλλοι τρεις έμπειροι εθελοντές, ένας εξ αυτών ο 53χρονος αδελφός του, Πέτρος.
Μέχρι και σήμερα ο αδελφός του παραμένει στη μονάδα εντατικής θεραπείας του ΚΑΤ. Ενας εθελοντής έλαβε εξιτήριο τον Σεπτέμβριο, ενώ το τρίτο μέλος της ομάδας πέθανε έπειτα από πολυήμερη νοσηλεία. «Με ιδιαίτερη θλίψη αποχαιρετούμε τον εθελοντή δασοπυροσβέστη μας Δημήτρη Βέκιο που τραυματίστηκε παλεύοντας με τις φλόγες στη φωτιά της Βαρυμπόμπης», έγραψε στις 13 Σεπτεμβρίου σε συλλυπητήριο μήνυμά του ο υπουργός Πολιτικής Προστασίας Χρήστος Στυλιανίδης.
«Τα καλοκαίρια πάντα με φόβιζαν, για τη φωτιά», λέει ο κ. Μανιάς. Οταν τον συναντάμε στο σπίτι του, τα δύο χέρια του είναι τυλιγμένα με επιδέσμους από τα μπράτσα μέχρι και τις παλάμες, αφήνοντας ακάλυπτα τα δάχτυλα. Πρέπει να κάνει ασκήσεις φυσιοθεραπείας, να βάζει ειδικές αλοιφές και επιθέματα, να αποφεύγει τη μακρά έκθεση στον ήλιο. Οι λόφοι ολόγυρα, άλλοτε καταπράσινοι, καλύπτονται πλέον από συστάδες μαύρων κορμών. Μετά το εξιτήριο επισκέφθηκε το σημείο όπου συνέβησαν όλα, στη συμβολή των οδών Ναυσικάς και Χαράς, για να ανακαλέσει τις κινήσεις του. Στο ίδιο μέρος ξεναγεί και την «Κ» εξιστορώντας λεπτό προς λεπτό το χρονικό της μοιραίας ημέρας.
«Πήγα να εγκαταλείψω από το κάψιμο που ένιωθα από το θερμικό φορτίο. Αλλά την επόμενη στιγμή φώναζα στον εαυτό μου “τρέχα”».
Ο 43χρονος Θανάσης Μανιάς λέει ότι έχει βοηθήσει εθελοντικά σε τουλάχιστον οκτώ πυρκαγιές στην Αττική. «Στην αρχή πήγαινα με το σκεπτικό ότι θα κόψω ένα κλαδάκι και θα παλεύω με αυτό. Δεν κάνεις τίποτα όμως έτσι», λέει. «Οταν πας στη φωτιά και σε βλέπουν ενεργό, ότι θες να μπεις να βοηθήσεις, στην αρχή τραβάς σωλήνες για να τους δίνεις στους πυροσβέστες ή στους εθελοντές με κάποιο βυτιοφόρο. Στη συνέχεια γίνεστε ένα, μπορεί να ρίχνεις εσύ με τη μάνικα».
Στις 5 Αυγούστου, από την εταιρεία κουφωμάτων στην οποία εργάζεται τον είχαν στείλει σε ένα σπίτι στον Αγιο Στέφανο. Από εκεί είχε θέα στη φωτιά της Βαρυμπόμπης και στην αναζωπύρωση που δεν τέθηκε γρήγορα υπό έλεγχο και ξέφυγε. Υπολόγιζε ότι με τον αέρα που έπνεε στην περιοχή θα χρειάζονταν περίπου τρεις με τέσσερις ώρες ώσπου να προσεγγίσει η πυρκαγιά τις Αφίδνες. Υπήρχε ακόμη χρόνος. Κάλεσε τη γυναίκα του, της είπε να μεταφέρει τα λάστιχα του σπιτιού στα σημεία απ όπου μπορεί να έφτανε η φωτιά και να ετοιμάσει κάποια πράγματα σε περίπτωση που θα έπρεπε να το εγκαταλείψουν με το αυτοκίνητό τους. Οταν επέστρεψε από τη δουλειά, τα μέρη τους ήταν ακόμη ανέπαφα. Πήρε ένα σακίδιο με μάσκα, νερά και πτυσσόμενο πριονάκι και έφυγε για το μέτωπο.
Αρχικά βρέθηκε στην περιοχή Μαχούνια, όπου θυμάται ότι είχαν σταθμεύσει έξι πυροσβεστικά οχήματα. «Δυστυχώς δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα, γιατί τα δέντρα ήταν γύρω στα δέκα με δεκαπέντε μέτρα ύψος και η φλόγα που ερχόταν θα δημιουργούσε άλλα δέκα μέτρα ύψος. Πρέπει να ρισκάρεις πολύ και δεν ξέρω αν θα καταφέρεις να τη σβήσεις με τις επίγειες δυνάμεις», λέει.
Κρίνοντας ότι δεν θα ήταν χρήσιμος εκεί, είδε να περνάει μια ομάδα εθελοντών από την περιοχή του και επέλεξε να τους ακολουθήσει. Μέσα σε ένα από αυτά τα αυτοκίνητα ήταν και ο αδελφός του. Αργότερα αποφάσισαν να επιστρέψουν μαζί μέσα από τη Δροσοπηγή προς τις Αφίδνες για να ελέγξουν την περιοχή που πλέον κινδύνευε και να την υπερασπιστούν. Σε μια φωτογραφία που είχε τραβήξει εκείνη την ώρα η γυναίκα του από το σπίτι τους, φαίνεται ότι οι φλόγες είχαν ήδη σκαρφαλώσει από την άλλη πλευρά της πλαγιάς και ήταν ζήτημα χρόνου να κατηφορίσουν προς τον κάμπο.
«Λέω αυτό ήταν…»
«Τους άφησα να πάρουν απόσταση με το 4×4, γιατί σήκωναν σκόνη. Οι εναλλαγές στο τοπίο ήταν τόσο ξαφνικές. Το ένα δέντρο ήταν καταπράσινο και ακριβώς δίπλα υπήρχε άλλο καμένο, σαν να γύριζες σελίδα σε βιβλίο», λέει. Σε μια απότομη κατηφορική στροφή πρόβαλε μπροστά του ένα πύρινο μέτωπο. Πέταξε τη μηχανή του που είχε σβήσει και προσπάθησε να διαφύγει. «Καιγόμουν. Ενιωθα τη θερμοκρασία από παντού. Λέω αυτό ήταν, εδώ θα πεθάνω, και όπως πάω να γονατίσω, την επόμενη στιγμή λέω τρέχα, μην πέσεις, δεν είσαι έτοιμος να πεθάνεις. Είχα την αίσθηση ότι έτρεχα, αλλά από την έλλειψη οξυγόνου ήταν σαν να έκανα ένα εξαντλημένο τζόκινγκ», λέει.
Βρήκε ένα γιαπί και τρύπωσε εκεί για να γλιτώσει. «Πίστευα ότι πέρασα μόνος αυτή την περιπέτεια, για τον αδελφό μου ήμουν ήσυχος, ότι όλοι ήταν καλά και ότι θα έρχονταν να με πάρουν», τονίζει. Από όσα έμαθε αργότερα, το 4×4 είχε προχωρήσει κι άλλο, το παρμπρίζ του έσπασε από την υψηλή θερμοκρασία, το αυτοκίνητο έσβησε λίγα μέτρα πριν από μια άλλη ερειπωμένη οικοδομή. Εκεί κατέφυγαν οι τρεις εθελοντές προσπαθώντας να καλυφθούν από τον καπνό.
Ο Θανάσης Μανιάς καλούσε σε βοήθεια. «Είμαστε και εμείς καμένοι», θυμάται να ακούει μια φωνή. Εκείνη τη στιγμή δεν είχε συνειδητοποιήσει ότι επρόκειτο για τους εθελοντές που προπορεύονταν. Θεωρούσε ότι ήταν σώοι. Οπως λέει, η προσπάθεια να εντοπιστεί το στίγμα του μέσω του 112 φαινόταν ότι δεν απέδιδε. Μέσα στη δίνη του καπνού δεν ήξερε και ο ίδιος πού ακριβώς βρισκόταν.
Μόλις μάζεψε δυνάμεις, σχεδόν μια ώρα αργότερα, πήγε προς τη μηχανή του, η οποία παρά τις φθορές ήταν ακόμη λειτουργική. Κατάφερε να διαφύγει και, με τη βοήθεια άλλων ανθρώπων που βρήκε στον δρόμο του, συνάντησε αργότερα και τους διασώστες που τον αναζητούσαν. Στο μεταξύ, οι άλλοι τρεις εγκαυματίες είχαν βρεθεί και μεταφέρονταν στο νοσοκομείο. Τα δικά του τραύματα ήταν πιο ελαφρά σε σχέση με των άλλων εθελοντών. Χρειάστηκε όμως να νοσηλευτεί στη μονάδα εγκαυμάτων πλαστικής χειρουργικής μέχρι τα τέλη Αυγούστου.
«Στον θάλαμο, όταν κλείναμε την πόρτα το βράδυ, το φως που περνούσε από τη χαραμάδα μού δημιουργούσε μια ψευδαίσθηση καμένου δωματίου, με καψαλισμένους τοίχους. Και αυτό μου προκαλούσε ένα σφίξιμο στην καρδιά», θυμάται.
Λέει ότι το προσωπικό του ΚΑΤ και οι συνεδρίες με μια ψυχολόγο του νοσοκομείου τον βοήθησαν σημαντικά. Σήμερα βρίσκεται σε αναρρωτική άδεια, δεν μπορεί να συμπληρώσει πάνω από τρεις ώρες ύπνο τα βράδια και παρακολουθεί την πορεία του αδελφού του, ο οποίος παραμένει νοσηλευόμενος.
«Ηταν υπέροχο αυτό το δάσος, καταπράσινο, με αγριογούρουνα και ελάφια», λέει καθώς τον ακολουθούμε στις καμένες πλαγιές. «Τώρα χάθηκαν όλα και δεν θα τα ξαναδούμε. Δεν θα το ξαναπερπατήσουμε».
Βίντεο: Εγκλωβισμένος στο πύρινο μέτωπο