Για τη Σαντορινιά γιαγιά μου, εγγονή του φούρναρη των Φηρών, που έφυγε κοριτσάκι από το νησί για να μεγαλώσει στα Αναφιώτικα, η φάβα, ο μπελτές (έτσι τον πρόφερε) και τα παξιμάδια ήταν ιερά. Μου έλεγε όταν ήταν παιδί πως αυτά τα προϊόντα της σαντορινιάς γης έθρεψαν τον πληθυσμό στις εποχές της φτώχειας και της ανέχειας. Θυμήθηκα τις ιστορίες της όταν πήγα κι εγώ στον τόπο της για πρώτη φορά. Πέρασα το κατώφλι της «Σελήνης»και ξανασυνάντησα απρόσμενα τις γεύσεις που είχα ταυτίσει με εκείνην. Εξελιγμένες και λεπταίσθητες μεν, είχαν όμως μέσα τους την ηχώ της αυθεντικότητας όπως από τα πιάτα των παιδικών μου χρόνων. Πιάσαμε και κουβέντα με τον Χατζηγιαννάκη, που καθόταν σε ένα τραπέζι, ήσυχος και λιγομίλητος. Στον λαιμό είχε πάντα περασμένα σε κορδονάκι τα γυαλιά πρεσβυωπίας. Τα κατέβαζε κάθε τόσο και σάρωνε το μαγαζί με το βλέμμα για να δει αν λείπει κάτι από τους πελάτες, αν όλοι όσοι τρώνε είναι ευχαριστημένοι.
Επιμονή και υπομονή
Ηταν εκείνος που ένωσε τους κρίκους όλης της αλυσίδας: από τη φάβα στο κρασί, από τη γη στη θάλασσα, από το χθες στο σήμερα.
Ηταν ο άνθρωπος που η γεύση τον ενδιέφερε περισσότερο από το κέρδος. Ακριβώς το αντίθετο είδος από τους επιχειρηματίες που εμφανίζονται ως διάττοντες αστέρες στο νησί για να ανοίξουν στη σεζόν ένα ακριβό εστιατόριο, να τα «αρπάξουν»και να καθαρίσουν. «Αν έπρεπε να σταθώ σε ένα στοιχείο του χαρακτήρα του, θα έλεγα ότι ήταν ο συνδυασμός επιμονής και υπομονής» λέει η αντιδήμαρχος Θήρας Σοφία Κίτσου, που, αν και Αθηναία, εγκαταστάθηκε μόνιμα στη Σαντορίνη λίγα χρόνια προτού ανοίξει η πρώτη «Σελήνη» «Τον θυμάμαι σαν τώρα να έχει φτιάξει ένα τραπέζι με τυριά από όλες τις Κυκλάδες, κάππαρη, τοματάκι και παξιμάδι και να μιλάει για αυτά με πάθος. Η περίοδος εκείνη ήταν που άρχισαν να γίνονται και τα καλά ιδιωτικά οινοποιεία της Σαντορίνης. Αγκάλιασε αμέσως την προσπάθεια και έδωσε αγώνα και για τον οίνο»
Ηταν εκείνος που κατάφερε να ενώσει τους κρίκους όλης της αλυσίδας: από τη φάβα στο κρασί, από τη γη στη θάλασσα, από το χθες στο σήμερα. Ολα αυτά τα χρόνια έκανε εκδηλώσεις, εκστρατείες, ημερίδες, βάζοντας στο παιχνίδι όλους όσοι ήθελαν να πάνε τη γαστρονομία της Σαντορίνης παρακάτω.
Συχνά μιλούσε για την αρχαιολογία, τα ευρήματα στο Ακρωτήρι, τους σπόρους που βρέθηκαν εκεί. Είχε το αφήγημα ακέραιο μέσα στο μυαλό του και έτσι έβγαινε και στην κουζίνα του. Η sommelier Γεωργία Τσάρα ήταν το δεξί του χέρι από το 2005. Η ξαφνική απώλειά του την έχει σοκάρει τόσο που δεν άντεχε να πει πολλά: «Το μόνο που θα ήθελα να τονίσω είναι πως ήταν ονειροπόλος, αλλά κατάφερε στο δικό του όραμα και όνειρο να μας χωρέσει όλους».