Λίγο τον είχα ζήσει τον παππού τον Σπύρο τον Υδραίο. Λίγο, ελάχιστα. Λίγα μου είχε πει ο πατέρας μου, λίγα ρώτησα και εγώ, ελάχιστα, μέχρι που τον χάσαμε κι αυτόν…
Έτσι πάει, νομίζεις πως ο χρόνος είναι με το μέρος σου, όμως αυτός δεν έχει την έγνοια σου, έχει τις δικές του ευθύνες.
Πρόπερσι το καλοκαίρι, στη δημοτική αγορά της Ύδρας, εκεί που ο ξερακιανός παππούς είχε το μανάβικό του (ήταν, μεταξύ άλλων, έμπορος μαναβικής, είχε χρόνια πολλά το κεντρικό μανάβικο της φαμόζας αγοράς της νήσου), στήθηκε μια έκθεση φόρος τιμής στον μεγάλο Σαχτούρη, τον ποιητή του θανάτου.
Την σεργιανίσαμε με καρδιοχτύπι και πιαστήκαμε σαν ψαράκια στις κατορθωμένες προθέσεις του Αλέξη Βερούκα που την ύφανε με συνείδηση αλιευτή, ψαύοντας συνάφειες ανάμεσα στους πικρούς στίχους του ποιητή και τα έργα 15 σπουδαίων Ελλήνων εικαστικών.
Κάθε καμαρούλα της αγοράς και άλλη πράξη αυτού του έργου.
Και τσουπ εκεί, στο μανάβικο του παππού, ο χρόνος πυκνώνει, σχεδόν σταματά: ένας δροσερός Φασιανός αχνοφαίνεται πίσω από τη αστραφτερή πράσινη πόρτα που κάποτε σε έμπαζε σε έναν κόσμο αγοραίο, φασαριόζικο, σπαρταριστό. Πρόκληση, 1979: ένας ημίγυμνος άντρας, μια γυναίκα γυμνή, ένα βάζο με στάχυα και πρασινάδες, τρεις σφήκες, ένα κεραμιδί σύννεφο που ρίχνει.
Μπαλκόνι μάλλον. Τρίπτυχο έργο, ολοτοίχιο, ασπριδερό, με τα μπλε περιγράμματα των μορφών και την κυματιστή τους υπόσταση να υπομιμνήσκουν αυτή την ελληνικότητα που έχουν τα έργα του Φασιανού: αυτή που αμφιταλαντεύεται ανάμεσα στην υλικότητα και την πνευματικότητα των κυμάτων, των συννέφων, της ζωής.
Τότε, εκεί, στη δημοτική αγορά της Ύδρας, ένα αόρατο σκοινί έδεσε τον παππού Σπύρο τον Υδραίο με τον Φασιανό. Εκείνο το βράδυ ξεχυθήκαμε στη ζωή με την ποιητική ορμή των συγκυριών. Και σαν ο χρόνος να πήρε λίγο το μέρος μας.
