Μαμά μαθήτριας έβαζε καφέ και καθόταν να παρακολουθήσει με την κόρη της το μάθημα στο Webex. Ετσι και απαντούσε λάθος σε κάποια ερώτηση, τη διόρθωνε μπροστά σε όλους. Σε άλλη τάξη, στο τέλος του μαθήματος, μητέρα ευχαρίστησε την εκπαιδευτικό γιατί… έμαθε πολλά. Αλλη μαμά, όταν δεν καταλάβαινε κάτι από την παράδοση, δεν δίσταζε να κάνει διευκρινιστικές ερωτήσεις, ενώ μπαμπάς πετάχτηκε ξαφνικά μπροστά στην οθόνη για να πει: «Παρακαλώ, μπορείτε να επαναλάβετε την ερώτηση γιατί ο γιος μου δεν πρόσεχε;» Φυσικά, είναι πολλοί οι γονείς που μαρτυρούν ψιθυριστά στα παιδιά τους τη σωστή απάντηση και αν τυχόν δεν τους ακούσουν… ανεβάζουν τα ντεσιμπέλ: «Δύο πέμπτα, δύο πέμπτα! Πες το επιτέλους!»
Αναρωτιέστε ακόμα εάν οι γονείς των μαθητών παρακολουθούν –διακριτικά και λιγότερο διακριτικά– το μάθημα στην τηλεκπαίδευση; «Τι είναι αυτά, Μανώλη;» έλεγε μια μαμά στον γιο της, μαθητή Β΄ Γυμνασίου σε μεγάλο νησί, όταν δεν ήξερε να απαντήσει στην ερώτηση της φιλολόγου Κ.Γ. «Δεν συνειδητοποιούσε ότι την άκουγαν όλοι», λέει η καθηγήτρια στην «Κ». «Ομως όλοι οι εκπαιδευτικοί ξέρουμε ότι μας ακούν οι γονείς όταν κάνουμε τηλεκπαίδευση. Μας το λένε στον δρόμο άλλωστε οι ίδιοι: “Ωραία τα είπες σήμερα, το φχαριστήθηκα”». Η Λ.Ε., επίσης φιλόλογος σε σχολείο πόλης της επαρχίας, έχει να διηγηθεί πολλά περιστατικά με γονείς που παρεμβαίνουν στο μάθημα. «Ακούγαμε συνεχώς μια μαμά να λέει “πες το, το ξέρεις”. Αλλη μια φορά μού επιτέθηκε εν ώρα μαθήματος λέγοντας ότι είμαι προκατειλημμένη με το παιδί της. Της είπα ότι μπορούμε να το συζητήσουμε τηλεφωνικά, το κατάπια και συνέχισα το μάθημά μου. Στις μικρές τάξεις να το καταλάβω να είναι κοντά ο γονιός για να βοηθήσει το παιδί του, αλλά στο γυμνάσιο…» Σύμφωνα με την ίδια, πάντως, το φαινόμενο είχε και τη θετική του πλευρά. «Η δουλειά μας θεωρώ ότι εκτιμήθηκε μετά την τηλεκπαίδευση. Οι γονείς είδαν με τι κόπο, με τι προσπάθεια και τι αγωνία μεταφέρεται η γνώση στα παιδιά. Οτι καμιά φορά βλέπαμε τους γονείς να κυκλοφορούν στο φόντο με τα… εσώρουχα, είναι άλλο θέμα», προσθέτει γελώντας.
Στον Π.Δ., καθηγητή Φυσικής σε γυμνάσιο ιδιωτικού εκπαιδευτηρίου, μαρτυρούσαν τα ίδια τα παιδιά ότι τον παρακολουθούσαν και οι γονείς τους. «Μου έλεγαν διάφορα αστεία, όπως ότι “μου είπε η μαμά μου ότι ήσασταν πολύ ωραία ντυμένος χθες” ή ότι “με κατσάδιασε ο μπαμπάς μου που δεν απάντησα αυτή την εύκολη ερώτηση”. Εντάξει, το καταλαβαίνω, είναι από την αγωνία τους να εξασφαλίσουν ότι τα παιδιά τους παρακολουθούν, ότι συμμετέχουν. Ομως η αλήθεια είναι ότι η δυναμική της τάξης πολλά πράγματα τα λειαίνει από μόνη της. Οι εξωτερικές παρεμβάσεις πιο πολύ τα δυσκολεύουν παρά βοηθούν». Η Ρ.Μ. έχει εμπειρία από σχολείο με μεγάλο ποσοστό παιδιών μεταναστών. «Είχα μια μαμά από τη Σρι Λάνκα που δεν ήξερε καθόλου από υπολογιστές και πάσχισε να αγοράσει έναν για τα παιδιά της, να μάθει πώς να τον χρησιμοποιεί. Σε όλα τα μαθήματα τη βλέπουμε καθισμένη στον καναπέ να κοιτάει την οθόνη όπως κοιτάει την τηλεόραση, ενίοτε να γουρλώνει τα μάτια με έκπληξη για αυτά που ακούει ή να δείχνει στον γιο της τη σωστή απάντηση. Δεν της έκανα παρατήρηση ακριβώς γιατί είχε κάνει τόσο μεγάλο αγώνα για να συμμετέχει το παιδί της στην τηλεκπαίδευση».
Υπήρχαν και λιγότερο τρυφερά στιγμιότυπα. «Είχαμε ένα κοριτσάκι, από την Ελλάδα αυτή τη φορά, που είχε καθυστερήσει να μπει στην τηλεκπαίδευση επειδή δεν είχε υπολογιστή. Οταν τελικά μπήκε ήταν αμήχανο και ντροπαλό, αλλά ακουγόταν ο μπαμπάς της να της φωνάζει συνεχώς “αμάν, βρε Μαίρη”, να τη μαλώνει. Αναγκάστηκα να τους στείλω μέιλ, ευτυχώς συμμορφώθηκαν». Η ίδια αναφέρει ότι η τηλεκπαίδευση ήταν ένα παράθυρο στα σπίτια των μαθητών της. «Πολύ συχνά άκουγα καβγάδες. Γύρισε ένα παιδάκι και μου είπε ότι χώρισαν οι δικοί του και πήγα να του πω “ήμουν σίγουρη”…»