«Προχθές την νύκτα η Νύμφη του Βορρά, μετά τόσας προειδοποιήσεις, δισταγμούς και αναβολάς, έκαμεν εν πάση πομπή και μεγαλοπρεπεία την θριαμβευτικήν είσοδον εις την πρωτεύουσαν», γράφει ο δημοσιογράφος της «Κ» για να περιγράψει τη σφοδρότατη κακοκαιρία που εκδηλώθηκε στη χώρα μας από τις 2 έως τις 6 Φεβρουαρίου του 1929. Το ύφος του είναι κατά τι πιο λυρικό σε σχέση με τον αυστηρό τίτλο του ρεπορτάζ: «Ο χειμών ενέσκηψε δριμύτατος καθ’ όλην την Ελλάδα – Η χιών εκάλυψε και τας Αθήνας – Το θερμόμετρον κατήλθε δύο βαθμούς υπό το μηδέν – Αποκλεισμοί χωρίων και διακοπή συγκοινωνιών – Δυσοίωνοι αι προβλέψεις του Αστεροσκοπείου». Και συνεχίζει: «Πράγματι χθες την πρωΐαν, η πόλις εξύπνησε ντυμένη την γαμήλιον λευκήν της περιβολήν. Αι στέγαι, τα δένδρα, αι αυλαί και οι δρόμοι είχαν καλυφθεί από το κάτασπρον κομφετί των νιφάδων. […] Πλήθος χιονομανών ανήλθον εις την Ακρόπολιν και ιδίως εις τον Λυκαβηττόν διά να θαυμάσουν το ονειρώδες θέαμα της παλλεύκου πόλεως και του χιονισμένου λεκανοπεδίου της Αττικής. […] Εν τω μεταξύ απ’ άκρου εις άκρον της πόλεως εμαίνετο ο χιονοπόλεμος, καθ’ όλην την ημέραν». Το χιόνι φτάνει κοντά στο μισό μέτρο και οι πολίτες είναι απροετοίμαστοι. «Ουραί έξω από τα καρβουνιάρικα και τα ξυλάδικα, και οι πελάτες της εταιρίας αεριόφωτος δίδουν τας παραγγελίας των προς τον ειδικόν υπάλληλον με το ύφος ταπεινωτικής εκλιπαρήσεως, το οποίον αντιμετωπίζουν συνήθως οι ιατροί εις τας μεγάλας επιδημίας», γράφει ο χρονογράφος Στάμος Μπράνιας, γνωστός ως ΜΠΡΑΝ.
Πέντε χρόνια αργότερα, τον Φεβρουάριο του 1934, η Αθήνα θυμίζει και πάλι «υπερβόρειο Ευρώπη». «Το επίπεδον των οδών είχεν υψωθή εις πάχος υπερβαίνον το ήμισυ μέτρον. Φυσικά κάθε διαχωρισμός οδού και πεζοδρομίου είχε παύσει υφιστάμενος. Τα περίπτερα έμοιαζον κάπως σαν… τούρτες με “κρέμα σαντιγύ”», γράφει ο δημοσιογράφος της «Κ». Λίγο αργότερα, όμως, επανέρχεται στην πραγματικότητα: «Και η πραγματικότητα λέγει ότι το άφθονον αυτό χιόνι ετρομοκράτησε πράγματι τους Αθηναίους. Οταν είδον το χιόνι το οποίον καθίστα αδύνατον την κυκλοφορίαν, όταν είδον ότι ούτε τραμ, ούτε αυτοκίνητα εκυκλοφόρουν, όταν αντελήφθησαν ότι τα καταστήματα δεν ήνοιγον, ότι δεν ηκούετο η γνώριμος φωνή των εφημεριδοπωλών, εκατάλαβαν ότι τα πράγματα ήσαν σοβαρά». Τον Ιανουάριο του 1964, ο χρονογράφος Λάμπρος Κορομηλάς γράφει, ενόσω ο μετεωρολογικός σταθμός Νέας Φιλαδέλφειας δείχνει -1,6 βαθμούς Κελσίου: «Γρήγορα οι δρόμοι και οι συγκοινωνίες έγιναν επικίνδυνα. Αλλού εκόπηκε το ηλεκτρικό, εις τον συνοικισμόν του Παπάγου σταμάτησε το νερό, τα δε τηλέφωνα… ετρελλάθηκαν, διότι ενώ άλλον έπαιρνες και έβγαινε άλλος, συγχρόνως και ένας τρίτος ηκούετο διά να περιπλέξη ακόμη περισσότερο την κατάστασιν. Μόνον τα παιδιά και οι νέοι ολόψυχα εχάρηκαν τον χιονοπόλεμο, ίσως γιατί λόγω ηλικίας δεν σκέφθηκαν τους χιλιάδας πτωχούς της πόλεως που τουρτούριζαν από το κρύο και την… ανέχεια».
«Εξη νεκροί»
Το 1983 η κατάσταση είναι ακόμη πιο ζοφερή· «Εξη νεκροί χθες λόγω του ψύχους», γράφει το πρωτοσέλιδο της 19ης Φεβρουαρίου. «Αδιόρθωτοι!» επικρίνει η εφημερίδα: «Για Τρίτη φορά, μέσα σ’ ενάμισυ μήνα στην Αθήνα, για Τρίτη φορά πρωτεύουσα και προάστια γνώρισαν αποκλεισμούς… ορεινού επιπέδου! Το πράγμα καταντά γελοίο, με το πρώτο χιόνι (έστω και με το… τρίτο) να γίνονται οι δρόμοι επικίνδυνοι, να παγώνει και να γλιστράει ο περιφερειακός των Τουρκοβουνίων, να μην τολμούν να βγουν από το κέντρο τα ταξί, να εξαφανίζονται τα λεωφορεία, να μην υπάρχει ένα εκχιονιστικό όχημα να σταλεί… όχι στα ορεινά της Αργιθέας αλλά ως τον Φάρο της Νέας Ερυθραίας, να καθαρίσει τη λεωφόρο Κηφισίας!.. Και επιπλέον, να μην μπορεί το ραδιόφωνο, αν και λειτουργεί 24 ώρες το 24ωρο, να δώσει μια σωστή πληροφορία, αν π.χ. δύναται κανείς με το αυτοκίνητό του να πάει ως το… Χαλάνδρι ή την οδό Πεντέλης. Είμαστε συνεπέστατα αδιόρθωτοι…».
«Πλήθος χιονομανών ανήλθον εις την Ακρόπολιν και ιδίως εις τον Λυκαβηττόν διά να θαυμάσουν το ονειρώδες θέαμα της παλλεύκου πόλεως».
«Η Αθήνα είναι μια πόλη ανοχύρωτη και γι’ αυτό ευάλωτη. Είναι εντελώς ανέτοιμη να αντιμετωπίσει μια κατάσταση, που, έστω και λίγο, ξεφεύγει από την καθημερινότητά της», γράφεται κάτω από τον τίτλο «Διάλυση… εν λευκώ» τον Μάρτιο του 1987. Το ρεπορτάζ της «Κ» από τη Μαγνησία αναφέρει ότι από το ψύχος «καταστράφηκε ολοσχερώς η αμυγδαλοπαραγωγή, που καλύπτει το 30% της συνολικής παραγωγής της χώρας». Το 166 κινεί σχεδόν όλον τον μηχανισμό του –62 ασθενοφόρα– για να ανταποκριθεί στα διάφορα περιστατικά. Ταυτόχρονα, ένα νέο πρόβλημα ανακύπτει: «Σε διάφορες περιοχές των Αθηνών, παρατηρήθηκε χθες αδυναμία κανονικής λειτουργίας της κεντρικής θερμάνσεως σε πολλές πολυκατοικίες, ενώ σε άλλες προξενήθηκαν και βλάβες στα καλοριφέρ. Αιτία του κακού είναι η παραφίνη που περιέχεται στο πετρέλαιο των Ελληνικών Διυλιστηρίων, σε αναλογία που εμποδίζει τη σωστή καύση».
Και στη νέα χιλιετία η Ελλάδα μένει πάλι μετεξεταστέα: «Ακόμη και το κέντρο της Αθήνας, που είχε πάνω από δέκα χρόνια να δει… άσπρη μέρα, “ντύθηκε” χθες στα λευκά. Στην Ακρόπολη το έστρωσε, ο Λυκαβηττός παρέπεμπε σε τοπίο των Αλπεων, ενώ τα βόρεια προάστια θύμιζαν περισσότερο Βόρεια… Ευρώπη. Το σκηνικό δεν θα αλλάξει σήμερα και αύριο –προβλέπεται μάλιστα περαιτέρω πτώση της θερμοκρασίας στους μείον πέντε βαθμούς στην Αττική– ενώ σύμφωνα με την ΕΜΥ η χώρα θα μείνει στην “κατάψυξη” και την επόμενη εβδομάδα, χωρίς χιονοπτώσεις αλλά με δριμύ ψύχος. Απέναντι σε αυτή τη δοκιμασία, η ασυνήθιστη και απροετοίμαστη Ελλάς έμεινε και πάλι μετεξεταστέα», γράφει η «Κ» στις 5 Ιανουαρίου του 2002.
Το 2004, η Τσικνοπέμπτη συμπίπτει με το «χειρότερο κύμα κακοκαιρίας των τελευταίων 100 χρόνων, τουλάχιστον από άποψη θερμοκρασίας». Η καινούργια Αττική Οδός είναι ανέτοιμη απέναντι στον χιονιά: «Από το απόγευμα της Πέμπτης έως και το βράδυ της Παρασκευής, ο μοναδικός, όπως τουλάχιστον προβαλλόταν, αξιόπιστος άξονας του Λεκανοπεδίου αντιμετώπισε πλήθος προβλημάτων. Το τμήμα από Μεταμόρφωση μέχρι Ελευσίνα παρέμενε μέχρι αργά χθες αποκλεισμένο και σε όλο το υπόλοιπο δίκτυο η κίνηση, όταν ήταν δυνατή, προϋπέθετε χρήση αντιολισθητικών αλυσίδων». Η Ελένη Μπίστικα από το «Σημειωματάριο» θα γράψει: «Δέκα και μισή, ώρα πρωινή της Παρασκευής, μια χιονοθύελλα τρέχει μπροστά από τα παράθυρά μας, και αυτές οι γραμμές θα φθάσουν ως εσάς μέσω fax!».
Πάντως, το 2008, οπότε και ξαναέρχεται δριμύτατη χιονοκαταιγίδα, το πρωτοσέλιδο της εφημερίδας είναι πιο αισιόδοξο: «Αυτή τη φορά το κράτος άντεξε το κρύο – Οι κεντρικοί οδικοί άξονες της χώρας παρέμειναν ανοιχτοί». «Ενας ηλικιωμένος κύριος με βαμμένο καφέ μαλλί ψελλίζει βρισιές στα αγγλικά –με αμερικανική προφορά– στον μοναδικό υπάλληλο που βρίσκεται στο υποκατάστημα της Εθνικής Τράπεζας στην οδό Σκουφά. Βγαίνει έξω και κατηφορίζει προς το Σύνταγμα, όπου ελπίζει ότι θα βρει έναν τρόπο να εξυπηρετηθεί. Τελικά καταλήγει στο υποκατάστημα της τράπεζας επί της οδού Καραγεώργη Σερβίας. Ούτε εκεί όμως μπορεί να τα καταφέρει, καθώς η τράπεζα, λόγω καιρικών συνθηκών, είχε έλλειψη δολαρίων. Βρίζει μέσα από τα δόντια τον υπάλληλο, ο οποίος του παρείχε την ενοχλητική πληροφορία και εκνευρισμένος βγαίνει με βήμα ταχύ έξω απ’ την τράπεζα», γράφει παρακάτω ο Βασίλης Νέδος. Τελικά, δεν συνέβη το ίδιο και με τις κρατικές υπηρεσίες…