Παρά τις εθνικές επιτυχίες της περιόδου, στο εσωτερικό της χώρας, η κατάσταση παραμένει δύσκολη στις αρχές του 1920, ενώ τα τραύματα του Εθνικού Διχασμού κάθε άλλο παρά έχουν επουλωθεί. Σε αυτό το φόντο, ο βουλευτής Ευβοίας Δημ. Χρυσοστάλης ζητεί από του βήματος της Βουλής «γενικήν αμνηστείαν απ’ άκρου εις άκρον, εις όλους τους πολιτικούς υποκαταδίκους […] Και να δοθή τώρα η αμνηστεία, όχι αργότερα. Να ανοίξουν αι φυλακαί, να επανέλθουν δε όλοι οι αποταχθέντες στρατιωτικοί και οι εκκαθαρισθέντες υπάλληλοι». Από το ίδιο βήμα τού απαντά ο Ελ. Βενιζέλος (η «Κ» δημοσιεύει όλη την απάντηση του πρωθυπουργού στο φύλλο της 21ης Ιανουαρίου 1920, μαζί με μια κριτική), κάνοντας αναδρομή στα του Εθνικού Διχασμού και σχολιάζοντας την κατηγορία ότι το κίνημα της Εθνικής Αμυνας ήταν επανάσταση: «Ελαβα εις τας χείρας μου τον δαυλόν όχι της επαναστάσεως, αλλά της αντεπαναστάσεως», θα δηλώσει, και θα συμπληρώσει: «Εξηγέρθημεν τότε διά να επιβάλωμεν τον σεβασμόν προς το ισχύον δίκαιον, προς τας ελευθερίας τας κεκτημένας από του 1864 […] όταν ένας ανάξιος Βασιλιάς είπε προς τον αντιπρόσωπον της λαϊκής κυριαρχίας ότι είνε υπεύθυνος απέναντι του Θεού, και ότι δεν έχει να εξετάση τι σκέπτεται ο λαός δι’ ό,τι θα πράξη κατ’ οικείαν βούλησιν».
Επί του αιτήματος Χρυσοστάλη, θα πει, απορρίπτοντάς το: «Εάν σήμερον έκαμνα όσα μου συνιστά ο κ. Βουλευτής Ευβοίας, να μη έχη καμμίαν αμφιβολίαν ότι τούτο εις ουδέν άλλο ηδύνατο να συντελέση, παρά μόνον να επαυξήση τας δυσχερείας, παρά μόνον να προκαλέση εν τη Ελληνική Κοινωνία μεγαλείτερα χάσματα, από εκείνα τα οποία θέλει να πληρώση ο κ. Βουλευτής Ευβοίας». Το φύλλο της επόμενης ημέρας (22 Μαρτίου 1920) εστιάζει στις γεωπολιτικές διεργασίες που επηρέαζαν τότε την Ελλάδα: στην ανταπόκριση από το Παρίσι, η οποία ασχολείται με τις ενδεχόμενες αλλαγές στη γαλλική εξωτερική πολιτική μετά τον σχηματισμό της κυβέρνησης Μιλεράν, καθώς και στη συζήτηση που έγινε στη Βουλή για τη Συνθήκη των Βερσαλλιών».
