Στην κρίσιμη και καθοριστική για την «επόμενη μέρα» περίοδο που διανύουμε οι σύμμαχοί μας στο ΝΑΤΟ και οι εταίροι μας στην Ευρωπαΐκή Ενωση αξιολογούν τη στάση κάθε χώρας, συμπεριλαμβανομένης και της Ελλάδας.
Οι δύσκολες και τολμηρές κινήσεις, με ουσιαστικό αντίκτυπο, ενισχύουν τη θέση της χώρας μας και δύνανται να «εξαργυρωθούν» στο μέλλον σε θέματα που την αφορούν άμεσα.
Με τη συμφωνία των Πρεσπών η Ελλάδα κέρδισε διπλωματικούς πόντους διότι πήρε μια δύσκολη απόφαση. Παρότι στα μάτια των ξένων το συγκεκριμένο θέμα φάνταζε δυσεξήγητο, είχε γίνει αντιληπτό ότι είναι εξαιρετικά ευαίσθητο για την ελληνική κοινωνία. Υπό αυτό το πρίσμα, η κίνηση της Αθήνας κατεγράφη στην Ουάσιγκτον και τις Βρυξέλλες ως ένα τολμηρό βήμα που συνέβαλε ουσιαστικά, όχι απλά ρητορικά, στη σταθερότητα των δυτικων Βαλκανίων.
Έτσι και τώρα, οι κινήσεις της ελληνικής κυβέρνησης είναι απόλυτα σωστές και πρέπει να αναγνωριστούν από συμμάχους και εταίρους. Παρότι ακούγεται όμορφο και φιλειρηνικό να προτείνεις την αποστολή ανθρωπιστικού υλικού αντί για εξοπλισμό, εάν ως χώρα θέλουμε να ενισχύσουμε τη θέση μας και αύριο να διεκδικήσουμε την έμπρακτη στήριξη συμμάχων και εταίρων σε ζητήματα που για μας έχουν υπαρξιακά χαρακτηριστικά, οφείλουμε να πάρουμε τις δύσκολες και ουσιαστικές αποφάσεις όπως είναι η αποστολή εξοπλισμού.
Οταν ακόμη και η Φινλανδία στέλνει όπλα και πυρομαχικά στην Ουκρανία, και η Τουρκία κλείνει τα στενά αξιοποιώντας τις διαταξεις της Σύμβασης του Μοντρέ για να αυξήσει την υπεραξία της, η Ελλάδα θα τηρεί αποστάσεις;
Στο ίδιο πλαίσιο εντάσσεται η θετική στάση της Αθήνας σε ό,τι αφορά την προοπτική ένταξης της Ουκρανίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Το αν αυτό θα συμβεί ή όχι είναι άλλο θέμα. Σε αυτή τη φάση η ελληνική στάση δεν μπορεί να είναι άλλη από τη στήριξη του σχετικού αιτήματος του Κιέβου.
Η χώρα μας είναι από τους πιο σθεναρούς υποστηρικτές του διεθνούς δικαίου και της Τελικής Πράξης του Ελσίνκι του 1975. Δεν μπορεί να αποδεχθεί τη χρήση βίας ή την απειλή χρήσης βίας, ούτε φυσικά την εισβολή και στρατιωτική κατοχή εδαφών μιας άλλης χώρας.
Υπό αυτό το πρίσμα, παίρνει ξεκάθαρη θέση καταδικάζοντας τη ρωσική εισβολή σε ένα ανεξάρτητο κράτος, και αυτό παρά τους παραδοσιακούς δεσμούς με τη Ρωσία.
Δεν υπάρχουν περιθώρια για αμφίσημη στάση. Ο αναθεωρητισμός που παρακολουθούμε σήμερα στην Ουκρανία, μας αφορά άμεσα. Πρέπει να είμαστε απόλυτοι. Για μας ο μεγαλοϊδεατισμός και οι βλέψεις κάποιων εναντίον γειτονικών χωρών δεν κινείται στη σφαίρα της θεωρίας. Είναι μια πραγματικότητα. Αφορά την ασφάλειά μας.
Η αλληλεγγύη για να έχει νόημα πρέπει να είναι έμπρακτη, όχι θεωρητική ή ρητορική.
Oταν λέμε ότι «ανήκομεν εις την Δύσιν», να το εννοούμε. Ναι σε αυτή που παρά τα προβλήματα, τις αδυναμίες, τις αστοχίες, τις παλινδρομήσεις, παραμένει φάρος δημοκρατίας και ελευθερίας για την ανθρωπότητα.
Η βίαιη ανατροπή της ευρωπαϊκής αρχιτεκτονικής συνεργασίας και ασφάλειας δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή. Και για να αποτραπεί πρέπει η Δύση, δηλαδή εμείς, να χρησιμοποιήσει όλα τα εργαλεία που διαθέτει. Διπλωματικά, οικονομικά, στρατιωτικά.