Μια γιγαντιαία αράχνη θα βρίσκεται από τις 31 Μαρτίου στο πάρκο Νιάρχου. Μια αράχνη που φέρει την υπογραφή της σπουδαίας Γαλλίδας δημιουργού Λουίζ Μπουρζουά (1911-2010) και αποτελεί, όπως είχε η ίδια εξομολογηθεί, ωδή στη μητέρα της: στην ευφυΐα, στη δύναμη, στη μεθοδικότητα, στην αφοσίωσή της.
Το μεγαλύτερο γλυπτό της σειράς με τις αράχνες, με τις οποίες είχε εμμονή η καλλιτέχνις, φτιάχνοντας από μια καρφίτσα έως τα δεκάμετρα ατσάλινα πλάσματα, έχει τίτλο «Maman» και παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα, στην Εσπλανάδα του ΚΠΙΣΝ, χώρο ιδανικό να φιλοξενήσει και να αναδείξει ένα έργο ψηλότερο των 10 μέτρων και με βάρος που υπερβαίνει τους 11 τόνους. Για την παρουσίαση του «Maman» συνεργάστηκαν ο Πολιτιστικός Οργανισμός ΝΕΟΝ και το ΚΠΙΣΝ.
«Κοινή βάση αποτελεί η αξία που δίνουμε στη διεύρυνση της επαφής του κοινού με αυτό που ονομάζεται “σύγχρονη τέχνη”», τονίζει στην «Κ» η Σύλβια Λιούλιου, υπεύθυνη προγραμματισμού και παραγωγής του ΚΠΙΣN. «Μετά τη μεγάλη παρουσίαση των 46 γλυπτών του Τakis στο πλαίσιο της έκθεσης “Takis: Κόσμος σε κίνηση”, μας απασχολούσε το επόμενο “βήμα”. Αλλωστε η τέχνη στον δημόσιο χώρο βρίσκεται στον πυρήνα του προβληματισμού και των επιλογών μας. Το εμβληματικό γλυπτό της Λουίζ Μπουρζουά, που θα εκτεθεί για διάστημα οκτώ μηνών, ήρθε ως απάντηση». Στο ταξίδι του έργου έχουν προηγηθεί πολλοί άλλοι σταθμοί, όπως μας πληροφορεί η Εφη Συρίγου, υπεύθυνη προγραμμάτων και εκθέσεων του ΝΕΟΝ. «Η Σουηδία, η Ελβετία, η Γερμανία, η Ρωσία, η Κίνα, η Ολλανδία, η Πορτογαλία και τώρα η Αθήνα».
Οι διαδικασίες μεταφοράς και εγκατάστασης ήταν ένα εξαιρετικά σύνθετο πρότζεκτ. «Πρόκειται για μια αρθρωτή κατασκευή από μπρούντζο, χάλυβα και μάρμαρο, αποτελούμενη από τμήματα που βιδώνονται μεταξύ τους», εξηγεί η κ. Συρίγου. «Χρειάστηκε προετοιμασία και μελέτη έξι μηνών από τις ομάδες των δύο οργανισμών, στις οποίες μεταξύ άλλων ειδικοτήτων περιλαμβάνονται και πολιτικοί μηχανικοί, αρχιτέκτονες και τοπογράφοι», συμπληρώνει η κ. Λιούλιου. Τις ρωτάμε τι αίσθηση δημιουργεί στον θεατή ένα τόσο μεγάλο γλυπτό. «Αν το αντικρίσεις από μακριά είναι επιβλητικό, αν όμως σταθείς από κάτω του μπορεί να νιώσεις παγιδευμένος», λέει η κ. Συρίγου. «Είναι ένα έργο τεράστιας κλίμακας που όμως πραγματικά εντυπωσιάζει τον θεατή με την αίσθηση του ελαφρού του πατήματος και με την αρθρωτή λεπτότητά του», απαντάει η κ. Λιούλιου.
Οποιος έχει δει την αράχνη της Μπουρζουά είτε στο Turbine Hall της Tate Modern, όπου παρουσιάστηκε αρχικά, είτε κάπου αλλού ξέρει ότι πρόκειται για ένα γλυπτό πολλών αναγνώσεων από μια αστείρευτη δημιουργό, που δύσκολα εντάσσεται σε καλλιτεχνικά ρεύματα, τάσεις ή σχολές. Μάλιστα αυτή την περίοδο, στο Λονδίνο, στη Βασιλεία και στη Νέα Υόρκη, καινούργια αφιερώματα φέρνουν εκ νέου το κοινό σε επαφή με το πολύπλευρο έργο της.