Ολα είχαν πάει βάσει σχεδίου, είχε προλάβει το παράθυρο ευκαιρίας που του έδινε ο καιρός, είχε πατήσει με τον Νεπαλέζο σχοινοσύντροφό του σε μια κορυφή που κυνηγούσε εδώ και χρόνια, απέμενε πλέον η επιστροφή. Θα χρειαζόταν περίπου δέκα ώρες για την κατάβαση, τόσο είχε υπολογίσει. Ο χρόνος, όμως, περνούσε και ο πολύπειρος ορειβάτης Αντώνης Συκάρης δεν είχε ακόμη προσεγγίσει την Κατασκήνωση 3 στο Νταουλαγκίρι των Ιμαλαΐων. Κάτι τον καθυστερούσε.
Οσο πιο πολύ έμενε εκτεθειμένος σε αυτό το αφιλόξενο περιβάλλον, τόσο μεγάλωνε και ο κίνδυνος. Ωσπου χθες το πρωί έγινε γνωστό ότι δεν κατάφερε να ολοκληρώσει το εγχείρημά του. Με μια λιτή ανάρτηση στον λογαριασμό του στο Instagram γνωστοποιήθηκε ότι έχασε τη ζωή του, στις 4 το ξημέρωμα, ώρα Νεπάλ, σε ύψος 7.400 μέτρων, «ύστερα από τεράστια σωματική και ψυχική προσπάθεια και έλλειψη πρόσθετου οξυγόνου». Είχε φτάσει τόσο κοντά. Η υψομετρική διαφορά που τον χώριζε από την Κατασκήνωση 3 ήταν λιγότερη από 80 μέτρα.
Ο θάνατός του δεν οφείλεται σε πτώση ή σε παράσυρση από κάποια χιονοστιβάδα. Ο 60χρονος Συκάρης ήταν δεινός αλπινιστής, με δεκάδες επιτυχείς αναβάσεις σε ορισμένα από τα πιο δυσπρόσιτα σημεία του κόσμου. Στόχος του ήταν να σκαρφαλώσει και στις 14 «οκτάρες» κορυφές (όπως αποκαλούνται όσες ξεπερνούν τις 8.000 μέτρα). Είχε ήδη ανέβει στις πέντε εξ αυτών, προτού επιχειρήσει φέτος να ανέβει και το Νταουλαγκίρι. Τι μπορεί να συνέβη στον δρόμο της επιστροφής;
«Επειτα από κατάβαση 200 μέτρων μετά την κορυφή άρχισε να μην αισθάνεται καλά. Ηταν κατάκοπος και δεν μπορούσε να περπατήσει για ώρα, δεν είχε ενέργεια», λέει στην «Κ» σε τηλεφωνική επικοινωνία, μέσω WhatsApp, ο Mingma Sherpa, ένας εκ των ιδρυτών της εταιρείας Seven Summit Treks η οποία είχε αναλάβει την αποστολή στο Νταουλαγκίρι. Οπως προσθέτει ο ίδιος, είχαν ήδη ειδοποιηθεί για την αδιαθεσία του και είχαν ετοιμάσει αποστολή διάσωσης. «Στείλαμε από την κατασκήνωση βάσης πέντε οδηγούς βουνού, με οξυγόνο και φαγητό, αλλά είχε ήδη πεθάνει», αναφέρει.
Η αναζήτηση της αιτίας
Τα μέλη της ελληνικής ορειβατικής κοινότητας προσπαθούν να εντοπίσουν τις αιτίες που μπορεί να οδήγησαν σε αυτή την τραγική έκβαση. «Είναι ένας άδικος χαμός», λέει στην «Κ» ο Φώτης Θεοχάρης, ορειβάτης, ο οποίος έχει πραγματοποιήσει στο παρελθόν αναβάσεις στο πλευρό του Συκάρη. «Ημασταν φίλοι και σχοινοσύντροφοι, είχαμε κάνει αναρριχήσεις σε ελληνικά βουνά και στο εξωτερικό. Ηταν χαρισματικός άνθρωπος, αποτελούσε πηγή έμπνευσης για πολλούς νέους ορειβάτες και με βοήθησε στα πρώτα μου βήματα στο μεγάλο βουνό υψομέτρου. Είμαι πολύ στενοχωρημένος, μου κόπηκαν τα πόδια όταν το έμαθα».
«Δεν γνωρίζουμε τι ακριβώς συνέβη και για ποιο λόγο μέχρι τις 4 το πρωί ακόμη δεν είχαν φτάσει στην Κατασκήνωση 3», λέει στην «Κ» ο ορει-βάτης Χρήστος Λάμπρης.
Ο ίδιος, χωρίς να έχει πλήρη εικόνα των συνθηκών και του συμβάντος, εκτιμά πως η εξάντληση που ένιωσε ο Συκάρης από την προσπάθεια που κατέβαλε για να φτάσει στην κορυφή, σε συνδυασμό με τον γρήγορο εγκλιματισμό στο βουνό που είχε προηγηθεί, ίσως να έπαιξε κάποιο ρόλο και να οδήγησε σε οξεία νόσο του υψομέτρου. Ο επαρκής εγκλιματισμός προετοιμάζει τον οργανισμό για τις συνθήκες υποξίας που θα συναντήσει, καθώς σε μεγάλο υψόμετρο ο αέρας είναι πιο αραιός. Η σταδιακή προσέγγιση βοηθάει στην προσαρμογή.
Η χρήση συμπληρωματικού οξυγόνου είναι ένα μέσο που μπορεί να παρέχει μεγαλύτερη ασφάλεια σε αυτές τις ακραίες συνθήκες. Ορειβάτης με ιστορικό αναβάσεων στην οροσειρά των Ιμαλαΐων εξηγεί στην «Κ» ότι οι φιάλες οξυγόνου μπορεί να έχουν αυτονομία για επτά ή οκτώ ώρες και εκτιμά –χωρίς να είναι γνωστός ακόμη ο λόγος– ότι μπορεί να μην είχε απομείνει αρκετό οξυγόνο για την κατάβαση.
Ερωτηθείς σχετικά, ο Mingma Sherpa ανέφερε ότι ο Συκάρης είχε στη διάθεσή του δύο φιάλες οξυγόνου και ο συνοδός του, Dawa Sherpa, ακόμη μία. «Ο Αντώνης ήταν ένας πολύ έμπειρος ορειβάτης, ένας από τους καλύτερους στον κόσμο, είναι μεγάλη απώλεια. Είμαστε σοκαρισμένοι και λυπημένοι που πέθανε μετά την κορυφή, αλλά στα βουνά αυτό μπορεί να συμβεί ακόμη και στους πιο έμπειρους και δυνατούς», λέει.
Ο Συκάρης είναι ο τρίτος Ελληνας που χάνει τη ζωή του στο Νταουλαγκίρι. «Αυτό το βουνό αποτέλεσε στόχο ελληνικών ορειβατικών αποστολών ήδη από το 1990, δυστυχώς με τραγικό απολογισμό», τονίζει στην «Κ» ο ορειβάτης Χρήστος Λάμπρης. «Και στις δύο αποστολές που κάποιος ανέβηκε στην κορυφή, το 1998 ο Μπάμπης Τσουπράς και φέτος ο Αντώνης Συκάρης, κανείς τους δεν επέστρεψε ζωντανός, ενώ ακόμη ένας ορειβάτης, ο Νίκος Παπανδρέου, σκοτώθηκε το ’98 από πτώση».
Ο κ. Λάμπρης είχε επιχειρήσει πρώτη φορά να σκαρφαλώσει εκεί το 1990. «Είναι ένα βουνό μεγάλου υψομέτρου, που δεν έχει υψηλές τεχνικές δυσκολίες, αλλά πολύ δύσκολες καιρικές συνθήκες», υπογραμμίζει. Στη δική του απόπειρα θυμάται ότι στην Κατασκήνωση 3 κατέγραψαν θερμοκρασία μείον 50 βαθμών Κελσίου – μάλλον τη χαμηλότερη, αφού εκεί τερμάτιζαν οι ενδείξεις του θερμομέτρου που είχαν μαζί τους.
«Δεν γνωρίζουμε τι ακριβώς συνέβη με τον Αντώνη Συκάρη και για ποιο λόγο μέχρι τις 4 το πρωί ακόμη δεν είχαν φτάσει στην Κατασκήνωση 3», λέει. «Το να παραμένουν όμως έξω σχεδόν όλη τη νύχτα σε συνθήκες έλλειψης οξυγόνου, είναι στοιχεία που φανερώνουν τους λόγους της τραγικής εξέλιξης».
Οι παλιότερες απόπειρες και η ανάβαση στη Στέγη του Κόσμου
Ο Αντώνης Συκάρης κυνηγούσε εδώ και χρόνια το Νταουλαγκίρι. Η πρώτη απόπειρα ανάβασής του έγινε το 1998, αλλά τότε η αποστολή διακόπηκε αναπάντεχα μετά τον θάνατο του ορειβάτη Νίκου Παπανδρέου. Εξι μήνες αργότερα, σε άλλη ελληνική αποστολή, σκοτώθηκε ο Μπάμπης Τσουπράς. Το 2019 ο Συκάρης επανέλαβε το ίδιο εγχείρημα, αλλά οι δύο τελικές προσπάθειές του σταμάτησαν στα 7.710 και 7.150 μέτρα αντίστοιχα. Τον Μάιο του 2021 επέστρεψε στα Ιμαλάια για μία ακόμη απόπειρα. Προτού την επιχειρήσει επισκέφτηκε το σημείο με τις αναμνηστικές πλάκες που είχε τοποθετήσει για τους δύο χαμένους Ελληνες. Και εκείνη η προσπάθειά του, όμως, έμεινε ανολοκλήρωτη, διότι νόσησε με κορωνοϊό. Η πανδημία της COVID-19 τον είχε προφτάσει στη Στέγη του Κόσμου.
Ο Συκάρης είχε περιγράψει τότε στην «Κ» πως είχε νιώσει πρωτόγνωρη κόπωση επιχειρώντας να φτάσει από την κατασκήνωση βάσης στον πρώτο σταθμό διανυκτέρευσης. Είχε ένα αίσθημα «τρομερής κάψας» από την αντανάκλαση του ήλιου στο χιόνι και ένιωσε σκοτοδίνη όταν ξαπόστασε στα 5.700 μέτρα. Αισθανόταν σαν να βρισκόταν σε ύψος 8.000 μέτρων και να είχε ανάγκη συμπληρωματικού οξυγόνου. «Ταλαιπωρήθηκα πολύ να ανέβω 100 μέτρα υψομετρικά. Αλλοι ιμαλαϊστές έλεγαν ότι δεν με είχαν ξαναδεί έτσι. Επέστρεψα στην κατασκήνωση βάσης και η επόμενη νύχτα ήταν πολύ δύσκολη. Εψαχνα να βρω την αναπνοή μου», είχε δηλώσει.
Η περυσινή αποστολή έληξε νωρίς. Ενα ελικόπτερο παρέλαβε τον ίδιο και τη σύζυγό του που τον συνόδευε, και τους οδήγησε στην Κατμαντού. Τα συμπτώματα της νόσου δεν ήταν βαριά, πέρασε μόνο δύο εμπύρετες ημέρες. Ενιωθε όμως εξάντληση, όπως είχε περιγράψει τότε στην «Κ». Στις 22 Μαΐου 2021 επέστρεψε στην Αθήνα και έκανε σχέδια για το πότε θα επισκεπτόταν ξανά την οροσειρά των Ιμαλαΐων· είχε αφήσει ανοιχτούς λογαριασμούς.
Βρέθηκε πάλι πρόσφατα στο Νεπάλ. Κάθε τόσο αναρτούσε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης φωτογραφίες του και περιέγραφε τα στάδια της αποστολής του. «Ο καλύτερος τρόπος να φτάσεις στον στόχο σου, είναι να χωρίσεις τη διαδρομή σε μικρές νίκες», είχε γράψει πρόσφατα. Σε μία από αυτές τις αναρτήσεις στο Instagram είχε μεταφέρει και ένα διάλογο που είχε με τον Mingma G, αρχηγό άλλης αποστολής. Εκείνος φέρεται να του είχε πει ότι είναι πολύ δύσκολο το εγχείρημα που θα πραγματοποιούσε, χωρίς άλλη βοήθεια, μόνο με έναν ακόμη σχοινοσύντροφο. «Ελάτε να πάμε μαζί στην κορυφή», του είχε πει. Η ομάδα του Mingma G, σχεδίαζε να ανέβει νωρίτερα στην κορυφή, αλλά ο Ελληνας ορειβάτης προτίμησε να μην ακολουθήσει, καθώς έπρεπε να περάσει και άλλο χρόνο για εγκλιματισμό.
Ξεκίνησε τη δική του προσπάθεια από την κατασκήνωση βάσης στις 9 Απριλίου και έπειτα από 12 ώρες πορείας έφτασε μαζί με τον Νεπαλέζο συνοδοιπόρο του, Dawa, στην Κατασκήνωση 2 στα 6.350 μέτρα. Διανυκτέρευσε εκεί και το επόμενο πρωί, έπειτα από άλλες 11 ώρες πορείας, οι δύο ορειβάτες έφτασαν στον επόμενο σταθμό, στα 7.329 μέτρα. Κίνησαν για την κορυφή αργά το βράδυ, καταφέρνοντας έπειτα από πολλές ώρες να πατήσουν στα 8.167 μέτρα. Με ένα ηχητικό του μήνυμα ο Συκάρης αφιέρωσε το επίτευγμα στην οικογένειά του, σε όλους όσοι τον υποστήριξαν, στους δύο ορειβάτες που είχαν σκοτωθεί στις ίδιες πλαγιές, αλλά και στον Ερμή Θεοχαρόπουλο, τον σκιέρ και αναρριχητή που πέθανε φέτος στα Τζουμέρκα. «Η κορυφή που μας αξίζει είναι αυτή που δεν εγκαταλείψαμε ποτέ», είχε γράψει ο Συκάρης λίγες ημέρες νωρίτερα.
Ακολουθήστε το kathimerini.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, στο kathimerini.gr