Ακόμη δεν είχε αποβάλει την ιδέα. Εάν του το επέτρεπε το σώμα του ήταν πρόθυμος να συνεχίσει, να επιχειρήσει την άνοδο σε άλλη κορυφή, όπως ήταν και το αρχικό πλάνο του ταξιδιού του. «Δεν είναι παρακινδυνευμένο;» τον είχα ρωτήσει. Ηταν Μάιος του 2021 και ο έμπειρος ορειβάτης Αντώνης Συκάρης είχε αναγκαστεί να τερματίσει νωρίς την απόπειρα ανάβασης στο Νταουλαγκίρι καθώς η πανδημία της COVID-19 τον είχε συναντήσει στην οροσειρά των Ιμαλαΐων. Πέρα από δύο εμπύρετες ημέρες δεν είχε ζοριστεί πολύ. Θα συνέχιζε ή θα άφηνε τον εαυτό του να αναρρώσει; «Είναι παρακινδυνευμένο, πολύ», απάντησε. «Το έχω, όμως, συνεχώς στο μυαλό μου».
Τελικά δεν το επιχείρησε τότε. Επέστρεψε στην Ελλάδα και οργάνωσε το πλάνο του από την αρχή. Το Νταουλαγκίρι ήταν ένα από τα απωθημένα του. Οχι τόσο δύσκολο τεχνικά βουνό σε σύγκριση με άλλες «οκτάρες» κορυφές, αλλά απρόβλεπτο, με συχνά δυσχερείς καιρικές συνθήκες και ένα δυσάρεστο παρελθόν για τους Ελληνες αλπινιστές. Το 1998 είχαν χαθεί εκεί με διαφορά λίγων μηνών σε ξεχωριστές αποστολές, οι Νίκος Παπανδρέου και Μπάμπης Τσουπράς. «Μέχρι σήμερα δεν έχουν βρεθεί. Είναι και οι δύο εκεί, μέσα στο χιόνι. Αναλλοίωτοι. Είναι η τιμή που κάνουν τα ψηλά βουνά στους επίδοξους κατακτητές τους», είχε αναφέρει ο Συκάρης σε παλιότερη συνέντευξή του στο περιοδικό «Ταξίδια» της «Κ». Ο ίδιος είχε επιχειρήσει να πατήσει και άλλες φορές στην κορυφή των 8.167 μέτρων, χωρίς επιτυχία.
Το 2019, μία από αυτές τις απόπειρες παραλίγο να του κοστίσει. «Ενώ ήμουν ακινητοποιημένος πάνω σε ένα σχοινί κάνοντας ραπέλ, έπεφταν τριγύρω μου πέτρες σε μέγεθος τραπεζιού, η ατμόσφαιρα μύριζε μπαρούτι και η σκόνη που έβγαζαν τα συντρίμμια των πετρών από την πρόσκρουση τριγύρω μου, με περιέλουζε και δεν έβλεπα πια τίποτα. Ημουν ανήμπορος να αντιδράσω και απλώς περίμενα το τέλος μου. Ημουν, όμως, τυχερός. Κανένα από αυτά τα πέτρινα θηρία δεν με χτύπησε», έγραψε ο ίδιος για τις συνθήκες που είχε αντιμετωπίσει τότε.
«Η ψυχή του έμεινε για πάντα στα ψηλά βουνά, που τόσο αγάπησε. Εφυγε κυνηγώντας το μεγάλο του όνειρο», ήταν το μήνυμα που μοιράστηκε στο Διαδίκτυο η οικογένειά του.
Δύο χρόνια αργότερα, στο ίδιο βουνό, ένιωσε απρόσμενα αδύναμος. Αν και βρισκόταν στις 5.700 μέτρα αισθανόταν ότι είχε φτάσει ψηλότερα, λες και είχε ανάγκη χορήγησης συμπληρωματικού οξυγόνου. Δεν ήταν συνηθισμένος σε τόση κόπωση, τόσο νωρίς, όχι σε αυτό το υψόμετρο. Ηταν θετικός στον κορωνοϊό. Αποφάσισε να μη συνεχίσει την προσπάθεια. Ο ιός είχε σκαρφαλώσει μέχρι τις παγωμένες πλαγιές των Ιμαλαΐων. Την ίδια περίοδο η Μεξικανή ορειβάτισσα Βιριντιάνα Αλβαρεζ είχε αναγκαστεί να σταματήσει πρόωρα για τον ίδιο λόγο και τη δική της αποστολή στο ίδιο βουνό. «Οσο είμαστε ζωντανοί, θα έχουμε ευκαιρίες», έγραψε στον λογαριασμό της στο Instagram. Στα 60 του χρόνια ο Συκάρης δεν ήθελε να αφήσει καμία ευκαιρία ανεκμετάλλευτη. Ανθρωποι της δικής του κοψιάς αισθάνονται μιαν ακαταμάχητη έλξη για αυτό που στους περισσότερους φαντάζει απρόσιτο. «Από τις κορυφές άνω των 8.000 μ. μπορείς να δεις μέχρι και την καμπυλότητα της Γης. Καταλαβαίνεις ότι όλα αυτά γύρω σου είναι όπως πρωτοπλάστηκαν, δεν τα έχει αγγίξει κανένας άνθρωπος και ελάχιστοι μπορούν να είναι εκεί όπου βρίσκεσαι εσύ τώρα», είχε δηλώσει. Ο ίδιος έλεγε ότι δεν έπαιρνε περιττά ρίσκα, ότι είναι προτιμότερο να γυρίσει κάποιος πίσω σώος. Είχε πραγματοποιήσει πάνω από 60 αποστολές σε μεγάλα βουνά, είχε ανέβει μεταξύ άλλων στο Εβερεστ, στο Κανγκτσεντζούνγκα, στο Μανασλού, όλες κορυφές άνω των 8.000 μέτρων.
Είχε επίγνωση των κινδύνων στα βουνά. Πώς μπορεί ξαφνικά να υποχωρήσει το έδαφος ή να τον παρασύρει μια χιονοστιβάδα. Γνώριζε εξίσου καλά πόσο αφιλόξενο είναι εκεί ψηλά το περιβάλλον, πόσο δυσχερής μπορεί να γίνει η αναπνοή, πόσο απαραίτητη μπορεί να είναι για αρκετούς ορειβάτες η χρήση συμπληρωματικού οξυγόνου. «Ξέρετε, συχνά με ρωτούν: γιατί πάτε εκεί, δεν φοβάστε ότι μπορεί να χάσετε τη ζωή σας; Η απάντηση είναι ότι πέρα από τα ψυχικά και σωματικά οφέλη που προσφέρουν η ορειβασία και οι αποστολές υψομέτρου, εκείνο που ελπίζω περισσότερο είναι ότι δεν θα μου συμβεί κάτι κακό, γιατί δεν προσδοκώ να φτάσω στην κορυφή, απλώς ελπίζω. Και αυτό από μόνο του έχει μεγάλη διαφορά! Γιατί μια αποτυχημένη προσδοκία μπορεί να σε οδηγήσει σε ολέθριες καταστάσεις, ενώ μια ματαιωμένη ελπίδα πονάει πολύ λιγότερο και κυρίως σου αφήνει την ελπίδα ζωντανή, για να ξαναπροσπαθήσεις», έγραψε στον λογαριασμό του στο Instagram στο ξεκίνημα της φετινής αποστολής του για το Νταουλαγκίρι.Είχε επιλέξει να κινηθεί μαζί με τον Dawa Sherpa, Νεπαλέζο οδηγό βουνού της εταιρείας Seven Summit Treks και παλιό του γνώριμο από άλλες παρόμοιες αναβάσεις. Οπως περιέγραψε ο Συκάρης στις διαδικτυακές του αναρτήσεις, του είχε γίνει η πρόταση να ακολουθήσουν μια άλλη ομάδα ορειβατών για να μοιραστούν μαζί τους τα βάρη του εξοπλισμού τους, προτίμησε όμως να κινηθεί μόνο με τον δικό του σχοινοσύντροφο, για να συμπληρώσει και άλλο χρόνο στο βουνό και να εγκλιματιστεί πιο ομαλά. Κατόρθωσε στις 11/4, στις 12.50 τοπική ώρα Νεπάλ, να πατήσει στην κορυφή. Ωστόσο, στον δρόμο του γυρισμού άργησε να φτάσει στην Κατασκήνωση 3. Είχε περάσει το όριο των δέκα ωρών που είχε θέσει και ακόμη δεν είχε προσεγγίσει αυτό το σημείο. Δεν είναι πλήρως ξεκάθαρο το τι συνέβη και πέθανε στις 7.400 μέτρα, «ύστερα από τεράστια σωματική και ψυχική προσπάθεια και έλλειψη πρόσθετου οξυγόνου», όπως αναφέρθηκε. Μοναδικός μάρτυρας ο σχοινοσύντροφός του, ο οποίος σύμφωνα με την εταιρεία που οργάνωσε την αποστολή προσπαθούσε να τον βοηθήσει όταν τον κατέβαλε η κόπωση. Φέρεται να είχε μαζί του συμπληρωματικό οξυγόνο –το οποίο είχε χρησιμοποιήσει και σε άλλες αποστολές–, αλλά να τελείωσε προτού ολοκληρώσει την κατάβαση.
«Η ψυχή του έμεινε για πάντα στα ψηλά βουνά, που τόσο αγάπησε. Εφυγε κυνηγώντας το μεγάλο του όνειρο», ήταν το μήνυμα που μοιράστηκε στο Διαδίκτυο η οικογένειά του. «Αυτός ήταν ο Αντώνης. Οραματιστής, φιλόδοξος, μαχητής!».