1919-1922 – Ιστορικά Φύλλα με την «Κ»: «Καθίσταται αφετηρία ελπίδων νέων»
Στις 7 Μαρτίου 1921, λίγο μετά την ολοκλήρωση των εργασιών της Διάσκεψης του Λονδίνου, το άρθρο της σύνταξης της «Καθημερινής» έγραφε: «Η προσπάθεια προς αναθεώρησιν της Συνθήκης των Σεβρών ετάφη διά παντός. Και πλέον έτι: Η μέχρι της χθες περιμάχητος Συνθήκη αντί τέρματος των ελληνικών προσπαθειών, καθίσταται ήδη αφετηρία ελπίδων νέων. Η προσπάθεια προς αναθεώρησιν ετάφη. Η Ελλάς ανεγνωρίσθη ως ο άξιος Σύμμαχος, εις του οποίου τον βραχίονα δέον να εμπιστευθή η Ευρώπη το έργον της ειρηνεύσεως της Ανατολής. Η λύσις του ανατολικού ζητήματος ανατίθεται ούτω εις τον ελληνικόν στρατόν, εις ον θα παρασχεθούν πάντα τα μέσα όπως εκτελέση την νέαν του αποστολήν».
Ολα πλέον έδειχναν ότι ο ελληνικός στρατός θα ξεκινούσε άμεσα νέες επιχειρήσεις στο μικρασιατικό μέτωπο. Επί αυτής της προοπτικής και των αποτελεσμάτων της Διάσκεψης συζήτησαν με τον βασιλέα Κωνσταντίνο ο πρωθυπουργεύων Π. Πρωτοπαπαδάκης, ο υπουργός Εξωτερικών Γ. Μπαλτατζής και ο υπουργός Στρατιωτικών Ν. Θεοτόκης. Στη συνέχεια υπεγράφη από τον βασιλιά «το Διάταγμα περί προσκλήσεως υπό τα όπλα τριών ηλικιών και παρεδόθη, εγκριθέν από της Κυβερνήσεως, το Διάγγελμα του Βασιλέως προς τον ελληνικόν Λαόν».
Το διάγγελμα και η «πρόσκλησις τριών ηλικιών εφέδρων προς εφαρμογήν της Συνθήκης των Σεβρών» δέσποζαν στο πρωτοσέλιδο της «Καθημερινής» την ημέρα εκείνη, μαζί με τη λέξη «Νίκη», με την οποία τιτλοφορούνταν το προαναφερθέν άρθρο της σύνταξης. Και αυτό και η όλη αρθρογραφία των ημερών αντανακλούσαν την αισιοδοξία και την πεποίθηση ότι ο ελληνικός στρατός θα αναδειχθεί νικητής στη Μικρά Ασία. «Ο λύτης μάς εγγυάται για την λύσιν», σημείωνε χαρακτηριστικά το κείμενο της σύνταξης.
Στο διάγγελμα του Κωνσταντίνου αναφερόταν: «[…] νέα απόπειρα ανατροπής του καθεστώτος του εγκαθιδρυθέντος διά της Συνθήκης των Σεβρών διαπιστούται επ’ εσχάτων εκ στρατιωτικών κινήσεων και συγκεντρώσεων κατά της ημετέρας παρατάξεως. Τούτο επιβάλλει την ενίσχυσιν του ημετέρου στρατεύματος, και προς προστασίαν των χριστιανικών πληθυσμών, των εκτεθειμένων εις απάσας τας γνωστάς βιαιότητας των αγρίων ανταρτών, και προς οριστικήν της καθ’ ημάς Ανατολής ειρήνευσιν, ην από κοινού μετά των Μεγάλων μας Συμμάχων ανενδότως επιδιώκει η Ελλάς».
