Ο μαυρισμένος ουρανός στη Γλυφάδα, το απόγευμα του περασμένου Σαββάτου, μου έφερε συνειρμικά στον νου τον μεγάλο εμπρησμό του Υμηττού, το 1974, τις μέρες της κυπριακής τραγωδίας. Ημουν έφηβος και θυμάμαι να βρέχει στάχτες μέσα στη γενική αναταραχή. Η καταστροφή του ήδη ταλαιπωρημένου Υμηττού είχε τότε και συμβολικά αρχίσει.
Η πρόσφατη πυρκαγιά, που έκαψε και δενδρύλλια από πρόσφατες αναδασώσεις, όπως μπορεί εύκολα να διακρίνει κανείς ακόμη και από απόσταση, ήταν η αντανάκλαση μιας διαιωνισμένης νοοτροπίας της ελληνικής κοινωνίας. Η αδιαφορία απέναντι σε ό,τι μπορεί να συμβαίνει μακριά από το σπίτι μας καθρεφτίζεται στον δημόσιο χώρο, αλλά και στον τρόπο που αυτός αποτελεί αντικείμενο φροντίδας από την τοπική αυτοδιοίκηση και την Περιφέρεια αλλά –κυρίως– από τους ίδιους τους πολίτες που ανέχονται τη ρύπανση και την εγκατάλειψη. Μόλις δύο ημέρες πριν από την πυρκαγιά στον Υμηττό παρακολουθούσα συνεργείο του Δήμου Γλυφάδας που είχε έρθει σε ένα δρόμο (οδός Οινόης) με σειρά παλαιών πεύκων (τα πεύκα στην περιοχή φυτεύτηκαν από ιδιώτη κάτοικο μετά τον πόλεμο, γύρω στο 1948-50 σύμφωνα με μαρτυρίες).
Στον Δήμο Γλυφάδας, συνεργείο απελευθέρωσε καλώδια της ΔΕΗ, αλλά προφανώς δεν είχε «εντολή» να καθαρίσει τα δέντρα από τα ξεραμένα.
Εχουν έρθει επανειλημμένως τα τελευταία χρόνια για να κόψουν κλαριά ώστε να μην ακουμπούν τα καλώδια της ΔΕΗ ή να κόψουν κάποια ξερά. Κάθε φορά η εργασία είναι ερασιτεχνική, τα ξερά αφήνονται να αιωρούνται, τα κομμένα μένουν στο ήδη γεμάτα ξερά χόρτα και σκουπίδια πεζοδρόμιο επί εβδομάδες, αν όχι μήνες (στο ίδιο πεζοδρόμιο υπάρχουν ακόμη κουκουνάρια και κλαδιά από τη χιονόπτωση του Ιανουαρίου). Το συνεργείο που είχε έρθει αυτή τη φορά έκοψε μερικά κλαριά πεύκων, όλα χλωρά και υγιή (γιατί προφανώς ακουμπούσαν σε καλώδια), και ακριβώς δίπλα άφησε τα ξερά να κρέμονται. Είναι μια πρακτική γενικευμένη ανά το πανελλήνιο και η Γλυφάδα ίσως αδικείται γιατί ο δήμαρχος έχει έργο. Αλλά πώς μπορεί να ελέγξει κανείς τα συνεργεία; Πάντως, προ μηνός είχα ανεβεί στον Υμηττό, στο τέρμα της οδού Μετσόβου εκεί όπου άρχισε η πυρκαγιά. Παρότι ο καιρός δεν ήταν ακόμη τόσο ζεστός, ήταν φανερό πως η περιοχή ήταν αφρόντιστη, σε επαφή με τις τελευταίες κατοικίες στο βουνό, χόρτα και ζιζάνια παντού, που κάθε χρόνο από τον Μάιο έως τον Οκτώβριο είναι μάστιγα.
Η Ελλάδα παραμένει μια χώρα που προσπαθεί ακόμη να βρει έναν τρόπο να καθαρίζει πεζοδρόμια, οικόπεδα, δάση. Είναι βέβαιο πως οι πολίτες της δεν είναι οι καλύτεροι σύμμαχοι. Πάντως, η περίπτωση συνεργείου να κόβει τα χλωρά και να αφήνει τα ξερά είναι μια αξιοπρόσεκτη πρωτοτυπία.