Οι ιδρυτικοί πατέρες των σύγχρονων δημοκρατιών –από τον Μιλ και τον Τοκβίλ έως τον Σμιθ– είχαν προειδοποιήσει ότι η αντιπροσωπευτική δημοκρατία είναι πάντα εύθραυστη και «δυστυχώς ποτέ δεν είναι αρκετή». Γι’ αυτό και υποστήριζαν ότι η δημοκρατία χρειάζεται συνεχή φροντίδα για να ριζώσει.
Ισως διότι η φιλελεύθερη δημοκρατία είναι το μόνο πολιτικό σύστημα που επιτρέπει και ενθαρρύνει την ελεύθερη έκφραση και κρίση των πολιτών. Την αμφισβήτηση κυβερνητικών αποφάσεων και κρατικών διαδικασιών. Και τον διαρκή έλεγχο των τριών εξουσιών μέσα από συγκεκριμένα θεσμικά αντίβαρα. Το συγκριτικό της πλεονέκτημα έναντι άλλων πολιτικών συστημάτων είναι ταυτόχρονα και η αδυναμία της. Κάπως έτσι προκύπτει και το πολιτικό παράδοξο, ενώ η εμπιστοσύνη αποτελεί συστατικό στοιχείο της λαϊκής εντολής που δίνουμε σε όσους εκλέγουμε για να λαμβάνουν αποφάσεις εκ μέρους μας, το κεφάλαιο της εμπιστοσύνης να είναι σχεδόν πάντα ελλειμματικό στις περισσότερες σύγχρονες δημοκρατίες.
Σε αυτό το περιβάλλον των εσωτερικών τους αντιφάσεων, οι σύγχρονες δημοκρατίες καλούνται σήμερα να αντιμετωπίσουν και τρεις πρόσθετες σημαντικές προκλήσεις: Την αμφισβήτησή τους στα μάτια των πολιτών από όλο και περισσότερα αυταρχικά καθεστώτα και ηγέτες που έχουν τη δυνατότητα, επειδή δεν λογοδοτούν πουθενά, να λαμβάνουν και να επιβάλλουν πολύ πιο γρήγορα αποφάσεις από μια δημοκρατία. Την περαιτέρω διάβρωση της εμπιστοσύνης των πολιτών της εργατικής και της μεσαίας τάξης, που βλέπουν τα εισοδήματά τους να μένουν στάσιμα ή και να μειώνονται όταν η οικονομική ανάπτυξη μετακινείται συνεχώς προς προορισμούς με φθηνότερο εργατικό κόστος. Τη ραγδαία πρόοδο της ψηφιακής τεχνολογίας, που λόγω της ταχύτητάς της έρχεται πλέον σε προφανή αντίστιξη με τις πιο αργές διαδικασίες της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας.
Οι σύγχρονες μεταμοντέρνες δημοκρατίες πάσχουν από την ασθένεια της «στιγμιαίας ικανοποίησης». Δηλαδή της επιθυμίας οι πολίτες τους να έχουν τα πάντα και να τα έχουν τώρα, περίπου κάτι σαν αυτό που συμβαίνει δηλαδή στις οθόνες των έξυπνων κινητών μας. Ωστόσο, η αντιπροσωπευτική δημοκρατία είναι από τη φύση της πιο αργή, επειδή συντελείται μέσω εκπροσώπων και περιορίζεται από θεσμικά αντίβαρα και συνεχείς ελέγχους.
Πώς απαντά η σύγχρονη αντιπροσωπευτική δημοκρατία στις παραπάνω προκλήσεις; Και πώς μπορεί να επανεφεύρει τον εαυτό της για να μη γίνει πολιτικά ανεπίκαιρη;
Θεωρώ ότι στα σωστά χέρια και με το κατάλληλο νομικό πλαίσιο προστασίας των προσωπικών δεδομένων, η ψηφιακή τεχνολογία δεν αποτελεί απειλή για τις δημοκρατίες αλλά ευκαιρία. Διότι μπορεί να τις ενδυναμώσει με περισσότερη αποτελεσματικότητα, ταχύτητα και συμμετοχή, και έτσι τελικά να αυξήσει την εμπιστοσύνη των πολιτών προς τους πολιτικούς θεσμούς.
Πώς; Η ψηφιακή τεχνολογία μπορεί να φέρει τους πολίτες πιο κοντά στους εκπροσώπους τους, χρησιμοποιώντας εργαλεία συμμετοχικής δημοκρατίας και διαβούλευσης που λείπουν αυτή τη στιγμή. Στο επίπεδο δήμων, η συμμετοχική δημοκρατία είναι πολύ πιο εφικτή.
Μπορεί να βελτιώσει την ποιότητα και την ταχύτητα των δημόσιων υπηρεσιών, ελαχιστοποιώντας τη γραφειοκρατία. Το gov.gr αποτελεί το πιο ζωντανό παράδειγμα. Η ανάλυση ψηφιακών δεδομένων μπορεί να μειώσει τις ανισότητες με πολιτικές που είναι πιο στοχευμένες στις ευάλωτες ομάδες και περιοχές της χώρας. Η εκπαίδευση, η υγεία, η ασφάλεια, οι οικονομικές ενισχύσεις μπορούν να γίνουν πολύ πιο αποτελεσματικές αν αναλύσουμε τα δεδομένα από τις σχολικές επιδόσεις, τις υγειονομικές πράξεις, τις αναφορές περί εγκληματικότητας, τις φορολογικές δηλώσεις.
Τέλος, η ψηφιακή τεχνολογία μπορεί να προωθήσει τη διεθνή συνεργασία για την αντιμετώπιση παγκόσμιων προκλήσεων όπως η τρομοκρατία, οι υγειονομικές κρίσεις και η κλιματική αλλαγή. Το θαύμα του εμβολίου κατά του κορωνοϊού δεν θα είχε συμβεί χωρίς τη βοήθειά της.
Ο μεγαλύτερος κίνδυνος για τις σύγχρονες δημοκρατίες απορρέει από τον εφησυχασμό που φέρνει μαζί της η δημοκρατική και οικονομική ευημερία. Ως Ευρωπαίοι έχουμε την τύχη να ζούμε σε μια πολιτική Ενωση με το πιο ολοκληρωμένο και δημοκρατικό σύνολο κανόνων για τη χρήση δεδομένων και τεχνολογίας. Με περισσότερη υπευθυνότητα, ελέγχους και ισορροπίες, με σεβασμό στην προστασία των προσωπικών δεδομένων, μπορούμε να αξιοποιήσουμε τα οφέλη της τεχνολογίας και ταυτόχρονα να βελτιώσουμε και να επανεφεύρουμε τις δημοκρατίες μας.
* Ο κ. Ακης Σκέρτσος είναι υπουργός Επικρατείας. Το άρθρο αποτελεί προσαρμογή της ομιλίας του στο συνέδριο που διοργάνωσε το Ιδρυμα της Βουλής για τον κοινοβουλευτισμό και τη δημοκρατία με θέμα «Digital Technologies and the stakes for representative democracy».