Με τον θάνατο της βασίλισσας Ελισάβετ οι μοναχοί του Αγίου Ορους απέκτησαν τον «δικό» τους βασιλιά. Ο Κάρολος Γ’ ήταν ο πιο τακτικός σελέμπριτι στον Αθω, όπου άφησε άριστες εντυπώσεις – και χρήμα. Δεήσεις μπορεί να μην έγιναν, καθότι η «Ιερή Δημοκρατία» αναπέμπει προσευχές μόνο στον «βασιλέα των ουρανών». Στα μοναστήρια και στα κελιά, όμως, οι γνωρίζοντες θεωρούν βέβαιο ότι οι καλόγεροι θα αναφώνησαν (νοερώς) «η βασίλισσα απέθανε, ζήτω ο βασιλεύς (μας)».
Οι μοναχοί παρακολούθησαν –δεν χρειάζεται να αναρωτηθεί κανείς πώς– καθηλωμένοι, όπως όλος ο πλανήτης, το όλο τελετουργικό και, όπως μας έλεγε ένας εξ αυτών από τις Καρυές, εκείνο που τους εντυπωσίασε ήταν η βαθιά πίστη των ανθρώπων στη βασίλισσα. Χαρμολύπη, λοιπόν, στον Αθω. Χαρά γιατί ο «ευλογημένος πρίγκιπας» έγινε βασιλιάς και λύπη διότι ξέρουν ότι δεν θα τον ξαναδούν.
Σε μια περιοδεία του παλαιότερα στα Δυτικά Βαλκάνια, ο τότε πρίγκιπας της Ουαλίας είχε ερωτηθεί στη δεξίωση του σερβικού πατριαρχείου στο Βελιγράδι από τον Ελληνα πρέσβη Κωνσταντίνο Οικονομίδη, εάν θα επισκεφθεί εκ νέου το Αγιον Ορος. «Ναι, ελπίζω να γίνει αυτό εν ζωή», είπε. Δεν ξαναήρθε.
Είχε μεσολαβήσει η «θύελλα του Βατοπεδίου», το μοναστήρι του οποίου ήταν το «καταφύγιο» και ορμητήριό του και ο μέλλων βασιλιάς έλαβε τις αποστάσεις του.
Ο Κάρολος (πρωτο)εμφανίστηκε στη χερσόνησο του Αθω στις αρχές της δεκαετίας του 2000, όταν αποβιβάστηκε από τη θαλαμηγό Ελληνα εφοπλιστή στην αποβάθρα της μονής Βατοπεδίου. Εγινε δεκτός από τον ηγούμενο Εφραίμ, που του παραχώρησε ένα «κελί» τριάντα τετραγωνικών, με μοναδική «πολυτέλεια» για τα αγιορειτικά δεδομένα, το δικό του μπάνιο.
Θα ακολουθήσουν και άλλες επισκέψεις, ερχόταν σχεδόν κάθε καλοκαίρι και κατέλυε συνήθως στο Βατοπέδι φιλοξενούμενος του κ. Εφραίμ, αλλά επισκεπτόταν και άλλες μονές, όπως η Ιβήρων, η Σίμωνος Πέτρας όπου έδειχνε εντυπωσιασμένος από τις σύγχρονες προσεγγίσεις της εκεί κοινότητας κ.ά.
Οταν όμως είχε μαζί του και την Καμίλα, η θαλαμηγός παρέμενε «αρόδο», αγκυροβολημένη στα ανοιχτά δηλαδή, και ο ίδιος αποβιβαζόταν με φουσκωτό σκάφος στη χερσόνησο για ολιγοήμερη, σε αυτές τις περιπτώσεις, παραμονή.
Ηρθε για πρώτη φορά στο Αγιον Ορος στις αρχές της δεκαετίας του 2000 και έκτοτε το επισκέφθηκε επανειλημμένως, κυρίως τη Μονή Βατοπεδίου.
Αν και η καθημερινότητά του στο «Περιβόλι της Παναγίας» κρατείτο μυστική, οι πληροφορίες που διέρρεαν, από προσκυνητές συνήθως ή και κοσμικούς εργαζόμενους στο μοναστήρι –η πειθαρχία των ηγουμένων στους υποτακτικούς είναι σιδηρά–, ήθελαν τον Κάρολο να συμμετέχει κανονικά στις δραστηριότητες των μοναχών.
Κατέβαινε στις μεταμεσονύκτιες ακολουθίες, απολάμβανε και μελετούσε την απαράμιλλου κάλλους χλωρίδα του Αθω, επιδιδόταν σε περιπάτους, ζωγράφιζε στο κελί του και συζητούσε με τις ώρες με τους μοναχούς, ειδικά με τον ηγούμενο και τους πιο «φιλοσοφημένους».
Οπως ήταν φυσικό, η τακτική παρουσία του στην «κιβωτό της Ορθοδοξίας» τροφοδοτούσε φήμες σε σχέση με τους λόγους που τον έφερναν τόσο συχνά στον Αθω. Οι ψύχραιμοι ήθελαν τον πρίγκιπα να έχει, εκτός από περιβαλλοντικές, και ενδεχόμενες μεταφυσικές ανησυχίες για τις οποίες επιδίωκε να λάβει απαντήσεις από «σοφούς γέροντες» στη βαθιά πνευματική κοινωνία του Ορους. Οι πιο προχωρημένοι και συνήθεις «καλά γνωρίζοντες» μετέδιδαν ότι είχε ασπαστεί την Ορθόδοξη πίστη και μάλιστα βαπτίστηκε κρυφά καθώς, όπως υποστήριζαν, εάν δήλωνε την αλλαγή του θρησκευτικού του δόγματος έχανε το δικαίωμα της διεκδίκησης του θρόνου στην πατρίδα του.
Η θεωρία του «κρυπτοχριστιανού» είναι, εξάλλου, ιδιαίτερα προσφιλής στην πιο συντηρητική πτέρυγα της αγιορείτικης (όχι μόνο) κοινωνίας και θέλει προβεβλημένες προσωπικότητες που δείχνουν ενδιαφέρον για τα ορθόδοξα δρώμενα, να τα ασπάζονται αλλά να φοβούνται να εκδηλωθούν. Δεν θα μπορούσαν φυσικά να λείψουν και οι συνωμοσιολόγοι που ήθελαν τον Κάρολο σε ρόλο «δούρειου ίππου» των μασόνων ή του παπισμού…
Σε κάθε περίπτωση ο πρίγκιπας Κάρολος αγάπησε το Αγιον Ορος, και αγαπήθηκε από την «κοινωνία του ράσου». Ισως γιατί βοήθησε οικονομικά στις αναστηλώσεις μοναστηριών και ναών και υπήρξε διακριτικός, σεβόμενος την παράδοση της κοινότητας του Αθω. Αλλά και διότι πολλαπλασίασε ανά τον πλανήτη τη δύναμη της εικόνας της αθωνικής πολιτείας αφού κάθε φορά που κατέφευγε εκεί, η είδηση έκανε τον γύρο του κόσμου. Μέχρι και στην «καρδιά» των Σέρβων μοναχών της Χελανδαρίου κατέλαβε «θέση».
«Ευλογία» τοις μετρητοίς
Πολλοί θεωρούν απορίας άξιον πώς οι φανατικοί εθνικιστές ορθόδοξοι Σέρβοι καλόγεροι δέχτηκαν ως «ευλογία» τη δωρεά (600.000 ευρώ για την επισκευή τμήματος της μονής που είχε καεί) ενός αλλόδοξου, μελλοντικού αρχηγού της αγγλικανικής εκκλησίας, όταν είχαν αρνηθεί να δώσουν το έργο του καθαρισμού των ερειπίων της μονής μετά την πυρκαγιά σε εταιρείες που χρησιμοποιούσαν Αλβανούς εργαζόμενους (εχθροί λόγω Κοσόβου). Ή όταν, αναχωρώντας ο Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς που τους είχε επισκεφθεί, απολύμαναν με απορρυπαντικό τη διαδρομή από το ελικοδρόμιο έως το μοναστήρι θεωρώντας ότι μολύνθηκε από κομμουνιστικό ιό…