«Διά της ψήφου, ήτις εδόθη χθες εις την μικτήν Κυβέρνησιν –του συνασπισμού– δεν τερματίζεται απλώς μία υπουργική κρίσις. Τερματίζεται μία επικίνδυνος περίοδος κρίσεων, απειλήσασα την Ελλάδα διά του ακυβερνήτου, αν μη διά της αναρχίας».
Η περίοδος στην οποία αναφέρεται η Σύνταξη της «Καθημερινής», στο φύλλο της 10ης Μαΐου 1922, είχε ως αφετηρία τον προηγούμενο Φεβρουάριο, οπότε παραιτήθηκε η υπό τον Δημήτριο Γούναρη κυβέρνηση. Ακολούθησε σειρά διεργασιών, οι οποίες δεν ευοδώθηκαν, με συνέπεια τον σχηματισμό νέας κυβέρνησης υπό τον Γούναρη. Ούτε αυτή όμως ήταν σταθερή.
Τη διαδέχθηκε στις 9 Μαΐου 1922 η κυβέρνηση του Πέτρου Πρωτοπαπαδάκη, την οποία στήριξε τόσο ο Γούναρης όσο και ο πρώην σύμμαχος αλλά τώρα αντίπαλος Ν. Στράτος. «Τα καθήκοντα της Κυβερνήσεως», συνέχιζε το άρθρο, «είνε βαρύτερα ακόμη, και εκ της ενεργητικότητός της εξαρτώνται πολλά – το παν: Διότι εκ της ενεργητικότητος της Κυβερνήσεως προσδοκά –και απαιτεί– ο λαός και των εσωτερικών ανωμαλιών την άρσιν, αλλά προ παντός και τον τερματισμόν της χρονιζούσης εκκρεμότητος του μεγάλου ελληνικού ζητήματος».
