«Κυριακή, 17η Ιουλίου 1922. Είνε η ημέρα της μικρασιατικής ελευθερίας. ∆ιότι από της χθες η Ελλάς απέδωκε την Μικρασίαν εις εαυτήν, και την εκάλεσε να οργανωθή εις ελευθέραν Πολιτείαν υπό την προστασίαν των Ελλήνων». Στο ζήτημα αυτό, δηλαδή την κήρυξη της αυτονομίας της Μικράς Ασίας υπό την εγγύηση του ελληνικού στρατού, ήταν αφιερωμένο το άρθρο της Σύνταξης –απ’ όπου και το απόσπασμα– και αρκετά ακόμη άρθρα της «Καθημερινής» στις 18 Ιουλίου 1922.
Το πρακτικό του υπουργικού συμβουλίου «περί παραχωρήσεως ευρείας αυτοδιοικήσεως εις τους υπό την ελληνικήν στρατιωτικήν κατοχήν Μικρασιατικούς πληθυσμούς», παραδόθηκε με αξιωματικό, ο οποίος ταξίδεψε με το πολεμικό πλοίο «Τένεδος», στον Αριστείδη Στεργιάδη, Υπατο Αρμοστή της Ελλάδας στη Σμύρνη. Ανέφερε, μάλιστα: «Το έργον τούτο ανατίθεται εις τον Υπατον Αρμοστήν Σμύρνης, ον εξουσιοδοτεί η Κυβέρνησις όπως, εν ονόματι του Ελληνικού Κράτους, διαμορφώση εν τη ∆υτική Μ. Ασία πολιτειακόν οργανισμόν κατά την άνω έννοιαν».
Η γνωστοποίηση του γεγονότος και η τοιχοκόλληση στους δρόμους της Σμύρνης της σχετικής προκήρυξης του Στεργιάδη προκάλεσε, σύμφωνα με το ρεπορτάζ, ενθουσιασμό: «Από πρωίας διασχίζουσι την πόλιν μουσικαί παιανίζουσαι χαρμόσυνα θούρια και εξαγγέλουσαι το χαρμόσυνον γεγονός, το οποίον ο λαός μετ’ ακρατήτου ενθουσιασμού υποδέχεται ως προσωρινήν λύσιν, η οποία θα επιφέρη εις το μέλλον την ποθητήν διά τους Ελληνας οριστικήν προσάρτησιν». Στο άρθρο της Σύνταξης, βεβαίως, σημειωνόταν και μια άλλη διάσταση της εν λόγω κίνησης: «Η Μικρασία αυτονομείται, η συνθήκη των Σεβρών [σ.σ. «οχυρό» της ελληνικής διπλωματίας την προηγούμενη περίοδο] καταλύεται. Ανάγκη κυρώσεως του αυτονομιακού καθεστώτος προκύπτει και ανάγκη αντικαταστάσεως της εκπεσούσης συνθήκης διά μιας άλλης εμφανίζεται επιτακτική».
