Για μένα κάθε 3η Δεκεμβρίου είναι μια μέρα απολογισμού και ενδοσκόπησης. Μια μέρα που αναλογίζομαι τι έχει αλλάξει για τα ανάπηρα άτομα τους τελευταίους δώδεκα μήνες, σε τι έχω συμβάλει εγώ, τι άλλο θα μπορούσα να είχα κάνει και πόσα πρέπει να βελτιωθούν στη νέα χρονιά. Αυτές οι σκέψεις με απασχολούν περισσότερο από 10 χρόνια, πριν καν ασχοληθώ με την πολιτική, όταν συνειδητοποίησα πως οφείλω να είμαι ένας ενεργός πολίτης.
Πλησιάζοντας και φέτος αυτή η ημέρα, είδα ένα περίεργο όνειρο. Είδα φιγούρες να στέκονται στη γραμμή εκκίνησης ενός αγώνα δρόμου. Φιγούρες χρηστών αναπηρικών αμαξιδίων, φιγούρες ανθρώπων με τεχνητά μέλη, φιγούρες με λευκά μπαστούνια και σκύλους οδηγούς, φιγούρες όρθιων, μη αναπήρων και καθιστών, γυναικών και αντρών. Στο τέλος της διαδρομής ήταν ανάπηρα άτομα, ενήλικα και παιδιά, άνθρωποι που ζούσαν σε ιδρύματα, παιδιά που δεν πήγαιναν σχολείο ή δεν έπαιζαν μαζί με άλλα παιδιά, ανάπηροι που έμεναν εκτός της αγοράς εργασίας. Δεν ήταν φιγούρες, είχαν όλοι πρόσωπα, ήταν μ’ έναν ανεξήγητο τρόπο αναγνωρίσιμοι από εμένα, ο καθένας ξεχωριστά, γνώριζα το όνομά τους, ένα προς ένα τα εμπόδια που αντιμετωπίζουν στην καθημερινότητα, αλλά και ακριβώς τι είναι αυτό που χρειάζονται ώστε να ασκήσουν τα θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματά τους. Ενιωθα πως οι φιγούρες στη γραμμή εκκίνησης ήταν έτοιμες να τρέξουν με όλη τους την ψυχή, να φτάσουν στους ανθρώπους που βρίσκονταν στον τερματισμό και να τους βοηθήσουν να ζήσουν τις ζωές τους.
Ξυπνώντας κατάλαβα πως η χώρα μας βρίσκεται ακριβώς σε αυτό το σημείο, αναφορικά με την αναπηρία, στο σημείο εκκίνησης αυτού του αγώνα δρόμου. Ενός αγώνα στον οποίο δεν ανταγωνιζόμαστε ούτε τους Ευρωπαίους εταίρους μας, ούτε καμιά άλλη χώρα, αφού η κάθε μία έχει τον δικό της αγώνα να τρέξει. Ενός αγώνα στον οποίο πρέπει να τρέξουμε ενωμένοι για να φτάσουμε το συντομότερο στο τέρμα του, εκεί όπου χιλιάδες ανάπηροι συμπολίτες μας περιμένουν όλη τους τη ζωή για να ξεκινήσουν να ζήσουν. Πρέπει να τρέξουμε για τους ανθρώπους του σήμερα.
Πολιτικές
Η κυβέρνηση της Ν.Δ. έχει αναμφισβήτητα δημιουργήσει τις κατάλληλες προϋποθέσεις γι’ αυτόν τον αγώνα δρόμου. Εχει θεσμοθετήσει δικαιώματα, όπως αυτό στην ανεξάρτητη διαβίωση των αναπήρων, που όσο αυτονόητο κι αν είναι, απουσίαζε από τη χώρα μας το νομικό πλαίσιο για τη διασφάλιση και την υποστήριξή του. Εχει εκπονήσει το εθνικό σχέδιο δράσης για τα δικαιώματα των ανάπηρων ατόμων, μια εθνική στρατηγική για την αποϊδρυματοποίηση και με χαρά και ανυπομονησία πληροφορούμαι πως θα εκπονηθούν και άλλα επιμέρους σχέδια δράσης. Ολα αυτά χαράζουν τη διαδρομή ώς τη γραμμή του τερματισμού, μια διαδρομή που οδηγεί απευθείας στους ανθρώπους που έχουν σήμερα την πιο άμεση ανάγκη, που κινδυνεύουν, που οι συνθήκες της διαβίωσής τους είναι αφόρητες, χωρίς να παρεκκλίνει, ακολουθώντας τη νέα ευρωπαϊκή στρατηγική για τα δικαιώματα των αναπήρων ατόμων, τις επιταγές της Σύμβασης των Δικαιωμάτων των Ατόμων με Αναπηρίες του ΟΗΕ και τις διεθνείς καλές πρακτικές. Από την άλλη, όχι μόνον έχει βρει τους κατάλληλους δρομείς, ανάμεσα σε πολιτικά πρόσωπα, στην κοινωνία των πολιτών, σε ακαδημαϊκούς και στελέχη των υπουργείων και της τοπικής αυτοδιοίκησης, αλλά έχει εξασφαλίσει και τις ευρωπαϊκές χρηματοδοτήσεις με τις οποίες θα υλοποιηθούν αυτά τα σχέδια δράσης. Κυρίως με το Ταμείο Ανάκαμψης και Ανθεκτικότητας και το νέο ΕΣΠΑ, μην αφήνοντας έτσι το περιθώριο σε κανέναν τύπο κρίσης, είτε είναι οικονομική, ενεργειακή ή υγειονομική, να διακόψει ή να καθυστερήσει την πραγματοποίηση των στόχων μας. Αυτό που μένει είναι να πατηθεί η σκανδάλη για μια γενικότερη εκκίνηση, κάτι που φαίνεται πως θα συμβεί εντός του 2023 (ενώ έχει γίνει ήδη εν μέρει για κάποια επιμέρους ζητήματα), κι έτσι θα αρχίσουμε να παρατηρούμε ή και να βιώνουμε τις θεαματικές αλλαγές του επιπέδου ζωής των αναπήρων ατόμων.
Αμεσες ανάγκες
Πολλοί χαρακτηρίζουν μια κυβέρνηση ως κυβέρνηση του μέλλοντος, ένα χαρακτηρισμό με θετικό πρόσημο, που υποδηλώνει πως αυτή η κυβέρνηση θέτει τις βάσεις για ένα καλύτερο μέλλον. Αυτό όμως παράλληλα δίνει το χρονικό περιθώριο ώστε να μη βελτιωθεί τίποτα σήμερα, παγώνει τον χρόνο για τις εμποδιζόμενες κοινωνικές ομάδες, δημιουργεί άλλοθι για αναβλητικότητα και διαιώνιση των προβλημάτων. Γι’ αυτό ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν έμεινε εκεί, δεν δημιούργησε μόνο μια κυβέρνηση του μέλλοντος, αλλά μια κυβέρνηση και του παρόντος, για τους σημερινούς ανθρώπους της κοινωνίας μας, συνειδητοποίησε πως ζούμε στο σήμερα και οι όποιες αλλαγές πρέπει να γίνουν σήμερα.
Θα ήθελα στον επόμενο απολογισμό μου, ύστερα από άλλους δώδεκα μήνες, να είναι τόσες οι νέες παροχές και υπηρεσίες προς τα ανάπηρα άτομα της χώρας, που να χρειάζεται προσπάθεια για να τις θυμηθώ και να μην παραλείψω καμία. Θα ήθελα αυτά τα χιλιάδες υπαρκτά ανάπηρα πρόσωπα που περιμένουν σήμερα στη γραμμή του τερματισμού να έχουν πάει στα σπίτια τους, στις δουλειές τους, στα σχολεία και στις οικογένειές τους, να ζουν τις ζωές τους όπως ο κάθε πολίτης αυτής της χώρας, να είναι ορατοί από όλους, καθώς θα συμβιώνουν και θα συμπορεύονται μέσα στην κοινωνία μας.
* Ο κ. Στέλιος Κυμπουρόπουλος είναι ευρωβουλευτής της Ν.Δ.
Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία, σήμερα στις 18.00, στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών στην αίθουσα Banquet, η Γραμματεία Ατόμων με Αναπηρία της Νέας Δημοκρατίας και ο ευρωβουλευτής Στέλιος Κυμπουρόπουλος συνδιοργανώνουν ανοιχτή εκδήλωση με τίτλο «Εκπαίδευση, κατάρτιση και εργασιακή απασχόληση των ατόμων με αναπηρία».