Η πρώτη είσοδός μου στη Βουλή ήταν τόσο επεισοδιακή, που έχει γραφτεί στην Ιστορία! Παιδίσκη, με πήγε ο αδερφός του πατέρα μου Χρήστος Πιπιλής, βουλευτής Ηλείας της ΕΡΕ. Ηταν 3 Ιουλίου του 1964, το βράδυ της εισβολής μέσα στη Βουλή ακροδεξιών νεαρών με επικεφαλής τον Ρένο Αποστολίδη.
Η επόμενη είσοδος στη Βουλή, με πιο μόνιμο χαρακτήρα, ήταν με τη δημοσιογραφική μου ιδιότητα από το 1974 και μετά. Περίοδο όπου έβγαινες με μεταπτυχιακό στην κοινοβουλευτική παιδεία και με πιο πλούσια ελληνική γλώσσα, ακούγοντας ομιλίες επιπέδου Τσάτσου, Κανελλόπουλου, Ηλιού, καθώς και την εκφορά του πολιτικού λόγου χωρίς χειρόγραφο από τους κορυφαίους Καραμανλή, Παπανδρέου, Φλωράκη κ.ά.
Ο ενδυματολογικός κώδικας γυναικών –μόλις 7– και ανδρών ολοκλήρωνε την ιεροτελεστία της τότε εποχής. Θυμάμαι την πρώτη εμφάνιση με τζιν παντελόνι στη Βουλή της Μελίνας. Η Μελίνα, ως γενικώς άλλη οντότητα, είχε από νωρίς σπάσει τον κώδικα του Κανονισμού, που απαγόρευε στους ομιλητές να διαβάζουν τον λόγο τους. (Σημειώνω πως με τον νέο Κανονισμό του 2016, επί προέδρου Βούτση, εξέλιπαν αυτές οι δύο απαγορεύσεις.)
Από την αρχή η ελληνική Βουλή παρουσίαζε κατά καιρούς αλλαγές στην κοινωνική σύνθεση των ηγετών και των βουλευτών. Την εποχή που δεν υπήρχε αθηνοκεντρικό κράτος –γιατί δεν υπήρχε καν η Αθήνα–, η πλειοψηφία των βουλευτών εκπροσωπούσε το ό,τι καλύτερο στο «χωριό».
Γεννημένοι οι περισσότεροι στην επαρχία προέρχονταν, οπωσδήποτε, από σημαντικές οικογένειες και επιβάλλονταν στους ψηφοφόρους από την απόμακρη για τον λαό, τότε, μόρφωσή τους και το ευρωπαϊκό τους ύφος. Τα ταραγμένα χρόνια του διχασμού και μετά ήταν εμφανής η παρουσία υψηλόβαθμων στρατιωτικών. Τη μεγαλύτερη αλλαγή στη σύνθεση της Βουλής την έφερε το «κοινωνικό πείραμα» του Ανδρέα Παπανδρέου, με ένα μείγμα υψηλόβαθμων κομματικών και ενθουσιωδών νέων και επεβλήθη η νέα μόδα ζιβάγκο, μούσι κ.λπ.
Εκείνη την περίοδο, βασικό προσόν για την επιλογή των βουλευτών του νέου ρεύματος και για τη Δεξιά και πολύ περισσότερο για την εν γένει Αριστερά ήταν οι «σκληροί» νέοι και οι πιο αποτελεσματικοί αφισοκολλητές.
Διαχρονικά οι συνεδριάσεις και οι διάδρομοι πέριξ της Ολομέλειας ουδέποτε υπήρξαν ησυχαστήριο. Αναμφισβήτητα, η Βουλή μεταλλάχθηκε οριστικά σε μόλις μία ημέρα, με την είσοδο της Χρυσής Αυγής και την εκτόξευση του ΣΥΡΙΖΑ το 2012. Τα σημάδια της ντροπής που κληροδότησε η Χρυσή Αυγή στο σήμερα, σκόρπια, αλλά υπαρκτά, δεν ήταν οι πρώτοι και οι μόνοι λεκέδες. Οι τραμπουκισμοί, οι απειλές, η τρομοκράτηση των πολιτικών αντιπάλων, η εκτόξευση αισχρών ύβρεων γεννήθηκαν σαν μικροσκοπικοί φοίνικες από τα αποκαΐδια της Αθήνας των Δεκεμβριανών του 2008 και απέκτησαν ολοκληρωμένη στρατηγική για την προσπάθεια χειραγώγησης του πολιτικού συστήματος με την έλευση του πρώτου μνημονίου, με κορύφωση την προεκλογική περίοδο του 2012, όταν οι οργανωμένοι οπαδοί της «άνω-κάτω πλατείας» διέλυαν συγκεντρώσεις, κυρίως του ΠΑΣΟΚ, εισβάλλοντας σε αίθουσες ομιλιών, μπαρ αλλά και σε οικογενειακές ταβέρνες. Από τη στιγμή που στις ακραίες αυτές νοοτροπίες δόθηκε το φωτοστέφανο της ορκωμοσίας, η Βουλή των Ελλήνων σημαδεύτηκε και σημαδεύεται από αγοραίες συμπεριφορές, χειρονομίες, ύβρεις, προσβλητικές εκφράσεις, απαξίωση των γυναικών, συμπεριφορές άντρα «αφέντη», πολύ συχνά με ύπουλο τρόπο και σιγανό λόγο που δείχνει όχι την υγεία της διαμάχης στο πολιτικό επίπεδο, αλλά τη μοχθηρότητα απέναντι στον πολιτικό αντίπαλο.
Και αυτό είναι το επικίνδυνο που πλανάται ορισμένες φορές, η μοχθηρότητα, που κανένας πρόεδρος της Βουλής, όσο άξιος και να είναι, δεν είναι σε θέση να το χειριστεί, διότι δεν το βλέπει και δεν το ακούει. Η Βουλή, εκ του ρόλου της, είναι αντιπροσωπευτική της κοινωνίας, τα δε τελευταία χρόνια, με την ασφυκτική επιρροή των ΜΜΕ, αλλά κυρίως με την ανεξέλεγκτη επιρροή του Διαδικτύου, θα εμπλουτίζεται όλο και περισσότερο από τον επικοινωνιακό τρόπο που επιλέγει ο ψηφοφόρος τον βουλευτή του. Διότι δεν αρκεί η κριτική από το σαλόνι του, αν δεν αναγνωρίζει και την προσωπική του ευθύνη για τον τρόπο επιλογής των αντιπροσώπων του. Η πασίγνωστη ρήση του Πλάτωνα «Αυτή η πόλη είναι αυτό που είναι, γιατί οι πολίτες της είναι αυτό που είναι» στην προκειμένη περίπτωση παραφράζεται αυθαιρέτως «Αυτή η Βουλή είναι αυτή που είναι, γιατί οι ψηφοφόροι της είναι αυτοί που είναι».
* Η κ. Φωτεινή Πιπιλή είναι δημοσιογράφος, βουλευτής Α΄. Αθηνών της Ν.Δ.