Με αφορμή το ρεπορτάζ της «Κ», «Το πέταγμα της πεταλούδας», η ασθενής Π. (τα στοιχεία της υπάρχουν στη διάθεση της εφημερίδας) θυμήθηκε και μας έστειλε αυτή τη μικρή ιστορία:
Ενας ιατρός που έφυγε από τη ζωή στις αρχές της χρονιάς είχε αναβάλει το 2018 την προγραμματισμένη μου επίσκεψη ρουτίνας για μία Ρομά. Ηταν νεαρή, και όμως γινόταν μητέρα για τρίτη φορά. Αυτή η φορά, όμως, δεν ήταν σαν τις άλλες. Είχε γεννήσει, αλλά εξακολουθούσε να πονά. Αιμορραγούσε, είχε πυρετό. Ελάχιστα είχε δει τον νεογέννητο γιο της. Είχε και δύο κόρες που τις λάτρευε, όπως και το μπαμπά τους. Λαχταρούσε να του χαρίσει τον γιο που τόσο επιθυμούσε. Προσευχήθηκε στην Παναγία κι αυτή, σαν μάνα, άκουσε την προσευχή της. Ομως ένιωθε αδύναμη. Λαχταρούσε να τον κρατήσει αγκαλιά, αλλά δεν μπορούσε.
Ο άντρας της ήταν συνέχεια δίπλα της, κάτι δεν πήγαινε καλά. Αιμορραγούσε όλο και πιο πολύ τις επόμενες ημέρες. Οι γιατροί πηγαινοέρχονταν ανήσυχοι. Συνέστησαν έλεγχο με υπερήχους. Επρεπε να την πάνε στο διπλανό νοσοκομείο. Δεν ήθελε πάλι εξετάσεις, πάλι πόνο. Ας την αφήσουν ήσυχη, έχει ο Θεός. Πράγματι, είχε ο Θεός. Την εξέτασε ο κ. Καθηγητής. Ηρθε ο ίδιος εκεί, δεν άφησε κανέναν ειδικευόμενο. Το περιστατικό ήταν σοβαρό, το ίδιο κι αυτός. Συνήθως η διάγνωσή του ήταν μια εύκολη υπόθεση, όχι αυτή τη φορά.
Η μικρή μητέρα άκουγε μουσική ή ήταν ιδέα της; Είχε πυρετό, μπορεί να το φαντάστηκε. Ταυτόχρονα άκουσε και μια βαθιά αντρική φωνή, «όλα θα πάνε καλά, μη φοβάστε, θα σας εξετάσω τώρα. Θα πιέσω λίγο και θα πονέσετε. Πρέπει να πιέσω πιο πολύ, θέλω να δω κάτι. Πρέπει να πιέσω πιο πολύ, θα σας ενοχλήσω λίγο ακόμα».
Ανοιξε τα μάτια της και τον κοίταξε. Ασπρα γένια, άσπρα μαλλιά, γκριζογάλανα μάτια. Η φωνή του την ηρεμούσε, το ίδιο και το κρύο χέρι του πάνω στην κοιλιά της. Επαψε να τρέμει. Ολοι της έλεγαν ότι πρέπει να πονάει, είναι γυναίκα, πρέπει να πονέσει για να κάνει τα παιδιά της. Ποιος είναι αυτός που ζητάει συγγνώμη όταν την πονάει; Ηταν ο Καθηγητής. Ετσι τον αποκαλούσαν όλοι. Το βράδυ αργά, ο κ. Καθηγητής την επισκέφθηκε πάλι.
Η αιμορραγία συνεχιζόταν, η μικρή Ρομά ένιωθε όλο και πιο αδύναμη, έκανε την προσευχή της κι ήταν έτοιμη. Μακάρι να μπορούσε να επιστρέψει με το μωρό της αγκαλιά, μακάρι να έβλεπε το μικρό της να μεγαλώνει. Ο κ. Καθηγητής ήρθε ξανά νωρίς το πρωί. Ολα καλά, της είπε. Ζήτησε εκ νέου εξέταση. «Θα σας μεταφέρουν σε λίγο στο δικό μου νοσοκομείο. Κάτι σας ταλαιπωρεί, θα το βρούμε, λίγη υπομονή. Απλά είναι τα πράγματα, όλα θα πάνε καλά».
Οι ειδικευόμενοι απόρησαν. Πάλι η γύφτισσα για εξέταση. Τρίτο 24ωρο πάει από το κακό στο χειρότερο, το πεπρωμένο φυγείν αδύνατον. Ολα καλά, διαβεβαίωνε ο κ. Καθηγητής τη μικρή μάνα. Επανεξέταση, ιατρικό συμβούλιο, εκ νέου γνωμάτευση. «Θα το βρούμε». Η μικρή μάνα ζήτησε να δει το παιδί της για τελευταία φορά. Ο κ. Καθηγητής ερχόταν συχνά. Το καταλάβαινε από τον θόρυβο που συνόδευε την άφιξή του. Ερχεται, θα ζητήσει πάλι το ιστορικό, η προϊσταμένη να έρθει.
Στο χειρουργείο και μετά στη ΜΑΦ, δύσκολα τα πράγματα, έκρινε η ίδια. «Απλά είναι τα πράγματα», άκουγε μια φωνή να τη διαβεβαιώνει και να της δίνει κουράγιο. Μερικές φορές δεν μπορούσε ούτε τα μάτια της ν’ ανοίξει. Δεν τον έβλεπε, αλλά καταλάβαινε την παρουσία του. Ολα θα πάνε καλά, τη διαβεβαίωνε με τη βαθιά φωνή του. Και πήγαν. Βγήκαν αγκαλιά και οι τρεις, ο άντρας της, ο γιος της και η ίδια. Η ευτυχία.
Ο ιατρός ακτινολόγος, Αρης Αντώνιου, ήταν ο Καθηγητής, που εξέταζε χωρίς χρήματα. Βραβευμένος από την Ακαδημία Αθηνών, ένας εξαίρετος άνθρωπος και επιστήμονας. Εφυγε στις αρχές του χρόνου σε ηλικία 69 ετών.
Ακολουθήστε το kathimerini.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, στο kathimerini.gr