Είναι μια ιστορία σπατάλης και αστόχαστης πολιτικής, ιδιωτικού καπρίτσιου που έγινε δημόσιο βάρος. Οταν το 1991 εγκαινιάστηκε το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, όραμα και αποστολή του Χρήστου Λαμπράκη, όλοι καλωσόρισαν έναν υπερσύγχρονο ναό υψηλού πολιτισμού στην πόλη. Η εξωφρενική απόφαση για επέκταση κάποια χρόνια μετά, που είχε ως αποτέλεσμα ένα φαραωνικού τύπου νέο μέγαρο, σύμβολο μιας αλαζονικής εποχής που όλοι θέλουμε να ξεχάσουμε πλέον, οδήγησε την κατάσταση στο σημερινό αδιέξοδο.
Τα δύο δάνεια που ελήφθησαν με την εγγύηση του ελληνικού Δημοσίου για να χρηματοδοτηθεί η κατασκευή των εγκαταστάσεων, το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών δεν μπορεί να τα εξυπηρετήσει: το πρώτο, ύψους 150 εκατ. ευρώ και διάρκειας 25 ετών από την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων, που συνήφθη το 2003 επί πρωθυπουργίας Κ. Σημίτη και το δεύτερο, ύψους 95 εκατ., επίσης διάρκειας 25 ετών, που συνήφθη το 2007 επί πρωθυπουργίας Κ. Καραμανλή από την Εθνική Τράπεζα.
Το Μέγαρο, όμως, δεν κλείνει. Αυτή είναι η απόφαση και προς αυτήν την κατεύθυνση είναι η λύση που επεξεργάζονται από κοινού τους τελευταίους μήνες ο Οργανισμός Μεγάρου Μουσικής Αθηνών και το ελληνικό Δημόσιο.
Με το προωθούμενο νομοσχέδιο, για το οποίο ζητούμενο είναι η ευρύτερη δυνατή πολιτική συναίνεση, το Δημόσιο αναλαμβάνει να καλύψει τις υποχρεώσεις του Μεγάρου και να το διατηρήσει σε λειτουργία. «Πρόκειται για μια σωστή λύση», μας είπε ο πρόεδρος του ΟΜΜΑ, Γ. Μάνος, ο οποίος πριν από λίγες μέρες συμμετείχε σε ευρεία σύσκεψη στο υπουργείο Οικονομικών μαζί με τους υπουργούς Οικονομικών, Γ. Στουρνάρα και Πολιτισμού, Π. Παναγιωτόπουλο, τον αναπληρωτή υπουργό Οικονομικών, Χρ. Σταϊκούρα και τον πρώην πρωθυπουργό, Π. Πικραμμένο.
«Γιατί είναι σωστή; Διότι είναι υπέρ του δημοσίου συμφέροντος και των Ελλήνων φορολογουμένων. Το Μέγαρο θα συνεχίσει να λειτουργεί, προσφέροντας αυτό που πρέπει να προσφέρει. Εάν κλείσει, τα δάνεια που έχει εγγυηθεί το Δημόσιο, ούτως ή άλλως θα τα πληρώσει το κράτος. Και να τονίσω ότι δεν πρόκειται για πρόσθετη επιβάρυνση, δεν πρόκειται για χρήματα που παίρνει από τους χαμηλοσυνταξιούχους. Η ανάληψη των δανείων από το κράτος είναι δημοσιονομικά ουδέτερη».
Με το νομοσχέδιο που σχεδιάζεται για να κατατεθεί άμεσα στη Βουλή, την πλειοψηφία στο Δ.Σ του Μεγάρου θα έχει πλέον η πολιτεία.
Η παλιά σύμβαση προέβλεπε ότι το κράτος και οι «Φίλοι της Μουσικής» θα όριζαν από πέντε μέλη στο δεκαμελές Δ.Σ., ενώ τώρα φαίνεται πως το κράτος θα ελέγχει την πλειοψηφία σε ενδεκαμελές Δ.Σ. με έξι διορισμένα από την εκάστοτε κυβέρνηση μέλη, με τη σημείωση ότι σε κάποια θέματα ιδιαίτερης ευαισθησίας, όπως το καλλιτεχνικό πρόγραμμα λ.χ., θα απαιτείται αυξημένη πλειοψηφία.
Επιπλέον, το κράτος παίρνει κατά κυριότητα το νέο κτίριο (συνεδριακό κέντρο) έκτασης 140 χιλιάδων τετραγωνικών μέτρων, ενώ γίνεται και μια προγραμματική συμφωνία πενταετίας, μεταξύ κράτους και ΟΜΜΑ η οποία βασίζεται σε ένα επιχειρηματικό σχέδιο βιωσιμότητας. Η υλοποίηση αυτής της προγραμματικής συμφωνίας θα ελέγχεται από τα υπουργεία Πολιτισμού και Οικονομικών.
Τέλος, το σχέδιο είναι προς το συμφέρον των εργαζομένων που ναι μεν θα κληθούν να κάνουν θυσίες, διασφαλίζονται όμως όλες οι θέσεις εργασίας, αλλά και προς το συμφέρον του Συλλόγου των Φίλων της Μουσικής, της φυσικής συνέχειας, δηλαδή, των διαπρεπών μελών που έχουν ενισχύσει με ιδίους πόρους τόσο την υλοποίηση του πολιτιστικού συγκροτήματος όσο και τους σκοπούς του ιδρύματος.
«Επιθυμία όλων μας είναι η ευρύτερη δυνατή πολιτική συναίνεση και από επαφές που έχω κάνει με σχεδόν όλα τα κόμματα πλην της Χρυσής Αυγής, πιστεύω ότι είμαστε σε καλό δρόμο», τόνισε στην «Κ» ο κ. Μάνος.
Πώς, όμως, το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών έφτασε σ’ αυτήν την αδιέξοδη κατάσταση;
«Μιλάτε μάλλον για την ανάγκη κάποιας αυτοκριτικής. Αλλά από ποιον να γίνει; Ο Χρήστος Λαμπράκης δεν υπάρχει πλέον», απαντάει ο κ. Μάνος, ο οποίος ανέλαβε χρέη προέδρου το 2010. «Αυτό που έχει σημασία είναι να αναδείξουμε το πολιτιστικό προϊόν. Το Μέγαρο δεν είναι μάρμαρα, δεν είναι μόνο τεχνολογία υψηλότατης αιχμής. Είναι αυτό που έχει προσφέρει όλα αυτά τα χρόνια. Εξαιρετικές παραγωγές σε δέκα εκατομμύρια ανθρώπους, εκπαιδευτικά προγράμματα, χιλιάδες δωρεάν εκδηλώσεις. Τα τελευταία τρία χρόνια, μάλιστα, έχει γίνει ένα μεγάλο άνοιγμα στον κόσμο και στην πόλη. Το τελευταίο τετράμηνο είχαμε αύξηση προσέλευσης 31% και αύξηση εσόδων σε ποσοστό 4% διότι χαμηλώσαμε τις τιμές για κάποιες κατηγορίες, όπως οι άνεργοι. Το Μέγαρο δεν ανήκει σε κοινωνικές τάξεις ή συγκροτήματα. Ανήκει σε όλους. Ο πολιτισμός είναι εθνικό αγαθό και πρέπει να διασφαλίσουμε όλες τις εκφάνσεις του, είτε με τους χώρους είτε με το πνεύμα, αναδεικνύοντας την ελληνική καλλιτεχνική δημιουργία. Αυτό ακριβώς εννοούσα πριν από λίγες ημέρες όταν δήλωσα ότι ο πολιτισμός δεν πωλείται».