«Δεν πρόσθεσα τίποτα, δεν άλλαξα τίποτα, έβαλα μόνο σε σειρά τα λόγια τους και τα δακτυλογράφησα». Η κ. Εύα Κωνστανταράκη είναι εθελόντρια στον καταυλισμό σεισμοπλήκτων Καποτά τα τελευταία 8 χρόνια. Προσφέρει ενισχυτική διδασκαλία στα παιδιά που ζουν στα κοντέινερ. Μετά τα επεισόδια που σημειώθηκαν με αφορμή την παρουσία συνεργείων της ΔΕΗ που έκοβαν το ρεύμα στις οικογένειες που χρωστούσαν, οι δασκάλες συζήτησαν με τα παιδιά το θέμα. Και αυτά, ηλικίας 10-13 ετών, ξεδίπλωσαν με αφοπλιστική σαφήνεια όλες τις πτυχές μιας ζοφερής πραγματικότητας.
«Σε ένα σπίτι που πήγαν να κόψουν το ρεύμα εκείνη την ώρα είχαν κηδεία. Τους είπαν: “εσείς δεν έχετε παιδιά;”. Ομως αυτοί το έκοψαν. Επειδή οι άνθρωποι δεν τους άφηναν να τους κόψουν το ρεύμα, αυτοί φωνάξανε τα ΜΑΤ. Εγιναν φασαρίες. Οι γιαγιάδες τους πετάγανε ποτήρια και πέτρες, και αυτοί πέταγαν δακρυγόνα. Ενας παππούς επειδή τους μίλησε άσχημα τον χτύπησαν με το ρόπαλο και αυτός τώρα είναι στην εντατική. Βέβαια κάποιοι τσιγγάνοι, πολύ άσχημα κάνανε, και βγάλανε όπλα και πυροβολούσανε. Ομως από εμάς κανείς δεν έχει όπλα!».
Η απόφαση για διακοπή του ρεύματος εξελήφθη ως προθάλαμος για την πλήρη διάλυση του καταυλισμού, κάτι που άλλωστε δεν είναι κρυφό ότι επιθυμούν τοπικοί παράγοντες. Ως κύριος λόγος προβάλλεται η παραβατικότητα εντός των ορίων του πρώην στρατοπέδου Καποτά. «Ναι, υπάρχει παραβατικότητα», λέει η κ. Κωνστανταράκη. «Αλλά προέρχεται από μια μειοψηφία. Οι υπόλοιποι είναι κατά βάση πολύτεκνες οικογένειες που παραμένουν εκεί ως σεισμόπληκτοι από το ’99 ή άνεργοι. Αν φύγουν από εδώ, θα μείνουν κυριολεκτικά στον δρόμο». Παρά την εγκληματικότητα, στα 8 χρόνια που κινείται στην περιοχή, δεν έχει δει αστυνομική περιπολία. «Ηρθαν μόνο τα ΜΑΤ την ημέρα που κόβανε το ρεύμα».
Λένε τα παιδιά: «Δεν είναι τόπος να ζούμε εδώ. Τη νύχτα βγαίνουν οι μεθύστακες και φωνάζουν στους δρόμους και εμείς φοβόμαστε. Υπάρχουν και ναρκομανείς. Αλλά και αυτοί κατάντησαν έτσι από φτώχεια. Ακόμα, κάποιοι λίγοι μένουν εδώ, όχι γιατί δεν έχουν λεφτά όπως εμείς, αλλά γιατί κάνουν κακά πράγματα και πουλάνε κακά πράγματα. Εδώ λέει είναι το καταφύγιό τους γιατί δεν έρχεται η Αστυνομία. Μένουμε εδώ από μεγάλη φτώχεια».
Στα 900 κοντέινερ του καταυλισμού ζουν περί τους 3.500 ανθρώπους, οι περισσότεροι Ρωσοπόντιοι, Ελληνες, κάποιοι Ρομά και λίγοι Αλβανοί. «Ακούμε τους γονείς μας που λένε πού θα βρουν λεφτά να μας πάρουν φαγητό και ρούχα. Τους έχουν διώξει από τη δουλειά. Η μαμά που έπαιρνε των πολυτέκνων της δίνουν λιγότερα και θα το παίρνει λέει κάθε έξι μήνες. Σε άλλες μαμάδες που παίρνανε από την Πρόνοια το κόψανε και τους είπανε να πάνε από την αρχή όλα τα χαρτιά. Κάποιοι από τους γονείς μας μαζεύουν σίδερα, χαρτιά και τα πουλάνε και κάποιοι πηγαίνουν στα φανάρια και πουλάνε μπανάνες». Φαγητό μοιράζει η Εκκλησία. Ρούχα και παιχνίδια φέρνει το Χαμόγελο του Παιδιού. «Σήμερα στενοχωρήθηκα πάρα πολύ. Στο γυμνάσιο που πηγαίνω με φώναξε ο διευθυντής να πω τι έγινε με τα ΜΑΤ και τη ΔΕΗ. Τους είπα. Την ώρα που έφευγα άκουσα να λένε “ορίστε, το δικό τους το ρεύμα θα το πληρώσουμε εμείς τώρα”».
