Δείχνουν όλοι τους πανευτυχείς. Ο «Σύνδεσμος Κοινότητας Βούρμπιανης» σε απαρτία φωτογραφίζεται όλο περηφάνια. Οι «Ιαματικές Πηγές Ελλάδος» τρώνε τσουρεκάκια και ποζάρουν στον φακό. Ο Σύλλογος της Νυμφασίας «Αγία Τριάς» τσουγκρίζει ποτήρια και κληρώνει φλουριά. Είναι η εποχή της πίτας – από Ιανουάριο ώς Μάρτιο. Κι έτσι στο Ιντερνετ, η ξενοδοχειακή βασιλόπιτα γνωρίζει ψηφιακές μέρες δόξας. Παρά την κρίση, δεν υπάρχει ούτε ένας καλεσμένος στις εκατοντάδες φωτογραφίες να μοιάζει έστω και λίγο μουτρωμένος.
Γιατί μπορεί να έχουν μειωθεί τα έξοδα της πιτοσυνάντησης, μπορεί ο προϋπολογισμός της γιορτής να είναι πια περιορισμένος, αλλά δεν έχουν μειωθεί καθόλου οι πίτες που κόβονται ανά την Αθήνα. «Τι λέτε τώρα; Εμείς έχουμε κάνει ήδη 12 πίτες εφέτος!», μου λέει με βροντώδη φωνή στο ακουστικό ο κύριος που διατηρεί ταβέρνα με «αίθουσα εκδηλώσεων» στο Μαρούσι. «Παλιά τις έκοβαν τις πίτες στα ξενοδοχεία, αλλά τώρα έρχονται και σε μας». Τον ρωτάω γιατί, και… «μα εδώ μπορούν άμα θέλουν να ζυμώσουν μόνες τους οι κυρίες τα γλυκά ή να φέρουν κρασί δικό τους οι κύριοι, να ρίξουν οι άνθρωποι το κόστος, να ευχαριστηθούν κι εκείνοι, να εισπράξουμε κι εμείς», κάνει με μια ανάσα ο ιδιοκτήτης της ταβέρνας. Κι έτσι, είναι όλοι ευχαριστημένοι. «Εχουμε και την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο», όπως λέει και ο εστιάτορας μια στιγμή πριν ξεκινήσει να γελά στο αυτί μου τρανταχτά.
Οι μόνοι που δε συμμερίζονται την ικανοποίησή του είναι οι μετρ των κέντρων διασκέδασης και οι γκρουμ των πεντάστερων ξενοδοχείων. Αυτοί, δηλαδή, που εξαιτίας της κρίσης έμειναν χωρίς κομμάτι στη μοιρασιά της πίτας. Βλέπετε, τώρα πλέον, οι πιτομανείς προτιμούν ξενοδοχεία λιγότερο «κεντρικά». Εκεί, οι πιτοφάγοι, περίπου όπως οι λωτοφάγοι, μασουλούν το κομμάτι τους και ξεχνούν τις εποχές που συνωστίζονταν στην αίθουσα «Τερψιχόρη» του Χίλτον και στο «Χρυσό Σαλόνι» της «Μεγάλης Βρεταννίας». Κι έτσι, είναι όλοι ευχαριστημένοι – γιατί μετά την εκδήλωση, τα προεδρεία των συλλόγων πρέπει να δημοσιεύσουν τη σχετική οικονομική έκθεση, όπως μου εξηγεί και το δραστήριο μέλος ενός συνδέσμου που έκοψε πίτα προ εβδομάδος. «Δεν μπορεί ο πρόεδρος να τινάξει τον προϋπολογισμό στον αέρα για να γίνει σε λαμπερό ξενοδοχείο η κοπή της πίτας», κάνει ο κ. Νικήτας, που είναι γραμματέας σε έναν τοπικό σύλλογο από την Πελοπόννησο. «Εγώ σας εγγυώμαι πως αν το κάνει, θα έχει να θυμάται πως το ’14 έκοψε τελευταία φορά πίτα ως πρόεδρος!».
Αλλά ακόμα κι έτσι, η βιομηχανία του φλουριού στην εποχή της κρίσης δεν δείχνει τάσεις να φαληρίσει. «Το αντίθετο», μου λέει ο γκρουμ σ’ ένα όχι και τόσο κεντρικό ξενοδοχείο της Αθήνας, που απ’ όταν μπήκε το 2014 έχει κόψει πίτες ων ουκ έστιν αριθμός. «Τα Σαββατοκύριακα εδώ γίνεται χαμός. Εμείς τρέχουμε από αίθουσα σε αίθουσα: στη μία σερβίρουμε, στην άλλη μαζεύουμε, στην τρίτη στρώνουμε τραπέζια… Ειδικά τις Κυριακές, ζούμε μια τρέλα».
Πίσω του, ένα τσούρμο ηλικιωμένων τριγυρνά στο παρκέ. Σήμερα είναι Τρίτη, και ακόμα δεν έχει πίτα για κόψιμο – στην αίθουσα είναι μόνο οι τοποτηρητές του συλλόγου, που ετοιμάζουν το χωροταξικό τους σχέδιο για την ώρα της απαρτίας. Ο γκρουμ με βλέπει που τους κοιτάζω και χαμογελάει. «Στην πραγματικότητα, ειδικά τα γεροντάκια περνούν πολύ ωραία», λέει. «Βλέπουν τους φίλους τους, γελάνε, τρώνε, τραγουδάνε… και όλα αυτά με 10 – 15 ευρώ που κάνει η πρόσκληση. Υπάρχει στην Αθήνα πιο φθηνή διασκέδαση; Και σινεμά να πήγαιναν, πιο πολλά θα πλήρωναν».