Με ποινές κάθειρξης που φτάνουν μέχρι και τα ισόβια θα τιμωρούνται όσοι συμμετέχουν σε αρπαγή, σύλληψη ή κράτηση προσώπου από κρατικά όργανα, σύμφωνα με νομοσχέδιο του υπουργείου Δικαιοσύνης το οποίο θα παραμείνει σε δημόσια διαβούλευση μέχρι τις 29 Απριλίου.
Στο πλαίσιο εναρμόνισης της ελληνικής νομοθεσίας με τις διατάξεις της διεθνούς σύμβασης των Ηνωμένων Εθνών για την προστασία όλων των προσώπων από το έγκλημα της «αναγκαστικής εξαφάνισης», το υπουργείο Δικαιοσύνης τροποποιεί τον ποινικό κώδικα ως προς τα σχετικά άρθρα προκειμένου να τιμωρούνται οι υπαίτιοι. Οπως χαρακτηριστικά επισημαίνεται στο νομοσχέδιο, το εν λόγω αδίκημα αποτελεί έγκλημα κατά της ανθρωπότητας και καμία συνθήκη ακόμα και κατάσταση ή απειλή πολέμου δεν δικαιολογεί τη διάπραξη του εγκλήματος της αναγκαστικής εξαφάνισης ενός προσώπου, δηλαδή της σύλληψης, κράτησης, αρπαγής ή οποιασδήποτε άλλης μορφής στέρηση της ελευθερίας από όργανα του κράτους ή από πρόσωπα ή ομάδες που ενεργούν με την άδεια, υποστήριξη ή συναίνεση του κράτους.
Σύμφωνα με το νομοσχέδιο, όποιος διαπράττει το αδίκημα της αναγκαστικής εξαφάνισης θα τιμωρείται με κάθειρξη, ενώ εάν επέλθει θάνατος του θύματος επιβάλλεται στον δράστη η ποινή της ισόβιας κάθειρξης.
Ποινή κάθειρξης προβλέπεται επίσης για τον ιεραρχικά ανώτερο, ο οποίος γνώριζε και δεν απέτρεψε την τέλεση του αδικήματος, ασκούσε ουσιαστική ευθύνη και έλεγχο επί των δραστηριοτήτων που σχετίζονταν με το έγκλημα, ή δεν έλαβε όλα τα αναγκαία και εύλογα μέτρα, εντός της εξουσίας του, για την πρόληψη ή την καταστολή της τέλεσής του.
Σε περίπτωση που η εντολή για τη διάπραξη δόθηκε από ιεραρχικά ανώτερο τότε αυτός τιμωρείται με κάθειρξη δέκα ετών. Ιδια είναι η ποινή και στην περίπτωση που τα θύματα ήταν έγκυοι, ανήλικοι ή άτομα με αναπηρία ποσοστού από 67% και άνω. Οσοι από τους εμπλεκομένους στην τέλεση του αδικήματος συνεισφέρουν ουσιαστικά στον εντοπισμό του εξαφανισμένου προσώπου εν ζωή ή καταστήσουν δυνατή τη διαλεύκανση υποθέσεων αναγκαστικής εξαφάνισης, τότε τιμωρούνται με μειωμένη ποινή.
Αναγκαία μέτρα
Βάσει της διεθνούς σύμβασης, κάθε κράτος-μέρος μόλις πειστεί ότι στο έδαφός του βρίσκεται ένα πρόσωπο ύποπτο για την τέλεση αδικήματος αναγκαστικής εξαφάνισης, το θέτει υπό κράτηση ή λαμβάνει όποια άλλα νόμιμα μέτρα είναι αναγκαία προκειμένου να διασφαλίσει την παρουσία του στις ποινικές διαδικασίες ή στις διαδικασίες παράδοσης ή έκδοσης.
Ακόμα, το αδίκημα της αναγκαστικής εξαφάνισης θεωρείται ότι περιλαμβάνεται στα αδικήματα για τα οποία χωρεί έκδοση, ενώ τα κράτη-μέρη της Σύμβασης οφείλουν να παρέχουν μεταξύ τους τον μέγιστο βαθμό δικαστικής συνδρομής ως προς τα αποδεικτικά στοιχεία, αλλά και σε επίπεδο αναζήτησης των θυμάτων.