Χθες ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς συνόδευσε τον πρώην πρόεδρο του Eurogroup και υποψήφιο για την προεδρία της Κομισιόν με το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα Ζαν-Κλοντ Γιουνκέρ στο Μουσείο της Ακρόπολης. Γευμάτισαν μαζί στο εστιατόριο του μουσείου με θέα τον Ιερό Βράχο. Συνηθισμένα πράγματα.
Δεν γνωρίζω ακριβώς πόσες φορές έχει επισκεφθεί τα τελευταία δύο χρόνια ο Ελληνας πρωθυπουργός στο Μουσείο της Ακρόπολης. Το ίδιο θα μπορούσαμε να πούμε και για τον αξιωματούχο από το Λουξεμβούργο ο οποίος μας επισκέπτεται τακτικά.
Αλλά αν κρίνουμε από την κάπως μονοδιάστατη επιμονή του πρωθυπουργικού επιτελείου να υποδέχεται εκεί ο Αντώνης Σαμαράς πολλούς από τους επίσημους καλεσμένους του, είναι σαφές ότι το Μουσείο της Ακρόπολης έχει εξελιχθεί σε ένα δεύτερο Μέγαρο Μαξίμου (με καλύτερη θέα).
Κανένα πρόβλημα. Ομως, αυτό που δεν γίνεται ιδιαίτερα κατανοητό ύστερα από δύο σχεδόν χρόνια εντατικής αξιοποίησης του Μουσείου της Ακρόπολης είναι ακριβώς η θεαματική απουσία εναλλακτικών προορισμών με μουσειακή ή ευρύτερα πολιτιστική χρήση.
Δεν πιστεύω ότι πίσω από την κουραστικά επαναλαμβανόμενη επιλογή κρύβεται κάποιο ύποπτο σχέδιο προβολής του Μουσείου της Ακρόπολης.
Αλλά η Αθήνα ευτυχώς διαθέτει πλήθος μουσείων και πολιτιστικών χώρων οι οποίοι θα μπορούσαν να ανταποκριθούν πλήρως στους σκοπούς της ελληνικής εθιμοτυπίας. Αρκεί να κινηθούμε με φαντασία εκτός της περιοχής ασφαλείας που έχουμε ορίσει για τους εαυτούς μας και την εικόνα της χώρας.