H ολονυκτία των ποδηλατών

2' 8" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Η τελευταία φορά που ανέβηκα σε ποδήλατο ήταν πριν από μερικά χρόνια στο Βερολίνο, όταν ο φίλος που με φιλοξενούσε επέμενε ότι έτσι θα δω καλύτερα την πόλη. Είχα να κάνω από τα 12 μου. Πήρα ένα δανεικό, που κολλούσε το φρένο και το τιμόνι έπαιρνε δεξιά, το ονόμασα Αστραχάν, έκανα 12 χιλιόμετρα και οι μύες μου ξεπιάστηκαν σε μία εβδομάδα. Ηταν όμως η καλύτερη βόλτα μου. Ετσι οι περίπου 2.000 freedayers, αυτή η πολύχρωμη «συμμορία» με τα ποδήλατα, που μαζεύτηκαν την περασμένη εβδομάδα για τελευταία φορά στη σεζόν και ταξίδεψαν 140 χιλιόμετρα ως αποχαιρετιστήριο πάρτι για το καλοκαίρι, μου έμοιαζαν ήρωες, αλλά καταλάβαινα τη χαρά τους.

Ξεκίνησαν στις 10 το βράδυ από το Θησείο, όπως κάθε εβδομάδα, πέρασαν από το Περιστέρι, το Γέρακα, το Κορωπί, τη Βούλα και επέστρεψαν στο Θησείο στις 11 το πρωί – με αρκετές στάσεις για ξεκούραση και κουβέντα. Δεν τερμάτισαν και οι 2.000 φυσικά. Οπως πάντα, κάποιοι λοξοδρόμησαν, είτε γιατί πέρασαν από τα σπίτια τους είτε γιατί δούλευαν ή κουράστηκαν. Ολοι όμως το γιόρτασαν. Και είχα και εγώ επιτέλους την ευκαιρία να τους ρωτήσω πώς το κάνουν. Τελικά, όπως και στις περισσότερες προσπάθειες, δεν είναι οι μύες που κάνουν κουμάντο, αλλά η όρεξη, το πείσμα και η παρέα.

Ηταν Οκτώβρης του 2008 σε μια ποδηλατική πορεία όπου γνωρίστηκαν τυχαία επτά άνθρωποι, που μόνο κοινό είχαν το ποδήλατο. Ενθουσιάστηκαν με το πόσο πιο ενδιαφέρον ήταν να ποδηλατείς με παρέα κι έτσι τους ήρθε η ιδέα: ας μαζευτούμε πάλι την άλλη Παρασκευή να κάνουμε βόλτα μαζί, είπαν κι έτσι κι έγινε. Οι 7 έγιναν 10, μετά 20 και σιγά-σιγά ένα ολόκληρο κίνημα που γνώρισε το free day μέσα από το Facebook – άνθρωποι όλων των ηλικιών. Σήμερα έχει έναν σκληρό πυρήνα 500 ατόμων που παίρνουν… ρεπό μόνο Χριστούγεννα, Πάσχα και ένα μήνα το καλοκαίρι. «Ετσι ξεκίνησα και τη φωτογραφία», λέει ο Γιάννης Καλύβας, που μυήθηκε όχι μόνο στο εβδομαδιαίο ποδηλατικό ραντεβού, αλλά το φωτογραφίζει κιόλας ανελλιπώς από την αρχή.

«Για μας το free day είναι ξεκούραση, εκτόνωση, γνωριμία με την πόλη και με ανθρώπους», μου λέει ο Κωνσταντίνος Παπαμιχελάκης, ο ένας εκ των πρώτων επτά. «Στα έξι χρόνια έχουμε μάθει την Αττική με έναν τρόπο βιωματικό, και σε περιοχές που δεν μας έβγαζε ποτέ ο δρόμος – και ακόμα υπάρχουν διαδρομές για να κάνουμε. Οσο για την παρέα, μέχρι και γάμοι έχουν γίνει μεταξύ ανθρώπων που γνωρίστηκαν εδώ! Οι πιο ετερόκλητοι τύποι διασκεδάζουν μαζί. Θυμάμαι τον Αντώνη, έναν άστεγο ερασιτέχνη ποδηλάτη, δίπλα σε παραλίγο αθλητές με πανάκριβα ποδήλατα. Ολοι έχουν μια θέση στο freeday. Εκεί είμαστε όλοι ίδιοι, γιατί γινόμαστε πάλι παιδιά». ≠

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή